Το Βερολίνο θέλει να υπαγορεύσει που θα πάνε τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης

Το Βερολίνο εξ αιτίας της εμμονικής πάθησης περί δικαίου και άλλων παραισθησιογόνων φιλοσοφικο-πολιτικών αντιλήψεων, πίσω από τις οποίες κρύβονται μεγαλειώδη ιμπεριαλιστικά ορμέμφυτα, άργησε να κατανοήσει τη δυναμική της ύφεσης που πυροδότησε το lockdown του κορονοϊού.

Μόλις κατάλαβε, πανικοβλήθηκε και ανακοίνωσε ένα εθνικό γερμανικό πρόγραμμα 500 δισ. ευρώ και δανείστηκε 155 δισ. ευρώ από τις αγορές. Μετά συνειδητοποίησε πως αν σκάσει ο ευρωπαϊκός Νότος δεν θα μείνει τίποτε όρθιο και έκανε έναν τακτικό συμβιβασμό με τον Μακρόν. Στο ηθικό-πολιτικό πεδίο αντιμετώπισης της πανδημίας, άλλωστε, το Βερολίνο έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, γεγονός που πυροδότησε νέο κύμα αντιγερμανισμού στην Ευρώπη.

Για καλό και για κακό, πάντως, το Βερολίνο έβγαλε το diktat της Καρλσρούης κόντρα στην ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα) και έκτοτε προσπαθεί να ακυρώσει τις συνέπειες του συμβιβασμού με τον Μακρόν, ετοιμάζοντας προσκόμματα στην χρήση των 750 δισ. ευρώ. Στόχος του είναι να ελέγξει, μέσω των επιδοτήσεων, τα αναπτυξιακά σχέδια των χωρών-μελών. Μαζί με τις επίσης υπαγορευόμενες “μεταρρυθμίσεις”, να ελέγξει και το νέο καταμερισμό των υπό χρηματοδότηση έργων σε ολόκληρη την ΕΕ. Και αυτό για τους εξής μείζονες στρατηγικούς λόγους που έχουν ιστορική καταγωγή εκατό και πλέον χρόνων:

1. Για να αποφύγει την εμφάνιση νέων ανταγωνιστών σε στρατηγικούς τομείς της γερμανικής βιομηχανίας, τεχνολογίας και υπηρεσιών.
2. Για να κατευθύνει τις επενδύσεις των άλλων χωρών σε κλάδους και τομείς που θα χρειαστούν να απορροφήσουν γερμανικά μηχανήματα και τεχνολογία, ενισχύοντας έτσι το εξαγωγικό της πλεόνασμα.
3. Για να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον outsourcing που θα χρησιμοποιεί για να ανεβάζει την γερμανική ανταγωνιστικότητα.

Ο γερμανικός εκβιασμός καταγράφεται στη συστηματική πλέον κωλυσιεργία και στην απώλεια ζωτικού χρόνου για τον ευρωπαϊκό Νότο, σε στιλ “I can’t breathe”. Άλλωστε την 1η Ιουλίου η Γερμανία αναλαμβάνει την κυλιόμενη προεδρία της ΕΕ, οπότε θα έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να προωθήσει επιλογές που υπαγορεύονται από τον γερμανικό οικονομικό εθνικισμό.

Το id και το “κράτος δικαίου”

Ό,τι και να αποφασίσουν ή δεν μπορέσουν να αποφασίσουν στη Σύνοδο Κορυφής στις 19 Ιουνίου οι 27 χώρες-μέλη, θα το υλοποιήσει η γερμανική προεδρία η οποία, σύμφωνα με έγγραφο πολιτικής που διέρρευσε, θα θέσει τον σεβασμό του κράτους δικαίου στην καρδιά του Ταμείου Ανάκαμψης! Η Γερμανία αδυνατεί να λειτουργήσει έξω από το manual, το οποίο, όμως, χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

Το όλον σκηνικό θυμίζει Ιερά Εξέταση και καταστάσεις auto-da-fé. Όμως, οι γερμανικές ελίτ θα βρεθούν και πάλι απέναντι στο id, το “Εκείνο” κατά Φρόιντ. Δηλαδή με τις βιολογικές ανάγκες και ενορμήσεις που λειτουργούν με την αρχή της ευχαρίστησης και έχουν απώτερο σκοπό την απομάκρυνση του πόνου και την εκπλήρωση των ενστίκτων του κάθε ατόμου.

Η Γερμανία υποφέρει από τον ακραίο ναρκισσισμό της, την ατέλειωτη βουλιμία της και από τα ιστορικά της πλέγματα μετά από τις δύο ολοκληρωτικές ήττες της στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Οι μυθολογίες που κατασκεύασε μεταπολεμικά το γερμανικό id για να θάψει στο εθνικό ασυνείδητο όλα αυτά τα δράματα, με τη δημοκρατία, την πίστη στο Σύνταγμα, τον ordoliberalismus, την Ευρώπη κ.ά. βρίσκονται σε μεγάλη εσωτερική αντίφαση.

Η οικολογικά ευαίσθητη Γερμανία ήταν που πείραξε το λογισμικό των αυτοκινήτων της, εξαπατώντας τους πελάτες της σε όλο τον κόσμο. Οι γερμανικές τράπεζες ήταν που σπεκουλάρισαν σε ό,τι χαρτί-σκουπίδι κυκλοφορούσε στις αγορές, με την Deutsche Bank να εισπράττει τεράστια πρόστιμα και να απειλείται με κατάρρευση. Τώρα έχουμε την Lufthansa που διασώζεται πάλι με κρατικά λεφτά.

Η Γερμανία έχει χάσει από καιρό το προτεσταντικό κύρος της ανταγωνιστικότητάς της. Μόνο το φθηνό ευρώ έχει να την σώζει. Γι’ αυτό και πρέπει να βάλει νερό στο κρασί της, ή μάλλον να βάλει στο νερό της λίγο κρασί… Ευτυχώς που υπάρχει και η Λαγκάρντ, που κρατάει τα μπόσικα και ρίχνει άλλα 600 δισ. ευρώ για την αγορά ομολόγων, ανεβάζοντας την ποσοτική χαλάρωση στο 1,35 τρισ. ευρώ, παρατείνοντας το σχετικό πρόγραμμα έως το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2021. Η κίνηση Λαγκάρντ προφανώς χαλαρώνει το γόνατο των Βορείων πάνω στο λαιμό των Νοτίων στης Ευρώπης, έτσι ώστε οι τελευταίοι να μην πάνε ξεβράκωτοι στη σύνοδο της 19ης Ιουνίου.