Ozark: Μια αριστουργηματική τηλεοπτική βουτιά στο μαύρο χρήμα

Αν βρίσκατε μία βαλίτσα με ένα εκατομμύριο δολάρια μέσα τι θα κάνατε; ΟΚ, για την οικονομία της συζήτησης, ας υποθέσουμε ότι δεν είστε τόσο ενάρετοι και θα την κρατούσατε. Τι θα αγοράζατε; Ένα ακριβό αυτοκίνητο; Λογικό. Ένα σπίτι; Ακόμα καλύτερα. Όπως, όμως, θα μάθετε από το πρώτο ακόμα επεισόδιο της σειράς, κάτι τέτοιο θα σας έβαζε σε μπελάδες.

Βλέπετε το Ozark καταπιάνεται με το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος. Και όταν λέμε βρώμικο εννοούμε αυτό που ζέχνει. Ο πρωταγωνιστής του Μάρτι Μπερντ είναι οικονομικός σύμβουλος επενδύσεων και αναλυτής, κάτι σαν μάγος των αριθμών. Για κακή του τύχη –ή με τον κυνισμό που επιτάσσει μία συμφωνία με τον διάβολο– μπλέκει με το δεύτερο μεγαλύτερο καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού, αναλαμβάνοντας να καθαρίσει τα ματωμένα εκατομμύριά τους. Τόσα πολλά εκατομμύρια που ξεχειλίζουν από κούφιους τοίχους, άδειους τάφους, εγκαταλελειμμένες βάρκες, πορτμπαγκάζ και όπου αλλού τέλος πάντων μπορεί ένας μαφιόζος να κρύψει ένα κάρο χρήματα.

Πιστέψτε το: Δεν είμαι η μόνη. Πολλοί είναι εκείνοι που θα βρεθούν στο διάβα σας, προτείνοντας το Ozark ως το επόμενο best thing που το Netflix έχει να επιδείξει. Και έχουν δίκιο. Η σειρά είναι κληρονόμος του Breaking Bad, αλλά συνάμα στέκεται απόλυτα αυτόφωτη, προσεγγίζοντας ακόμα πιο περίτεχνα θέματα που άπτονται της συλλογικής υπαρξιακής αγωνίας.

Βαδίζει, όμως, στα χνάρια και άλλων τηλεοπτικών αριστουργημάτων, όπως οι Sopranos, το House of Cards και ό,τι άλλο συνδυάζει το κοενικό σουρεαλιστικό σύμπαν με τη μακιαβελική σκέψη. Βασικά φέρει σπέρματα ιδιοφυΐας όλων εκείνων των τηλεοπτικών σειρών που φιλοτέχνησαν αντιήρωες και ηγήθηκαν ενός κινήματος τηλεοπτικής αλλαγής, συνενώνοντας το λαϊκό αυτό μαζικό μέσο με την υψηλή τέχνη.

Αν δεν ήμουν απόλυτα ξεκάθαρη, πρόκειται για ένα μικρό τηλεοπτικό διαμαντάκι, του οποίου, όμως, η γοητεία προέρχεται από το ότι παραμένει ακατέργαστο: δεν έχει τη στόφα του μπλοκ μπάστερ, μπορείς και να το προσπεράσεις. Είναι λίγο πιο σκοτεινό, πιο υποτονικό και στερείται τυμπανοκρουσιών και κινήσεων εντυπωσιασμού. Παρ’ όλα αυτά σε μαγνητίζει: κάτι σαν βραδυφλεγής ανάφλεξη επικών ξενυχτιών με το ένα χαμηλότονο επεισόδιο να διαδέχεται το άλλο.

Προσωπικό στοίχημα

Ο πρωταγωνιστής, παραγωγός και σκηνοθέτης πολλών εκ των επεισοδίων των τριών σεζόν δεν είναι άλλος από τον Τζέισον Μπέιτμαν. Τον αναγνωρίσιμο συμπαθητικό συμπρωταγωνιστή αρκετών χολιγουντιανών εύπεπτων κωμωδιών. Και από το πρώτο λεπτό αντιλαμβάνεται κανείς ότι η σειρά αυτή αποτελεί το δικό του προσωπικό στοίχημα. Αυτό που θα τον διαχωρίσει από τον σωρό των υπόλοιπων συμπαθητικών συναδέλφων του.

Στο πλευρό του, ως τηλεοπτική του σύζυγος Γουέντι και partner in crime στέκεται η Λόρα Λίνεϊ. Κλέβει την παράσταση, όπως και όλοι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες και οι δικές τους παράπλευρες ιστορίες-αμαρτίες. Κανείς δεν περισσεύει, κανείς δεν αποτελεί αδύναμο κρίκο, όλοι είναι αλησμόνητοι. Αυτό, όμως, που κλέβει την παράσταση, λειτουργώντας ως καμβάς ενός ιδιοφυούς –αν και ολίγον τι καταθλιπτικού– καλλιτέχνη είναι το ειδυλλιακό Μισούρι: η τεχνητή λίμνη Ozark, γνωστή και σαν Ριβιέρα των rednecks, το μέρος όπου διεξάγεται η ιστορία και από όπου εμπνεύστηκε και τον τίτλο η σειρά.

«Το χρήμα είναι το μέτρο σύγκρισης των επιλογών μας», επαναλαμβάνει μονότονα ο πρωταγωνιστής, όσο εμείς βυθιζόμαστε στον σκοτεινό κόσμο του Ozark, δοσμένο με υπερβατικό σασπένς. Εκεί συνυπάρχουν και αλληλοεπιδρούν οι λευκοί χιλμπίλιδες, φτωχοί, άνευ προοπτικών, το μεσοαστικό ζευγάρι, το αδίστακτο καρτέλ, παράπλευρες μαφίες και έφηβοι που σύρθηκαν στον κόσμο των μεγάλων. Όλοι υποκινούμενοι από έναν αγώνα επιβίωσης, πασπαλισμένο με μπόλικη απληστία. Είναι ένα άλμα πίστης που αξίζει να κάνετε, ειδικά εφόσον η μία σεζόν αποδεικνύεται καλύτερη από την άλλη.