Η τουρκική “διαφάνεια” και η ελληνική αναβλητικότητα

Η Τουρκία έχει διαμορφώσει ένα μεγαλεπήβολο σχεδιασμό, τον οποίο εξήγγειλε, παρουσίασε και εφαρμόζει. Πρόκειται για ένα στόχο, που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε προκαλέσει αντιδράσεις και θα παρακολουθούσαμε κινήσεις αποτροπής του από τις μεγάλες, ισχυρές χώρες και Διεθνείς Οργανισμούς. Το γεγονός ότι οι όποιες αντιδράσεις, μεσολαβήσεις μοιάζουν με χάδια για την κατοχική δύναμη, αυτό της επιτρέπει εν πολλοίς να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο.

Η στρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας δεν συνιστά μυστικό καθώς κινείται με “διαφάνεια”. Η επιδίωξή της αφορά τον πλήρη έλεγχο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Είναι δε προφανές πως επιχειρεί διά της ισχύος και του εκφοβισμού να καταστήσει τόσο την Ελλάδα όσο και την Κύπρο ελεγχόμενες από αυτήν χώρες. Στοχεύει στην προσαρμογή/υποταγή τους στους τουρκικούς σχεδιασμούς. Η συνταγή της “φιλανδοποίησης”, δηλαδή η επιβολή σε μια ασθενέστερη χώρα όρων και τετελεσμένων υπό την απειλή πολέμου ή με συνεχή στρατιωτική πίεση, δοκιμάζεται διαχρονικά και επιχειρείται πιεστικά να εφαρμοστεί σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.

Είναι γνωστό πως ο Ερντογάν δεν συνηθίζει να είναι… φιλεύσπλαχνος και «ελεήμων». Κανείς, άλλωστε, δεν είναι στη διεθνή ( ή τοπική) πολιτική φιλεύσπλαχνος ενίοτε και σχεδόν κανείς στην καθημερινότητα. Ο Τούρκος Πρόεδρος είναι πιο απόλυτος- λόγω του χαρακτήρα του καθεστώτος του- και δεν αρέσκεται στην επίλυση διαφορών διά της διπλωματίας. Απέδειξε διαχρονικά πως οι συνεργασίες του στηρίζονται στη λογική ότι αυτός έχει το πάνω χέρι και ως εκ τούτου είτε ικανοποιούνται οι αξιώσεις του είτε δημιουργεί νέους εχθρούς.

Αυτός ήταν εξαρχής ο Ερντογάν και έτσι λειτουργούσε. Κι όταν ακόμη η πλατφόρμα των φορέων του τουρκικού εθνικισμού στον ελληνικό χώρο, τον θεωρούσαν ως τον «ηγέτη της λύσης», τον σωτήρα, αυτός είχε αυτές τις προσεγγίσεις. Την ίδια προσέγγιση, γιατί αυτό εξυπηρετούσε καλύτερα τους σχεδιασμούς τους, είχαν και οι διάφοροι τρίτοι, ισχυροί και μη εταίροι. Τον θεωρούσαν ως εκφραστή ενός μοντέλου ισλαμοδημοκράτη. Τώρα επιβεβαιώνει καθημερινά πως πρόκειται για ισλαμοφασίστα, ιμπεριαλιστή.

Για όλα φταίνε οι Ελληνοκύπριοι!

Το ζητούμενο δεν είναι να πεισθούν οι πλατφορμιστές, γιατί αυτοί έχουν αποφασίσει. Για όλα φταίνε οι Ελληνοκύπριοι, ακόμη και το γεγονός ότι δεν αποχωρεί ο τουρκικός κατοχικός στρατός. Βέβαια, όπως αποδείχθηκε εμπράκτως, το 2004 δεν τους ενοχλούσε να παραμείνουν στρατός και εγγυήσεις και μια σειρά άλλες στρεβλώσεις στη λειτουργία της χώρας. Αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν είναι της παρούσης να ανοίξει. Το ζητούμενο είναι να αντιμετωπιστούν τα επείγοντα και να τύχουν διαχείρισης. Πρωτίστως η αντιμετώπιση της τουρκικής προέλασης. Εδώ δοκιμάζονται Ελλάδα και Κύπρος. Δοκιμάζονται, όμως, η Ε.Ε. και ο υπό εξαφάνιση ΟΗΕ. Ο Αντόνιο Γκουτέρες μάλλον παραμένει σε καραντίνα, γιατί δεν ακούστηκε να λέει τίποτε για τις τουρκικές παρανομίες.

Η Άγκυρα επικαλείται το διεθνές δίκαιο και παρανομεί. Η ελληνική πλευρά, σε Ελλάδα και Κύπρο, επικαλείται το διεθνές δίκαιο, νομιμοποιείται να πράξει τούτο, αλλά στο διά ταύτα δεν κάνει το επιπρόσθετο βήμα. Δεν προχωρεί, για παράδειγμα, στη σύναψη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου για καθορισμό ΑΟΖ. Είναι ένα καθοριστικό βήμα στην αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας.

Είναι προφανές πως η υπογραφή συμφωνίας για καθορισμό της ΑΟΖ συζητείται αλλά δεν είναι στις προτεραιότητες της ελληνικής κυβέρνησης. Εξήγηση υπάρχει αλλά δεν είναι πειστική. Είναι φοβική. Η Αθήνα δεν προχωρεί, επίσης, στην επέκταση των χωρικών υδάτων της στα 12 ναυτικά μίλια. Υπάρχουν και μια σειρά από άλλα ζητήματα, τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν αλλά διαπιστώνεται μια αναβλητικότητα.

Ελλάδα και Κύπρος θα πρέπει να προχωρήσουν στη δημιουργία και την επιβολή τετελεσμένων. Είναι καιρός στο πεδίο της Ε.Ε. να λειτουργήσουν θέτοντας τις δικές μας επιδιώξεις συνδέοντας τις με άλλα θέματα, για τα οποία «καίγονται» άλλοι εταίροι μας. Διαφορετικά τίποτε δεν θα υιοθετείται για οποιοδήποτε άλλο θέμα.