Πανισλαμισμός, παντουρκισμός, νεοοθωμανισμός και στο βάθος “Μεγάλη Τουρκία”

Ασφαλώς η Ελλάδα ενοχλήθηκε από την υπογραφή του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, με το οποίο η Τουρκία δημιουργεί δικό της δίκαιο. Δεν περίμενε όμως ότι η Λιβύη ήταν ήδη πελάτης της Τουρκίας, στην οποία ανέλαβε καθήκοντα προστάτη, με την ανοχή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Οι ΗΠΑ του Τραμπ αποχωρούν από διάφορα σημεία του πλανήτη και στο κενό που αφήνουν φυτρώνουν φιλοδοξίες τρίτων χωρών. Αρκεί να θέλουν και να μπορούν να αναλάβουν τα έξοδα των ηγετικών τους φιλοδοξιών.

Πρώτο παράδειγμα είναι η Γερμανία που πιστεύει ότι έφτασε η ώρα για τον επανεξοπλισμό της, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και (σιγά-σιγά για να μην γίνει αντιληπτή), αποδέχεται, δήθεν απρόθυμα, τις πιέσεις να ξοδέψει περισσότερα χρήματα για την άμυνα της. Εννοείται ότι δεν δίνει δεκάρα ως πελάτης της αμερικανικής, της αγγλικής και της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας, αλλά επενδύει σε γερμανικής κατασκευής εξοπλισμούς (συμβατικούς προς το παρόν).

Δεύτερο παράδειγμα είναι η Τουρκία, η οποία τα τελευταία 30 χρόνια επενδύει στην πολεμική της βιομηχανία και παράλληλα αγοράζει σύγχρονα οπλικά συστήματα αμερικανικής και γερμανικής τεχνολογίας. Εντυπωσιακότερη διαφοροποίηση των εξοπλισμών της αποτελεί η απόκτηση των ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων S-400.

Από τις δύο χώρες η Γερμανία είναι η πλέον επικίνδυνη. Μπορεί με το εμπορικό της πλεόνασμα και με υγιή για την οικονομία της τρόπο, να επανεξοπλιστεί γρήγορα, ώστε σε 10 χρόνια να είναι ο αναμφισβήτητος ηγεμόνας της Ευρώπης. Αντίθετα, η Τουρκία δεν έχει αυτό το ποιοτικό χαρακτηριστικό. Η οικονομία της παραμένει ελλειμματική, αν και αυξάνονται ραγδαία οι εξαγωγές της, διότι αυξάνονται παράλληλα και οι εισαγωγές της. Ναι μεν έχει πολλά οπλικά συστήματα, αλλά αν χρεοκοπήσει (όπως η Ελλάδα) σε δέκα χρόνια ο εξοπλισμός της θα γεράσει (όπως της Ελλάδας).

Σε πολλαπλά ταμπλό

Για να εξαγοράσει η Τουρκία την άδεια των ΗΠΑ να εισβάλει στη Συρία, από όπου ο Τράμπ είχε υποσχεθεί προεκλογικά πως θα αποχωρήσει, υποσχέθηκε ότι θα γίνει το αντίβαρο της Ρωσίας (με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη των αμερικανικών σχεδίων ίδρυσης κουρδικού κράτους, με ή χωρίς διαμελισμό της Τουρκίας). Για να εξαγοράσει την άδεια της Ρωσίας να εισβάλει στη Συρία (μετά τους τσαμπουκάδες με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους), προχώρησε στην αγορά του αντιαεροπορικού συστήματος S-400, αλλά και ρωσικής πυρηνικής τεχνολογίας. Για να εξισορροπήσει την ισραηλινή εχθρότητα πλησίασε το Ιράν, το οποίο επίσης έχει παρουσία στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Οι κινήσεις αυτές αύξησαν την ανεξαρτησία κινήσεων της Τουρκίας, η οποία ισορροπεί μεταξύ πολλών παιχτών. Έχει κάνει βήματα στο σχέδιό της να μετατραπεί σε περιφερειακή δύναμη, αλλά αυτά δεν είναι σταθερά, ούτε μόνιμα. Οι φιλοδοξίες της όμως έχουν όριο μόνον τον ουρανό! Ο Ερντογάν ανέπτυξε τα πανισλαμικά σχέδια του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ (η αυτοκρατορία του διαμελίστηκε το 1923), φιλοδοξώντας, με τη βοήθεια των Αδελφών Μουσουλμάνων, να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Και πριν εφαρμόσει το σχέδιό του, επεκτάθηκε και στον παντουρκισμό, συνεργαζόμενος με το ακροδεξιό κόμμα των Γκρίζων Λύκων.

