“Μάαστριχτ ήθελες, Μάαστριχτ θα λάβεις”

Η Γερμανία μπορεί να καγχάζει με τα περί “αλληλεγγύης” των πασχόντων εταίρων της και να ακούει δικαίως τα σχολιανά της από Ευρωπαίους πολιτικούς, πολίτες και μέσα ενημέρωσης, όταν απορρίπτει το ευρωομόλογο, αλλά ο κυνισμός της ακουμπάει σε μια στέρεη βάση. Κι αυτή βρίσκεται στο Μάαστριχτ, την κατασκευή του οποίου έχουν συνυπογράψει οι χώρες της Ευρωζώνης.

Τι κάνει, λοιπόν, σήμερα το Βερολίνο; Θυμίζει στους έχοντες νόμισμα ευρώ ότι εκείνη η Συνθήκη έβαζε αυστηρά όρια στη δυνατότητα άσκησης εθνικής κυριαρχίας στον οικονομικό τομέα από κάθε συμβαλλόμενο μέλος. Αυτό μοιραίως οδηγεί και σε περιορισμούς της άσκησης πολιτικής από τις κυβερνήσεις που υπάγονται στο “βασίλειο του ευρώ”. Με λίγα λόγια, ο εξαιρετικά ευνοημένος από τη Συνθήκη Γερμανός λέει σήμερα στον κάθε “συνεταίρο” του: Μάαστριχτ ήθελες, Μάαστριχτ θα λάβεις.

Από ένα αξιόπιστο ολλανδέζικο μικρόφωνο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε την ευκαιρία να ακούσει και εν Αθήναις τη φωνή του Βερολίνου την περασμένη Κυριακή. Στην “Καθημερινη” της 4ης Απριλίου, σε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη, η πρέσβειρα της Ολλανδίας στη χώρα μας, κυρία Ρόνερ-Γκρούμπασιτς ανέφερε με ευγένεια τα εξής απλά και ξεκάθαρα: «Το ευρωομόλογο θίγει τη λεπτή ισορροπία που πέτυχε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, συνδυάζοντας τη δυνατότητα κοινού νομίσματος με τη διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας στους προϋπολογισμούς των ευρωπαϊκών χωρών».

Εξαιρετικά ακριβής η βολή της κυρίας πρέσβειρας στην καρδιά του ζητήματος, στη «λεπτή ισορροπία» δηλαδή επάνω στην οποία ακουμπάει η ΕΕ απ’ το το 1992 έως σήμερα. Η ψυχρή, άνευ πολιτικής πτυχής, στάση του ευρωπαϊκού “Βορρά” υπενθυμίζει πάλι σήμερα στους Ευρωπαίους ότι μετά τις υπογραφές του Μάαστριχτ δεν έκανε καμία προσπάθεια να αυτό-προσδιοριστεί η ΕΕ ως μια πολιτική οντότητα. Έτσι άφησε τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών να προωθεί ως λογιστικό γραφείο της Ένωσης τη ρουτίνα του δόγματος της διαρκούς λιτότητας.

Αμετανόητος ο Ντελόρ

Ο Ζακ Ντελόρ, πρόεδρος της Κομισιόν (1985-1995), υπέρμαχος της Ενωμένης Ευρώπης και παραμένει θερμός υποστηρικτής της αρχιτεκτονικής του Μάαστριχτ, η οποία υπονόμευσε εξαρχής την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Ακόμη και τώρα, στα 94 του χρόνια, εμφανίζεται να μην αντιλαμβάνεται ότι η «λεπτή ισορροπία» που θέσπισε η εν λόγω Συνθήκη έχει ακυρώσει την “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση” και δεν επιτρέπει οικονομικές εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην ΕΕ. Και δηλώνει σήμερα ο κ. Ντελόρ ότι αυτή η «έλλειψη αλληλεγγύης» αποτελεί «θανάσιμο κίνδυνο» για την Ευρώπη!

Σήμερα, καλά κάνει ο Έλληνας πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, όταν συντάσσεται με τους Ευρωπαίους που ζήτησαν το ευρωομόλογο και ήρθαν σε κόντρα με τους “Βόρειους” της ΕΕ. Θα ήταν λάθος να μην πάρει μέρος στο μέτωπο των”Νοτίων”. Αλλά, ας μην λησμονούμε ότι και οι ηγεσίες του αστικού πολιτικού κόσμου της οικονομικά αδύναμης Ελλάδας, ψήφισαν με προθυμία, χωρίς σκέψη και χωρίς πολλή συζήτηση “ναι” στη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 στη Βουλή. Σήμερα, και η δική μας χώρα πληρώνει εκείνη την απόφασή της (όπως το θυμίζει στην κυβέρνησή μας και η Ολλανδέζα πρέσβειρα) και μάλιστα φορτωμένη με ένα μη βιώσιμο χρέος μετά από τρία μνημόνια.