Από την υπερβολή των διαδηλωτών στην υπερβολή της εξουσίας

Με αρκετή υπερβολή και με σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα στην κυβερνητική πλειοψηφία και κόμματα της αντιπολίτευσης συνεχίστηκε για δεύτερη ημερά η συζήτηση του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε τελικά από τους βουλευτές της ΝΔ στην αρμόδια Επιτροπή, ωστόσο, αναμένεται δεύτερος γύρος έντονης αντιπαράθεσης κατά τη συζήτηση και την ψήφισή του από την Ολομέλεια, στις 8 και 9 Ιουλίου.

Η ΝΔ υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση νομοθετεί το αυτονόητο και ρυθμίζει ζητήματα με τα οποία καμία άλλη κυβέρνηση δεν θέλησε να ασχοληθεί στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Από την άλλη πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στις καταγγελίες του περί επαναφοράς χουντικών διατάξεων και το ΚΚΕ ζητά την  απόσυρση του νομοσχεδίου, χαρακτηρίζοντάς το επικίνδυνη γελοιότητα.

Το νομοσχέδιο έρχεται να ρυθμίσει μια σειρά ζητημάτων που αφορούν τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις, τις πορείες και τις διαδηλώσεις. Πατώντας πάνω σε υπερβολές, που έχουν όντως καταγραφεί στους δρόμους, ειδικά της πρωτεύουσας, από την πτώση της Χούντας μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι επιχειρεί να βάλει τάξη σε ένα καθεστώς ανομίας. Πέφτει, ωστόσο, και η ίδια σε υπερβολές, τουλάχιστον όπως υποστηρίζουν τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης.

“Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι”

Μία από τις υπερβολές που όλοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων έχουν δει είναι να κλείνουν τα εμπορικά τους κέντρα, να σταματά η οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα τους, εξαιτίας μιας μικρής ομάδας διαδηλωτών που “δικαιωματικά” αποφασίζει να κλείσει τους δρόμους. Η Αστυνομία, ακόμη και όταν προέβαλε εκ του ρόλου της άρνηση, τελικά συναινούσε μετά από επικοινωνία σε ανώτερο επίπεδο, αφού κανένας υπουργός, όλων των κυβερνήσεων, δεν ήθελε να χρεωθεί “αντιδημοκρατική συμπεριφορά”.

Το πρόβλημα το αντιμετώπιζαν συνήθως οι πολίτες, που εκείνη την ώρα μετακινούνταν με ΙΧ ή με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, και οι καταστηματάρχες, τα μαγαζιά των οποίων νέκρωναν για κάποιες ώρες. Συχνά, δεν έλειπαν τα σχόλια οδηγών που είχαν εγκλωβιστεί σε κάθετους δρόμους, κυρίως της Σταδίου, τόσο για την Αστυνομία όσο και για τους διαδηλωτές. Φράσεις, όπως “είστε τρεις και ο κούκος και κλείνεται τους δρόμους” έχουν ακουστεί πολλές φορές στο κέντρο της Αθήνας.

Αυτή όμως είναι η μία πλευρά. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι σε αυτό ακριβώς θέλει να βάλει τάξη και ότι οι ρυθμίσεις που φέρνει προς ψήφιση αφορούν τις μικρές συγκεντρώσεις και όχι τις συγκεντρώσεις και τις πορείες που διοργανώνουν κόμματα, τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ή ομοσπονδίες. Στο νομοσχέδιο, ωστόσο, προβλέπεται η απαίτηση αναδοχής (με την έννοια του οργανωτή) και όπως επισημαίνει η ΓΣΕΕ, η οποία ζητά διάλογο με τον Χρυσοχοϊδη, απαιτείται «αναδοχή όλων των αστικών και ποινικών ευθυνών από άτομα ή νόμιμους εκπροσώπους». Και εδώ έρχεται η υπερβολή από την πλευρά της κυβέρνησης, όπως σημειώνουν κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Η παγίδα της “αναδοχής”

Άπειρες φορές έχει συμβεί, μετά από ειρηνικές πορείες κομμάτων, φορέων, ακόμη και μαθητών, αγνώστου προελεύσεως άτομα, παρεισφρέουν σε πορείες και συγκεντρώσεις και προκαλούν επεισόδια. Τι θα γίνει σε μια τέτοια περίπτωση; Θα ζητηθούν ευθύνες από το δεκαπενταμελές ενός Λυκείου, από τους προέδρους της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ή από τον Κουτσούμπα, αν πρόκειται για διαδήλωση του ΠΑΜΕ;

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι βάζει τάξη στην ανομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ την κατηγορεί ότι «ποινικοποιηθεί το δικαίωμα του συνέρχεσθαι», το ΚΚΕ ότι «νομοθετεί γελοιότητες» και ο Χρυσοχοϊδης διαβεβαιώνει το ΜεΡΑ25, ότι οι διατάξεις του νομοσχεδίου, όταν ψηφιστούν, δεν θα μείνουν στα χαρτιά, αλλά θα εφαρμοστούν.

Την ίδια ώρα, η ΓΣΕΕ, διά του προέδρου της ζητά να γίνει διάλογος και να κληθούν από τον υπουργό τα κόμματα, μεγάλες οργανώσεις και φορείς, προκειμένου να καταθέσουν τις απόψεις του. «Να γίνει μια μεγάλη κοινωνική συμφωνία, ώστε να μπορέσει να αποτυπωθεί με όλες τις δημοκρατικές εγγυήσεις ένα σχέδιο νόμου. Αυτή, νομίζω, θα ήταν η καλύτερη και πιο δημοκρατική πολιτική πρακτική» είπε ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Γιάννης Παναγόπουλος. Ο Χρυσοχοίδης επισήμανε, ωστόσο, ότι προτάσεις δέχθηκε μόνο από το ΚΙΝΑΛ, αναφερόμενος στην πρόταση Καμίνη για την ανάγκη «ενισχυμένων εγγυήσεων».

Αντιδράσεις υπάρχουν όμως και από συνδικαλιστικές ενώσεις αστυνομικών, οι οποίοι, λόγω της έλλειψης ρυθμιστικού πλαισίου ήταν, όλα αυτά τα χρόνια, εκτεθειμένοι, έως και «όμηροι της ασάφειας και των παρεμβάσεων». Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, Γρηγόρης Γερακαράκος, αναφερόμενος στις «αδυναμίες» του νομοσχεδίου, επισήμανε ότι «το νομοσχέδιο θεωρεί το διαδηλωτή οιονεί ύποπτο τέλεσης αδικημάτων και αναθέτει στην αστυνομία τον ρόλο του επιτηρητή, του ερμηνευτή και εφαρμοστή του νόμου». Για να σημειώσει στη συνέχεια ότι «θα ήταν χρήσιμο να προβλέπεται εμπλοκή της εισαγγελίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης». Η συζήτηση πάντως τώρα αρχίζει και με την είσοδο του νομοσχεδίου στην Ολομέλεια αναμένεται να κορυφωθεί.