Στην “πυρά” και η “παγωμένη βασίλισσα” της μόδας…

Αγάλματα και σύμβολα που θυμίζουν την εποχή της δουλείας στην Αμερική, αλλά και της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, δεν είναι τα μόνα που αποκαθηλώνονται. Ηθοποιοί του Χόλυγουντ, ανερχόμενοι τηλεοπτικοί αστέρες, ακόμα και προσωπικότητες των ριάλιτι ρίχνονται στην πυρά.

Παλαιότερες αναρτήσεις, αποκαλύψεις συναδέλφων τους για ρατσιστική συμπεριφορά και αμαρτωλά πεπραγμένα σκονισμένα στη λήθη, λειτουργούν σαν εύφλεκτο υλικό και στο τέλος μένει μονάχα το παρανάλωμα ενός πρότερου κύρους, ή έστω τα αποκαΐδια της προσδοκίας του. Η καθυστερημένη πτώση,  δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο ατιμωτική. Στην περίπτωση της Άννα Γουίντορ, αν τελικά συντελεστεί, θα πρόκειται περί καταβαράθρωσης.

Εδώ και δεκαετίες, αντιμετωπίζεται σαν η ιέρεια της μόδας. Αν η Vogue ήταν το Βατικανό της επικερδούς αυτής παγκόσμιας βιομηχανίας, εκείνη είναι ο Πάπας: «παγωμένη βασίλισσα», διευθύντρια της Vogue επί τρεις δεκαετίες, fashion icon και περσόνα που ανεβάζει ή κατεβάζει όποιον σχεδιαστή επιθυμεί. Οι μαζικές και οργισμένες διαδηλώσεις που φαινομενικά στήριξε μοιάζουν, όμως, να απειλούν και τον δικό της θρόνο.

Όλα είναι θέμα τάιμινγκ και χωρίς αμφιβολία η κυκλοφορία του αυτοβιογραφικού βιβλίου του αλλοτινού συνεργάτη της και ενός εκ των ελάχιστων Αφροαμερικανών στελεχών της Vogue, του Αντρέ Λεόν Τάλεϊ, λειτούργησε σαν σπίρτο στο εύφλεκτο σκηνικό που σταδιακά διαμορφωνόταν. Ο Τάλεϊ δεν υπαινίχθηκε ρατσιστικά κίνητρα πίσω από την απάνθρωπη συμπεριφορά της Γουίντορ, την οποία κατέγραψε. Όταν, άλλωστε, έγραφε το βιβλίο δεν είχαν καν αρχίσει οι ταραχές που μετατράπηκαν σε παγκόσμιο κίνημα κατά του ρατσισμού.

Τα συναισθηματικά και ψυχολογικά τραύματα, όμως, που επικαλείται ότι του άφησε η μακρόχρονη συνεργασία με την πασίγνωστη διευθύντρια του Vogue αρκούσαν. Λειτούργησαν ως μία υπενθύμιση της διαχρονικής στάσης της παντοδύναμης γυναίκας σε μία εξίσου παντοδύναμη βιομηχανία. Τελικά τί είχε πράξει η Γουίντορ; Πώς ακριβώς αξιοποίησε τη δύναμη και την επιρροή της για να βελτιώσει την καθεστηκυία τάξη;

Τα ερωτήματα αυτά εγέρθηκαν, αλλά γιγαντώθηκαν, ειδικά μετά από την ιδιαίτερα εντυπωσιακή τοποθέτηση του δημοφιλούς σχεδιαστή Μαρκ Τζέϊκομπς. Την ώρα που διαδηλωτές κατέστρεφαν κάποια από τα μαγαζιά του, εκείνος πραγματοποίησε την εξής ανάρτηση: «Βία δεν είναι ένα σπασμένο τζάμι, αλλά η πείνα κι ο ρατσισμός». Με τον τρόπο αυτόν υπενθύμισε πως οι άνθρωποι της μόδας οφείλουν να μην είναι σιωπηλοί.

Θλίψη, πόνος και θυμός

Η σιωπή της Γουίντορ ξαφνικά έμοιαζε πιο εκκωφαντική. Η προσπάθειά της να ακολουθήσει το ρεύμα των ημερών, το οποίο απαιτούσε από τις εταιρείες και τους επικεφαλής τους να πάρουν θέση, η Γουίντορ υπέγραψε ένα συναισθηματικά φορτισμένο σημείωμα που απέστειλε προς το προσωπικό. «Θέλω να ξεκινήσω αναγνωρίζοντας τα συναισθήματά σας και εκφράζοντας την ενσυναίσθησή μου σε αυτό που περνούν πολλοί από εσάς: θλίψη, πόνος και θυμός. Θέλω να απευθυνθώ ειδικά στα μαύρα μέλη της ομάδας μας – μπορώ μόνο να φανταστώ πώς ήταν αυτές οι ημέρες για εσάς. Αλλά ξέρω επίσης, ότι ο πόνος, η βία και η αδικία που βλέπουμε, υπάρχει εδώ και πολύ καιρό. Η αναγνώριση έχει έρθει καθυστερημένα».

Τα πράγματα δεν πήγαν όπως ακριβώς τα φανταζόταν. Πρώην συνάδελφοι, υφιστάμενοι και κάθε λογής συνεργάτες μοιράστηκαν στα σόσιαλ μίντια διόλου κολακευτικά περιστατικά που την ενέπλεκαν. Βιώματα που αποτύπωναν την υποβάθμισή τους σε σχέση με λευκούς συναδέλφους τους, αλλά και ένα καθεστώς συνεχούς μπούλινγκ. Αυτά συγκεντρώθηκαν σε ιστοσελίδες και αποτέλεσαν αυτό που η New York Times περιγράφει ως το πιθανό τέλος μίας μυθικής καριέρας. Η βικτωριανή προσέγγισή της θεωρείται παρωχημένη. Το αυτοκρατορικό δάχτυλο της, το οποίο έκρινε ζωές και καριέρες, αναλόγως με το που έδειχνε, μοιάζει εξίσου παλαιολιθικό.

Δύο ημέρες νωρίτερα, ανώτατο στέλεχος του Condé Nast, του εκδοτικού ομίλου στον οποίο ανήκει και η Vogue, συγκάλεσε μια έκτακτη συνάντηση, ώστε να ξεκαθαρίσει ότι η Γουίντορ δεν θα παραιτηθεί. Δεν είναι λίγοι, όμως, εκείνοι που προεξοφλούν το τέλος της. Η θέση της ενδέχεται  να υπονομευθεί περαιτέρω από τον διορισμό της Σαμίνα Ναστρ, της πρώτης Αφροαμερικανής επικεφαλής του αντίπαλου δέους της Vogue, του Harper’s Bazaar. Τελικά, η επανάσταση αποκαθηλώνει κάθε λογής βασιλιάδες, ακόμα και αυτούς της μόδας!