Γιατί η καραντίνα μού αύξησε την ελευθερία

Πριν να κηρύξει τη λήξη ενός παγκόσμιου συνέδριου σεξολογίας, ο μεσήλιξ πρόεδρός του, έκανε μία γαργαλιστική πρόταση στους τρισχίλιους συνέδρους, οι οποίοι την αποδέχτηκαν ομοθυμαδόν και ασμένως! Πρότεινε, εν ολίγοις, να γίνει (ατάκα κι επιτόπου) μία στατιστική μέτρηση της ετήσιας σεξουαλικής δραστηριότητας των συνέδρων. Ο πρόεδρος θα εκφωνούσε τις “χρονικές βαθμίδες” και όσοι σύνεδροι “εκφράζονταν” από μία συγκεκριμένη βαθμίδα, θα σήκωναν το χέρι τους–μάλλον χαμογελώντας αμηχανοηλίθια.

Αποδείξεις της ειλικρίνειας των “δηλώσεών” τους, με τυχόν άλλες …ανυψώσεις, δεν ζητήθηκε από τον καλό πρόεδρο. Οπότε αυτός άρχισε να εκφωνεί: «καθ’ εκάστην», «τρεις, δυο ή άπαξ της εβδομάδος», «άπαξ, δίπαξ, τρίπαξ του μηνού» κ.λ.π. Οπότε στο τέλος, ρώτησε με πονηρή …άρθρωση αν υπάρχει σύνεδρος ο οποίος πραγματοποιεί τη γενετήσια πράξη, άπαξ του έτους! Τότε από τα …ορεινά της αίθουσας (“δίπλα»” στον Ορεινό Ροβεσπιέρο…), ακούστηκε μία γεροντική, τσιριχτή αλλά ντούρα φωνή «Εγώ, εγώ…».

Το κοινό ξέσπασε σε ακράτητα και παρατεταμένα χειροκροτήματα, καθώς και ουρανομήκεις επευφημίες. (Αυτόπτης μάρτυρ-σύνεδρος, αφηγείται ότι ο μεγάλος ενθουσιασμός προερχόταν από τις γυναικείες παρουσίες, οι οποίες με τις κελαρυστές κραυγές τους έδιναν έναν ιδιαίτερο τόνο ιλαρότητας!). Ο εκατοντούτης, ως απεδείχθη, ηλικιωμένος, όρθιος και σε αλλόφρονα κατάσταση ενθουσιασμού, εξακολουθούσε να φωνάζει και να χειρονομεί!

«Εγώ, εγώ, εγώ…». Ο πρόεδρος, αφού μετά από πολλές προσπάθειες επέβαλε την ησυχία, ερώτησε τον ετησίως γαμίκουλα (με ιώτα, περικαλώ), κατοστάρη, γιατί επέμενε να επαναλαμβάνει τη δήλωσή του «Εγώ,…», αφού είχε ήδη καταγραφεί και η δική του δραστηριότης. Και αυτός, όρθιος και με σηκωμένα τα χέρια ψηλά, έκανε νόημα στο κοινό να ησυχάσει, όπερ και εγένετο. (Βελόνι να έπεφτε μέσα σε τέτοιο …αχυρώνα, θα ακουγόταν). Για μερικά δευτερόλεπτα κοίταξε κυκλικά το κοινό και ύστερα τους φώναξε πανευτυχής: «Είναι αύριο, είναι αύριο…».

Θυμήθηκα την ιστορία, γιατί «είναι αύριο» η ημέρα της αποφυλάκισής μας -όπως πολλοί ανόητοι λένε. Και συμπληρώνουν, …αποφυλάκιση από τα δεσμά που επέβαλαν οι σκοτεινές δυνάμεις του διεθνούς ιμπεριαλισμού, καπιταλισμού και σιωνισμού, του μεγάλου πολυεθνικού τραπεζικού κεφαλαίου, των οπλικών και φαρμακευτικών κολοσσών… Μιλάμε για παραλήρημα, υψωμένο εκθετικά στην …υπερδυναμοδύναμη!

Προσωπικά ομολογώ, ως φίλος σας, ότι πέρασα άψογα, δε μου έλειψε τίποτε, ίσως καμιά πονηρή βόλτα στο Λαύριο που αγαπώ, για να ‘μαι ειλικρινής. Δούλευα ευχαρίστως περί τις 8-10 ώρες την ημέρα, έβγαινα οπωσδήποτε για άθληση, ψώνια κ.λ.π., έχασα 3-4 κιλά, αφού δε γινόντουσαν εσπερινές μικροϋπερβολές…, απέφυγα –χωρίς δικαιολογίες– βαρετά άτομα… (Αλλά, σπαστικό είναι έτσι κι αλλιώς το …απολυμαντικό μέρος, το οποίο και θα συνεχιστεί).

Τελικά, η “φυλακή” αυτή, μου αύξησε την ελευθερία να είμαι επιτέλους (χωρίς τα “πώς” και τα “γιατί”) περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μου. Αφήνω τελευταίο το ζήτημα με τα μαλακισμένα περιττά έξοδα τα οποία δεν έκανα και που π.φ. (προ φυλάκισης) πήγαιναν σε τσέπες …άχρηστων στην κενωνία.

Υ.Γ.-2 Αν η εικόνα, που συνοδεύει το κείμενο, σας φανεί υπερβολική, σας βεβαιώνω ότι δεν είναι! Και σας πληροφορώ ότι έχει αποθησαυριστεί ικανός αριθμός σπαρταριστών και απίθανων σχετικών περιστατικών, τα οποία μάλλον θα εκδοθούν. Σας αποκαλύπτω ένα: Ελέγχθηκε, τις μέρες του Πάσχα, οδηγός αυτοκινήτου με τη σύζυγο και τα παιδιά, εκτός του νομού της κατοικίας τους, με τη δικαιολογία ότι πάνε στο χωριό κατ’ επιθυμία της πεθεράς (που την άφησαν κλινήρη στο σπίτι) για να αερίσουν το αναπηρικό καροτσάκι της, με τον αέρα του χωριού της και ότι αυτό το θεωρούσαν ιερή υποχρέωσή τους… Μάλιστα έδειξαν, στο όργανο, και φωτογραφία της πενθεράς σε στάση …ετοιμοθάνατης, με ανοιχτό το στόμα, κλειστά μάτια και να κρατάει στο χέρι ένα σταυρό! (Προφανώς, δε μάσησαν οι άλλοι…)