Παντουρκισμός και πανισλαμισμός

Τα παντουρκικά σχέδια είναι από τη φύση τους αντιρωσικά, γιατί φιλοδοξούν να συσπειρώσουν υπό την ηγεσία της Άγκυρας τις μουσουλμανικές δικτατορίες της Κεντρικής Ασίας. Ελέγχοντας το Καζακστάν, το Τατζικιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, το Κιργιστάν και το Τουρκμενιστάν μπαίνει σφήνα ανάμεσα στη Ρωσία και την Κίνα. Η πρώτη προσπάθειά της τη δεκαετία του 1990 απέτυχε. Οι πέντε αυτές χώρες ανήκαν στη Σοβιετική Ένωση και επανήλθαν γρήγορα στη ρωσική σφαίρα επιρροής. Η Τουρκία όμως ελπίζει ότι με τις πλάτες των ΗΠΑ και με την ανοχή της Ρωσίας θα βάλει πόδι, προκειμένου να τις μετατρέψει σε δορυφόρους της.

Τα πανισλαμικά της σχέδια βρίσκουν αντίθετους το σιιτικό Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο (ανετράπη η κυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων). Η Τουρκία ήταν από το 1980 το αγαπημένο μουσουλμανικό κράτος των ΗΠΑ (και του Ισραήλ), ως πρότυπο κοσμικού-σουνιτικού κράτους, αντίθετου με το πολιτικό Ισλάμ. Το Πακιστάν ωφελήθηκε περισσότερο από αυτά τα αφελή σχέδια των ΗΠΑ. Επί 20 χρόνια, το πολιτικό Ισλάμ οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά τη τελική νίκη του στο Αφγανιστάν, το πολιτικό Ισλάμ δεν παροπλίστηκε. Αναζήτησε εχθρούς και στράφηκε εναντίον των ΗΠΑ.

Τα νεοοθωμανικά σχέδια της Τουρκίας πηγάζουν από τον πανισλαμισμό και παντουρκισμό της. Η Τουρκία φιλοδοξεί να γίνει ένα κράτος 200 εκατομμυρίων με διπλάσια έκταση, ή κατά τον Οζάλ μια αυτοκρατορία 400 εκατομμυρίων με οκταπλάσια έκταση, η οποία θα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο! Το πρώτο ορόσημο είναι η επέτειος των 100 χρόνων από τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923, με την οποία ιδρύθηκε η σύγχρονη Τουρκική Δημοκρατία.

Η “Μεγάλη Τουρκία”

Ας σημειωθεί ότι δεν υπήρχε τουρκικό έθνος πριν από το 1923. Τούρκος θεωρούνταν ο μουσουλμάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Όλοι, δηλαδή, οι εξισλαμισμένοι πρώην χριστιανικοί πληθυσμοί της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο μουσουλμάνος εκτός οθωμανικής επικράτειας θεωρούνταν Μαυριτανός, Άραβας, Πέρσης, Ινδός κλπ.

Το 2023 η Τουρκία θα γιορτάσει και συμβολικά την είσοδό της στη νεοοθωμανική εποχή. Αντί να διαμελιστεί με βάση τις εθνότητες που την είχαν συγκροτήσει, ή να μετατραπεί σε μία ομοσπονδία όλων των εθνοτήτων της Μικράς Ασίας, έγινε ένα ακραία εθνικιστικό κράτος που μιμήθηκε ναζιστικές μεθόδους για να επιβληθεί και να ισοπεδώσει τις άλλες εθνικές ταυτότητες.

Οι μη Τούρκοι πολίτες της Τουρκίας διδάσκονταν ότι ανήκουν στο περήφανο τουρκικό έθνος, από το οποίο “έμαθαν τον πολιτισμό” οι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι λαοί της Μεσοποταμίας, οι Πέρσες ακόμα και οι Δυτικοί! Πρόκειται για εθνογέννεση με την έννοια που την εννοούν ο Λιάκος, η Ρεπούση και οι άλλοι εθνομηδενιστές, δηλαδή δια της κρατικής εξουσίας.

Η “Γαλάζια Πατρίδα” θα αποτελείται από θαλάσσιες εκτάσεις που γίνεται προσπάθεια να αρπαχτούν από την Ελλάδα και από την Κύπρο με την ανοχή των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της συμμάχου Γερμανίας και με την αδιαφορία της Ρωσίας. Στόχος είναι η δορυφοροποίηση της Συρίας, όπως της Αλβανίας, των Σκοπίων, της Βουλγαρίας, αλλά και της Ελλάδας και της Κύπρου. Η Λιβύη θα είναι το πρότυπο αυτής της στρατηγικής, καθώς ήδη έχει λεηλατηθεί και με τον πλούτο της προορίζεται να λύσει το πρόβλημα των ενεργειακών πόρων της “Μεγάλης Τουρκίας”.