Μπορείς στην άμμο να χτίσεις παλάτια;

Το οικονομικό πρόγραμμα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο με τα σημερινά δεδομένα, είναι η εναλλακτική λύση στην κυβερνητική πολιτική, είχε πράγματι ενδιαφέρον. Τούτη τη φορά, στην δημιουργία των προτάσεων για την ανάκαμψη της χώρας, σε πλήρη αντιδιαστολή με το νεοφιλελεύθερο αφήγημα της κυβέρνησης, μετείχαν και παράγοντες της αγοράς. Παράγοντες που γνωρίζουν την οικονομική πραγματικότητα από το ρόλο τους και από εμπειρίες.

Αισθάνθηκαν την ανάγκη και δέχτηκαν να πάρουν μέρος για να συμβάλουν με τις προτάσεις και τις επισημάνσεις τους, ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών Κ. Μίχαλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΒΕΕ Γ. Καβαθάς, ο πρόεδρος της Ένωσης Εμπόρων Αθηνών Γ. Χατζηθεοδοδίου, η πρώην υπουργός Λούκα Κατσέλη και οι καθηγητές Δ. Αυγητίδης και Α. Αυγουλέας. Σημαντική εξέλιξη. Τούτες τις στιγμές όμως, το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν υπάρχουν πλέον οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για την επιτυχία ενός προγράμματος, όσο καλά δομημένο και επεξεργασμένο και αν είναι.

Και για τις δυσκολίες αυτές μίλησε η κ. Κατσέλη αναδεικνύοντας μεγάλα προβλήματα-εμπόδια για τη χώρα μας. Πώς, για παράδειγμα θα στηριχθούν οι δύσκολες επιλογές που θίγουν ισχυρά κατεστημένα συμφέροντα, όταν η δικαιοσύνη και οι ελέγχουσες αρχές δεν είναι ανεξάρτητες; Πως θα αντιμετωπισθούν οι εξωθεσμικές πιέσεις από παράγοντες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στις ρυθμίσεις χρεών; Πώς θα γίνονται κατανοητά στους πολίτες τα μέτρα, όταν τα μεγάλα ΜΜΕ θα τα διαστρεβλώνουν; Πώς θα ισχυροποιηθεί η εποπτεία για την ομαλή λειτουργία του κρίσιμου για την οικονομία τραπεζικού συστήματος;

Στα μέτρα μακροπρόθεσμης απόδοσης η κ. Κατσέλη εξέφρασε με έμφαση την ανάγκη καινοτομικών παραγωγικών επενδύσεων, διότι χωρίς ισχυρές ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, η ανάπτυξη μόνο των υποδομών, όπως προτείνει η κυβέρνηση, θα έχει περιορισμένα οφέλη για την ελληνική οικονομία. Και φτάνουμε στο κρίσιμο ζήτημα. Στις σημερινές συνθήκες, υπάρχουν πολιτικές προϋποθέσεις για την δημιουργία μιας ισχυρής κυβερνητικής πλειοψηφίας, ικανής να αντιμετωπίσει τους νέους κοτζαμπάσηδες και να παρακάμψει τα εμπόδια της εκτεταμένης διαφθοράς; Και αν δεν υπάρχουν, ποιο είναι το μέλλον μας;

Δανειστές και οικονομικό πρόγραμμα

Όσο και αν το έψαξα δεν κατάφερα να βρω πιθανό σενάριο που να απαντά σε αυτά τα κρίσιμα ζητούμενα. Ασφαλώς, στη σημερινές συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το αντίπαλο δέος της ΝΔ, μόνο που πλέον δεν υπάρχουν στον ορίζοντα δυνάμεις πρόθυμες να συνεργαστούν, να συμφωνήσουν και να στηρίξουν το αίτημα της αλλαγής, της επανεκκίνησης, της επανίδρυσης της χώρας. Και αυτό, γίνεται δυσκολότερο, καθώς οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις δεν καθορίζονται μόνο από τους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς.

Οι δανειστές της χώρας γνωρίζουν πολύ καλά, πως είναι σχεδόν αδύνατον στις σημερινές συνθήκες, αλλά και μεσοπρόθεσμα, η Ελλάδα να αποκτήσει την δυνατότητα να αποπληρώνει τα υπέρογκα χρέη της. Ουσιαστικά, εκμεταλλεύονται αυτή την παρατεταμένη υποδούλωση για να αποσπάσουν εμμέσως, δεσμευμένα περιουσιακά στοιχεία και να αναλάβουν όλα τα δημόσια έργα και την εκμετάλλευση μονοπωλιακού χαρακτήρα επιχειρήσεων, κυρίως στην ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες.

Άλλωστε τα τελευταία χρόνια, ποτέ δεν προγραμμάτισαν για την Ελλάδα, εξωστρεφείς παραγωγικές επενδύσεις. Τι κάνουμε τελικά; Αν έντιμες πατριωτικές δυνάμεις από όλο το πολιτικό φάσμα δεν κινητοποιηθούν, δεν συνεργαστούν και δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους, η χώρα θα καταλήξει και τυπικά προτεκτοράτο των δανειστών και των εδώ συνεργατών τους. Είναι περισσότερο από ποτέ εθνική ανάγκη να εμφανιστούν νέες πολιτικές δυνάμεις, ικανές να εμπνεύσουν, να πείσουν και να κινητοποιήσουν την κοινωνία για την επανίδρυση της χώρας.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ως ΚΙΝΑΛ, όπως είναι σήμερα, είναι σχεδόν αδύνατο να αναγεννηθούν. Το επιβεβαιώνουν οι έως τώρα εξελίξεις. Και δυστυχώς, στον ΣΥΡΙΖΑ παρά την κυβερνητική εμπειρία, δεν αντιλαμβάνονται όλοι το κρίσιμο εθνικό διακύβευμα. Η εσωστρέφεια και η έλλειψη γειώσεων στην κοινωνία, υπονομεύουν το ρόλο που καλείται να αναλάβει. Το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε είναι πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.