Προς κατεπείγουσα αναζήτηση Plan B

Κάθε σοβαρό κράτος διαθέτει plan B. Για διάφορους τομείς της στρατηγικής του. Η σοβαρότης του δικού μας κράτους, στην καλύτερη εκδοχή, συνιστά ένα ερώτημα. Η κρίση του 2008-2010 απέδειξε ότι το κράτος μας όχι μόνον δεν διαθέτει “υψηλή στρατηγική”, αλλά ούτε καν κάποια σχέδια δράσης αναλόγως των καταστάσεων, κάποιες opsion, κάποιες έστω εναλλακτικές.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά αρχομένης, πόσω μάλλον μεσούσης της κρίσεως, το πρώτο που έκανε η διακυβέρνηση του κράτους μας ήταν να δαιμονοποιήσει κάθε είδους plan B, μάλιστα κάθε συζήτηση για επιλογές ή εναλλακτικές τακτικές. Κάθε εξέταση των υπαγορεύσεων απαγορεύθηκε, εξοστρακίσθηκε και κάθε αντίλογος ετέθη, τοις πράγμασι, “εκτός νόμου”. Και βεβαίως, όλα αυτά είχαν συμβεί και συνέβαιναν πριν από την Kolotumpa Τσίπρα, ήταν από πριν, όπως και μετά, η δομή μας τέτοια. Και η διατεταγμένη συμπεριφορά μας, η μόνη εφικτή.

Οτιδήποτε άλλο παρέμεινε σπάραγμα, στο περιθώριο της κοινωνίας, ξορκισμένοι, ίδιον μόνο των “τρελών του χωριού”. Τα αποτελέσματα γνωστά. Μνημόνια επί μνημονίων. Κι όμως! Το μόνον σοβαροφανές που απομένει όρθιο στη χώρα μας είναι η αταλάντευτη προσήλωσή μας στον οδικό χάρτη που μας πάει κατά κρημνών. Ζώντας την κρίση από το 2010 έως σήμερα το πρώτο συμπέρασμα που θα έπρεπε να έχουμε βγάλει θα έπρεπε να ήταν η αναγκαιότης της ύπαρξης plan B.

Σήμερα, κάθε σοβαρό κόμμα της επικράτειας, μέσα στην επιπρόσθετη κρίση του κορωνοϊού θα έπρεπε να έχει συγκροτήσει plan B. πολύ περισσότερο θα έπρεπε να υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια για το “μετά” τον κορωνοϊό και για την πιθανή παγίωση πολλών μορφών διαδοχικών κρίσεων. Υπάρχει κάτι τέτοιο; Ασφαλώς όχι! Κανένα πάθημα δεν μας έγινε μάθημα.

O Γόρδιος Δεσμός

Έχει η Ν.Δ. plan B; Έχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Το ΠΑΣΟΚ; Τα υπόλοιπα κόμματα; Όχι μόνον θα έπρεπε να έχουν, αλλά και να είναι γνωστά στους πολίτες! Κι ακόμα περισσότερο: γνωστά σε εχθρούς και φίλους! Αντί αυτού, φίλοι και εχθροί γνωρίζουν ότι η Ελλάδα βαδίζει και θα βαδίζει πειθαρχημένη την πεπατημένη των προδιαγραφών και των δεσμεύσεων που της υπαγορεύονται. Είναι σαν να βρίσκεται η χώρα στην αρπαγή ενός κισμέτ που δομούν άλλοι.
Τα γεγονότα στην Έβρο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη όπου –όπως με το σχέδιο Ανάν–αποδείχθηκε ότι όταν ο κόμπος φθάσει στο χτένι, οι Έλληνες τον αντιμετωπίζουν σαν έναν Γόρδιο Δεσμό που απειλεί να τους πνίξει την ψυχή – κι αναλόγως φέρονται.

Αντί αυτό να αξιοποιηθεί από το πολιτικό σύστημα, αντί το μήνυμα να φτάσει παντού, ΗΠΑ, Γερμανία κι όπου δει, επιστρέψαμε με σπουδή στα τετριμμένα, πλην όμως κινδυνώδη.
Αν τα κόμματα είχαν plan B για όλα τα κρίσιμα θέματα, η διασταύρωσή τους θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής και ταυτοχρόνως σε εναλλακτική στρατηγική.

Δυνάμεις για κάτι τέτοιο στο έθνος, στο κράτος και τα κόμματα υπάρχουν. Κοινωνία που θα υποδεχόταν με θέρμη κάτι τέτοιο υπάρχει, παρ’ ότι είναι κουρασμένη, είναι και έτοιμη να αναθαρρήσει. Όσο για τον λαό, έχει αποδείξει ότι η φιλοπατρία του είναι ανάλογη κι αντίστοιχη όταν απαιτούνται για τη σωτηρία της πατρίδας. Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με έσχατους κινδύνους – κινδύνους ιστορικών διαστάσεων για το έθνος και τον λαό. Δυστυχώς επ’ αυτών ουδεμία συναίσθηση!

Μικροπολιτική, παραπολιτική, επικοινωνιακός παρλαπιπισμός, αν θα γίνουν εκλογές, ποιοι θα κονομήσουν περισσότερο από τις παθολογίες που μας δέρνουν, μια Ελλάδα της ελεεινής μορφής, στην οποία το πολιτικό της προσωπικό υπάρχει για να προσφέρει υπηρεσίες στους Επικυρίαρχους και για να ζαλίζεται το ίδιο μονίμως, καθώς μονίμως πελαγοδρομεί σε μαύρα κι άραχνα νερά.

Νοιώθει κανείς ότι θα ξυπνήσουμε μετά την καταστροφή. Βρωμάει μπαρούτι κι εμάς μας κόβει την ανάσα η πολιτική ορθότητα, οι ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και η βλακώδης μας τύφλωση. Ίσως να είναι μοιραίο. Και πάντως είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου να ζητά κανείς plan B από εκείνους που ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να εκπονήσουν ακόμα και plan Α…