Ο Τσίπρας και η σημιτική Κεντροαριστερά

του Μένιου Τασιόπουλου  – 

Αν προσπαθήσουμε να δούμε κάτω από τον χείμαρρο της καθημερινής πολιτικολογίας και της επίσημης ρητορικής, αν προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε με στρατηγικούς όρους το σημείο, στο οποίο έχουν φθάσει τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε ότι ο Τσίπρας έχει δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να εμμείνει στη στρατηγική προστασίας της εθνικής δομής του κράτους. Η δεύτερη είναι να αφεθεί στον ευρωφεντεραλισμό και στον εθνομηδενισμό, ακολουθώντας τις νόρμες της σημιτικής εκδοχής της Κεντροαριστεράς.

Στην πρώτη περίπτωση, και παρά τη δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στα αριστερά και στα δεξιά αντανακλαστικά που συγκρούονται μεταξύ τους στους κόλπους της κυβέρνησης για τη σχέση κράτους-Εκκλησίας, για την πολιτική απέναντι στις κοινωνικές, φυλετικές και σεξουαλικές μειονότητες ή για το δικαίωμα του «αυτοκαθορισμού», ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ θα δικαιούται να χαρακτηρίζεται εθνική Αριστερά.

Στην αντίθετη περίπτωση, εάν αφεθεί στον ευρωφεντεραλισμό και στον εθνομηδενισμό, θα προκύψουν δύο συνέπειες. Εκτός του ότι θα πολλαπλασιασθούν οι ενδοκυβερνητικές τριβές με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενσωματωθεί στην «ευρωμετωπική» Κεντροαριστερά και σταδιακά θα αλωθεί από τις εγχώριες συστημικές ελίτ.

Σε κάθε περίπτωση, η κυβερνώσα Αριστερά έχει χρονικά και πολιτικά περιθώρια να προδιαγράψει την προοπτική του, την τοποθέτησή του στον πολιτικό χώρο. Οι επιλογές του Τσίπρα ή θα ρυμουλκήσουν προς την κατεύθυνση ενός μετωπικού σχήματος (με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ) τη «χολερική» σε επίπεδο ιδεών, προσώπων και προτάσεων Κεντροαριστερά. Ή θα μετατρέψουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε «παρελκόμενο» του παρακμιακού μετωπικού σχήματος που γίνεται προσπάθεια να διαμορφωθεί στον χώρο που άλλοτε κυριαρχούσε το ΠΑΣΟΚ.

Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του Μαξίμου έχουν να θυμούνται, από το τέλος της εποχής Αλαβάνου, το φλερτ που δέχθηκαν από μιντιακά συγκροτήματα της «εκσυγχρονιστικής Κεντροαριστεράς» και από πανίσχυρα διαπλεκόμενα συμφέροντα που τότε –για τους δικούς τους λόγους– είχαν στοχοποιήσει τον Γιώργο Παπανδρέου. Τότε, αυτοί οι εξωθεσμικοί παράγοντες έπαιζαν με την ιδέα να αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ από περιθωριακή δύναμη του 3-4% σε κόμμα παρέμβασης με ποσοστό που θα υπερέβαινε το 10%. Είναι οι ίδιοι που τότε απέτυχαν και τώρα –σκιές πλέον του παλιού τους εαυτού– προσπαθούν να αφανίσουν πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ με ύβρεις και υστερική σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική ρητορική.