Πως οι οπαδοί της «όποιας λύσης» υπηρετούν τον τουρκικό εθνικισμό

του Κώστα Βενιζέλου  – 

Την παιδική αρρώστια που ενίοτε καταδιώκει μια ελίτ στις κοινωνίες της Ελλάδος και της Κύπρου περιέγραψε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, Νίκος Κοτζιάς, δίνοντας μια καθαρή, πλήρη, εικόνα για τους οπαδούς της όποιας λύσης. Τους οπαδούς της προσαρμοστικότητας, που βλέπουν αφ’ υψηλού και βαριεστημένα τις εθνικές επιδιώξεις. Επιδιώξεις που έχουν ως στόχο την απελευθέρωση, την αποτίναξη των κατοχικών δεδομένων, για ένα κανονικό κράτος, μια κανονική χώρα.

Στην ομιλία του στη Νέα Υόρκη, ενώπιον ομογενειακού ακροατηρίου, αλλά και των αντιπροσωπειών της Ελλάδος και της Κύπρου, ο Νίκος Κοτζιάς, έδωσε απαντήσεις σε όσους ασκούν πολεμική εναντίον του. Είναι γνωστό ότι σε Ελλάδα και Κύπρο υπάρχει μια ελιτίστικη ομάδα που κρύβεται πίσω από μια  δήθεν αντιεθνικιστική ρητορική. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για μια προσέγγιση που αποσκοπεί στη λύση του Κυπριακού, διά της ικανοποίησης των τουρκικών μαξιμαλιστικών στοχεύσεων.

«Το κύριο πρόβλημα γεννιέται από εκείνους τους συμπολίτες μας –και στην Αθήνα– που υποστηρίζουν τις απαιτήσεις της Τουρκίας, που τις θεωρούν αυτονόητες και μας καλούν να τις ανεχτούμε και να τις αποδεχτούμε», είπε ο Νίκος Κοτζιάς. Συνέχισε, λέγοντας ότι «στην πραγματικότητα υιοθετούν τον επιθετικό εθνικισμό μιας χώρας, η οποία από την άποψη δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων βρίσκεται πιο πίσω από ό,τι η Κύπρος και η Ελλάδα». Αυτό ακριβώς κάνουν. Επικαλούνται ένα ιδιόρρυθμο διεθνισμό, διά του οποίου ουσιαστικά και στην πράξη ικανοποιούν τις εθνικιστικές επιδιώξεις της Τουρκίας σε βάρος του Ελληνισμού.

Πατριωτισμός και εθνικισμός

Παραλαμβάνοντας το «Βραβείο Ελευθερίας» που του απένειμε η Ομοσπονδία Κυπροαμερικανικών Οργανισμών, ο Κοτζιάς ανέφερε πως «ο πατριωτισμός δεν έχει καμιά σχέση με τον ακραίο εθνικισμό και πολύ λιγότερο με τον σωβινισμό. Σκόπιμα κάποιοι διαστρεβλώνουν τη διαφορά ανάμεσα στους δύο αυτούς όρους, τις δύο αυτές πολιτικές στάσεις». Είναι  σαφές από αυτά που ανέφερε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, αλλά και τα όσα παρακολουθούμε διαχρονικά, πως αυτοί που σκοπίμως θέλουν να ταυτίσουν τους δυο όρους, είναι οι ίδιοι που υπονομεύουν κάθε πατριωτικό, που θεωρούν απαγορευμένη λέξη την απελευθέρωση. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν πως για να υπάρξει συμβιβασμός πρέπει να υποταχθεί η ελληνική πλευρά στους τουρκικούς σχεδιασμούς. Είναι αυτοί που δηλώνουν έτοιμοι να αποδεχτούν μια συμφωνία με περιορισμένες ελευθερίες και δικαιώματα. Ευτυχώς δεν είναι πολλοί.

Όταν το 2015 ο Κοτζιάς αναλάμβανε το υπουργείο Εξωτερικών, ξεκίνησε μια πρωτοβουλία για το θέμα των εγγυήσεων. Τότε, για να μην ξεχνιόμαστε, στη Λευκωσία η πολιτική ελίτ της απάθειας και της πεπατημένης, μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό, αντέδρασε και άρχισε την πολεμική. Χαλούσε μια διαχρονική προσέγγιση, που καλλιεργούσε αυτή η ελίτ για το «ανέφικτο» της αποχώρησης του τουρκικού στρατού από την Κύπρο. Βεβαίως στα μπαλκόνια και στα τηλεοπτικά πάνελ φώναζαν το «ουδέποτε θα δεχθούμε», αλλά αυτό ήταν (και είναι) για το θεαθήναι.

Όταν η πρωτοβουλία κέρδισε τους πολίτες στην Κύπρο και κατάφερε να μπει στην ατζέντα των διεθνών διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, όλοι αυτοί  άλλαξαν πλεύση. Ο Κοτζιάς τους χάλασε και το πάρτι στο Μοντ Πελεράν, όταν η Λευκωσία «ξέχασε» τα όσα συμφώνησε με την Αθήνα. Ήταν αυτός που αποκάλυψε τις πραγματικές τουρκικές προθέσεις τόσο στη Γενεύη όσο και στο Κραν Μοντάνα, ήταν αυτός που απέτρεψε μια συμφωνία ασάφειας και πολλαπλών ερμηνειών. Γι αυτό και κάποιοι συνεχίζουν την πολεμική, αν και τώρα πλέον κυρίως παρασκηνιακά.