Οι Ισπανοί ξαναχτυπούν – Μετά το Casa de Papel η εθιστική σειρά Elite

Ας είμαστε ξεκάθαροι. Αν είστε από εκείνους που έχετε κολλήσει το ημερήσιο πρόγραμμά σας στο ψυγείο, έχετε χωρίσει τις ώρες σε παραγωγικά μισάωρα και αντιμετωπίζετε την καραντίνα ως μία ευκαιρία να ξεσκονίσετε τους κλασικούς συγγραφείς και να εμβαθύνετε τον εσωτερικό σας κόσμο, το άρθρο αυτό δεν σας αφορά. Μην σπαταλάτε το χρόνο σας, σταματήστε να το διαβάζετε εδώ και τώρα.

Για τους υπόλοιπους έχω να προτείνω την ισπανόφωνη σειρά Elite, μία σειρά του Netflix που θα περιέγραφα ως guilty pleasure (ένοχη απόλαυση). Ως τέτοια δεν θα διευρύνει τον στοχασμό́ σας, ούτε θα αποκαλύψει τη διαχρονικότητα καίριων υπαρξιακών ζητημάτων. Παρ’ ότι δεν θα σας κάνει πιο σοφούς, θα σας προσφέρει αρκετές ώρες εθιστικής απόλαυσης, κατά τη διάρκεια των τριών σεζόν της.

Για την ακρίβεια, προσφέρεται ιδανικά για binge-watching, μία πρακτική, η οποία –σύμφωνα με τους ψυχιάτρους– παράγει ντοπαμίνη και ως εκ τούτου προκαλεί ευδαιμονία. Και ποιος δεν επιθυμεί λίγη ευδαιμονία στη ζωή του, ή ακόμα και μία είδους διαφυγή, ειδικά όταν είναι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η συγκεκριμένη σειρά φιγουράριζε για αρκετές εβδομάδες στην πρώτη θέση των προτιμήσεων των συνδρομητών του Netflix, ακόμα και στην Ελλάδα.

Εκτός όλων των άλλων διαθέτει και πεντιγκρί. Φέρει την υπογραφή των δημιουργών του Casa de Papel. Ακόμα και κάποιοι εκ των αγαπημένων πρωταγωνιστών του ισπανικού φαινομένου που έκανε τον πλανήτη να τραγουδάει το Bella Ciao και να φοράει τη μάσκα του Νταλί μεταπηδούν στο Las Encinas. Ένα προνομιούχο σχολείο για τα τέκνα των πιο επιφανών οικογενειών της Μαδρίτης.

Η άφιξη τριών παιδιών εργατικής τάξης, χάρη μίας μυστήριας υποτροφίας, όμως, φέρνει τα πάνω κάτω. Διεισδύουν βιαίως και θαμπώνονται από τον μέχρι τώρα άγνωστο κόσμο που σηματοδοτεί την αλλαγή κοινωνικών, ερωτικών ηθών και ξεχειλίζει από την συσσώρευση πλούτου και χλιδής. Συνάμα, ακούσια και εκούσια, τσαλακώνουν και τη βιτρίνα της χλιδής αυτής.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να την ταξινομήσουν στη δημοφιλή κατηγορία του teen drama. Εξάλλου, οι πρωταγωνιστές είναι 17αρηδες και το φόντο της πλοκής ένα σχολείο (και βίλες, κλαμπ, πολυτελή εστιατόρια, εξωτικές πισίνες). Η συγκεκριμένη, όμως, δεν κατηγοριοποιείται εύκολα. Είναι ολίγον τι μπάσταρδη. Ένα κράμα που κλείνει ζαβολιάρικα το μάτι στον θεατή.

Αλλάζει και αναβαπτίζεται ενώ εξελίσσεται: από σαπουνόπερα σε θρίλερ. Από θρίλερ σε δράμα και επιστροφή στη νεανική αφέλεια. Μα είναι και κάποιες στιγμές, λίγες είναι αλήθεια, που σε οδηγεί σε απόκρημνα μονοπάτια. Κάτι σαν ελεύθερη πτώση που σου κόβει την ανάσα. Μέχρι πρότινος ολίσθαινες σε μία λεία επιφάνεια και τώρα καταδύεσαι στα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Πώς έφτασες άραγε εδώ; Κάποιες φορές με την αφέλεια μίας σαπουνόπερας και άλλες κάνοντας μία αξιέπαινη προσπάθεια να διαπεράσει την επιφάνεια και να υπερβεί τον φελλό. Καταπιάνεται με τις ταξικές αιτιότητες και συντρίβει αρχετυπικούς ρόλους. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, όμως, είναι η απεικόνιση αυτών των παιδιών που έχουν συρθεί σε ένα ναρκοπέδιο, τον κόσμο των ενηλίκων.

Προσποιούνται ότι ανήκουν εκεί, προσπαθούν να ενταχθούν. Φτιάχνουν ένα δικό τους κόσμο μέσα στις σκιές, αν και όλα –όπως πάντα άλλωστε– είναι σε δημόσια θέα. Και αν τίποτα από αυτά δεν σας έπεισε, δεν θέλετε τουλάχιστον να παρακολουθήσετε τί είναι τελοσπάντων αυτό που κρατάει τα έφηβα παιδιά σας ξάγρυπνα μπροστά από μία οθόνη;