Χειροκροτούμε τους γιατρούς, όχι τις φαρμακευτικές εταιρείες

Η ξαφνική εμφάνιση μιας μεταδοτικής ασθένειας έφερε στο προσκήνιο τα προβλήματα του συστήματος υγείας. Νοσοκομεία, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό βρέθηκαν απροετοίμαστα για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τη νέα αυτή έκτακτη πραγματικότητα. Έτσι οι γιατροί και οι νοσηλευτές κλήθηκαν να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, για να φέρουν εις πέρας το καθήκον τους.

Αναγκάστηκαν να δουλεύουν σε δύσκολες συνθήκες, με ελάχιστα έως ανύπαρκτα μέσα και ξεπερνώντας πολλές φορές τον εαυτό τους, για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ξαφνικής αυτής περίπτωσης. Τι πιο λογικό λοιπόν να αξίζουν ένα μπράβο, ένα χειροκρότημα, κάτι που έγινε σε παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο. Ήταν μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε στο εξωτερικό και που την προώθησε και στην Ελλάδα η Μαρέβα Μητσοτάκη.

Γιατί άραγε ενδιαφέρθηκε ξαφνικά η σύζυγος του πρωθυπουργού για τους εργαζομένους στο σύστημα υγείας και μάλιστα με αυτόν τον ανέξοδο τρόπο, αντί να πιέσει τον άντρα της να ξανανοίξει τα 13 νοσοκομεία που έκλεισε όταν ήταν υπουργός και να ξαναπροσλάβει τους 2.500 υπαλλήλους υγείας που απέλυσε (συν όσους ακόμα χρειάζονται για να λειτουργήσει αποτελεσματικά η υπηρεσία της δημόσιας υγείας);

Γιατί άραγε αφού παρουσίασε αυτήν την ευαισθησία, δεν μπήκε στον κόπο να προβεί σε μια δωρεά, όπως τόσοι άλλοι, για να ενισχύσει τις, υποβαθμισμένες και από το σύντροφό της, υποδομές; Γιατί δεν αντέδρασε όταν στάλθηκαν τα ΜΑΤ να αντιμετωπίσουν τους “ήρωες” που διαμαρτυρήθηκαν για τα χάλια της υγείας;

Οι δύο όψεις του νομίσματος

Αυτό που είναι άμεσα ορατό, από μια πρώτη ματιά, είναι το γεγονός της προσπάθειας ηρωοποίησης του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Την ανάδειξη των ανθρώπων αυτών, ως πράττοντες το υπερβολικό προς όφελος του συνόλου, παραμερίζοντας την προσωπική τους ζωή, την κούραση, τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που απαιτούνται για να επιτευχθεί ο στόχος.

Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και στο παρελθόν με τους στρατευμένους νέους, που αδιαφορώντας ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή, πολέμησαν και κατάφεραν να νικήσουν τον εχθρό που επιβουλεύτηκε την ελευθερία και τη χώρα τους. Με το τέλος του πολέμου όλοι αυτοί έγιναν δεκτοί από το σύνολο των λαών ως σωτήρες και απολάμβαναν την αναγνώριση και το σεβασμό ως ξεχωριστά μέλη της κοινωνίας.

Ταυτόχρονα με την προσπάθεια ελέγχου της ασθενείας, αναδύεται και η ανάγκη κατασκευής και χρήσης εμβολίου που θα εμποδίσει την επανεμφάνισή της. Εδώ όμως αρχίζουν και κυκλοφορούν κάποιες περίεργες ειδήσεις. Κάποιοι εμπλεκόμενοι στο χώρο μιλούν για εμβόλια τα οποία θα περιέχουν μικροτσίπ, ή γενετικό υλικό το οποίο θα «μετατρέπει το σώμα σε εργοστάσιο παραγωγής εμβολίων» όπως ο ίδιος ο Bill Gates δήλωσε, λες και το σώμα μας δεν έχει ήδη μηχανισμούς παραγωγής αντισωμάτων για κάθε εισβολέα.

Πληθώρα παραγόντων, ιδιωτικών και δημοσίων, μιλούν για τη χρεία εμβολιασμού και μάλιστα υποχρεωτικού από το σύνολο του πληθυσμού, χωρίς όμως να μιλούν αφενός για το κατοχυρωμένο δικαίωμα του ανθρώπου να επιλέγει εάν και πότε θα εμβολιαστεί και αφετέρου για τα τεράστια ποσά που αφορούν τη δημιουργία εμβολίου (όπως και τα ασύλληπτα ποσοστά κέρδους από τις φαρμακευτικές που μπορούν να φτάσουν μέχρι και 2.000%).

Οι κίνδυνοι και οι παρενέργειες

Ομοίως, πουθενά δεν αναφέρονται και οι κίνδυνοι από μια τέτοια προσέγγιση και δεν φαίνεται να έχουν εξασφαλιστεί, ούτε οι αναγκαίοι εργαστηριακοί έλεγχοι που θα εξασφαλίσουν την ελαχιστοποίηση των παρενεργειών και την εξάλειψη πιθανών ανωμαλιών, καθώς ούτε και το μέγεθος των απαραιτήτων κλινικών δοκιμών που θα επιβεβαιώσουν τα σενάρια, πριν τεθούν σε μαζική εφαρμογή εμβόλια αυτής της νέας αδοκίμαστης κατηγορίας.

Επίσης πουθενά δεν αναφέρεται η συνολική αντίδραση του κόσμου να δεχτεί ένα τέτοιου τύπου ανέλεγκτο εμβόλιο. Τα ποσοστά, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, είναι αρκετά υψηλά. Η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος, ιδίως όταν αφορά κυβερνητικούς αξιωματούχους που δεν έχουν δώσει και τα καλύτερα δείγματα προσέγγισης των κοινωνικών προβλημάτων μέχρι τώρα.

Η απερίσκεπτη και η μη ελεγμένη χρήση θυμίζει το “πονάει δάκτυλο, κόβει χέρι”, δηλαδή η ζημιά που μπορεί να γίνει να είναι πολύ μεγαλύτερη από το καλό που υποτίθεται έχει σχεδιαστεί να επιτύχει. Ζημιά που ακόμα δεν μπορούμε να φανταστούμε την έκτασή της και που θα την πληρώσουμε εμείς, όπως η εμπειρία μας έχει ήδη δείξει.

Κρίσιμα ερωτήματα

Μήπως συνδέονται όλα αυτά τα στοιχεία μαζί; Μήπως ο πακτωλός χρημάτων, η επιμονή για υποχρεωτικό εμβολιασμό και τα “αυθόρμητα” χειροκροτήματα σχετίζονται; Μήπως κάποιοι γιατροί που μέχρι χθες ήταν οι ντίλερ των φαρμακευτικών και αυτοί που έπαιρναν φακελάκια για να “ενδιαφερθούν” για την υγεία μας, γίνονται ξαφνικά οι “ήρωες” που πραγματικά φροντίζουν για το καλό μας, ώστε να μην αρνηθούμε να λάβουμε το “θαυματουργό” εμβόλιο που θα μας συστήσουν κατόπιν άνωθεν εντολής;

Είδαμε στη διάρκεια της εμφάνισης του νέου αυτού ιού, ότι υπάκουσαν σε άνωθεν εντολές και δεν έκαναν αυτοψία στα πτώματα για να βεβαιώσουν την αιτία θανάτου, ως όφειλαν (όπως υπάκουσαν και σε άνωθεν εντολές να μην μας ενημερώνουν, αλλά η ενημέρωσή μας να φιλτράρεται από μία κεντρική αρχή). Μήπως λοιπόν αντί να βιαζόμαστε να μαϊμουδίσουμε, να εξετάζουμε καλά τα γεγονότα και να αφήνουμε το χρόνο να κάνει τη δουλειά του;

Μήπως να αφήσουμε κατά μέρος την καταστροφική ξενομανία που αλλοιώνει τη φυσιογνωμία μας και να επιστρέψουμε στις αρχές και τις αξίες μας, βάζοντας την κοινή λογική πάνω από τις κατευθυνόμενες συναισθηματικές φορτίσεις και τα βιαστικά συμπεράσματα; Μήπως είναι καλύτερα, εκτός από τη θεατρική παράσταση που παίζεται στη σκηνή, να ρίχνουμε μια ματιά και στο τι παίζεται πίσω από την κουρτίνα, στο παρασκήνιο, για να μην είμαστε η εύκολα χειραγωγούμενη μάζα, αλλά σκεπτόμενοι πολίτες;