Φαρισαϊσμό αποπνέουν οι αντιδράσεις στον νόμο για τις διαδηλώσεις

Η συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο, σχετικό με τις διαδηλώσεις, τελείωσε και έγινε νόμος του κράτους. Τώρα πια οι πορείες δεν είναι στα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας, όπου οι συνήθεις ύποπτοι κάνουν τα πάντα για να επιτύχουν μερικές στιγμές δημοσιότητας. Στο εξής θα υπάρξει απόλυτη ησυχία στο θέμα αυτό μέχρι να ολοκληρώσει ο λαός τα μπάνια του.

Άλλωστε, οι επιθετικές μανούβρες του Ερντογάν εναντίον της χώρας μας και η ποταπή προσβολή εκατομμυρίων πολιτών ανά την υφήλιο με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για άλλες ειδήσεις, όπως για παράδειγμα το θέμα της εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας.

Η μόνη σκόνη που παρέμεινε, ως αποτέλεσμα που προέκυψε από τις παραφωνίες στην ψηφοφορία του νομοσχεδίου, είναι η συζήτηση που άναψε, δυστυχώς σε πολύ απαράδεκτο ύφος για, όπως οι ίδιοι ονομάζουν τους εαυτούς τους, σοσιαλδημοκράτες, ανάμεσα σε μέλη του ΚΙΝΑΛ και τους οπαδούς του ΚΙΔΗΣΟ. Είναι κρίμα, βεβαίως, που, ενώ το ΚΙΝΑΛ θα έπρεπε να ωφεληθεί λόγω της θέσης του για το νομοσχέδιο, τελικά λόγω των αδικαιολόγητων παραφωνιών που υπήρξαν μέσα στα σπλάχνα του, η όλη προσπάθειά του κατέληξε να εκφράζεται, σε ότι αφορά το αποτέλεσμα, με την λαϊκή παροιμία «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένο».

Γιατί αυτό;

Κατ’ αρχάς ας εξετάσουμε το διακηρυγμένο σκεπτικό του νόμου. Σύμφωνα με την εισηγητική του έκθεση επιδιώκει τον περιορισμό του προβλήματος, όχι καν την επίλυση του σοβαρού αυτού προβλήματος, που δημιουργείται στο κέντρο της Αθήνας (και κάθε πόλης) και θα πρόσθετα εγώ ότι πλησιάσει κατά κάποιο τρόπο, έστω και λίγο, μια από τις θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας.

Σε τι συνίσταται το πρόβλημα;

1. Δημιουργείται ένα κυκλοφοριακό χάος το οποίο:
   α. συμβάλει στην αύξηση της ρύπανσης
   β. διαταράσσει την ομαλή λειτουργία του κέντρου
   γ. στερεί χιλιάδες εργαζόμενους να φτάσουν στη δουλειά τους που αφορά τον επιούσιο.
2. Δημιουργούνται, διαχρονικά, καταστροφές περιουσιών δημόσιων και ιδιωτικών, από τους λεγόμενους μπαχαλάκηδες, οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά την οικονομία και οδηγούν στην αύξηση της φορολόγησής μας.
3. προξενούνται τραυματισμοί πολιτών και, ακόμα πιο λυπηρό, χάνονται και ζωές μερικές φορές.

Όλο αυτό το διαχρονικό ξεσάλωμα, στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες και το οποίο συνοδεύεται και από εγκλήματα, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη δημοκρατία. Η βασική αρχή της δημοκρατίας είναι η ελεύθερη έκφραση των απόψεων του κάθε πολίτη, με την προϋπόθεση, όμως, ότι η έκφραση αυτή της άποψης, από άτομο ή ομάδας δια του συναθροίζεσθαι, και πράξης που μπορεί να προκαλείται από αυτήν (την άποψη), δεν περιορίζει τον κάθε άλλο συμπολίτη ή ομάδας πολιτών να εκφράζει τη δική του/της άποψη και να ασκήσει τα δικά του/της δικαιώματα.

Δημοκρατικό δικαίωμα!

Θυμάμαι τον μακαρίτη Βασίλη Λυριτζή να διακηρύττει συχνά στο πρωϊνάδικό του ότι στη δημοκρατία ο καθένας μπορεί να λέει ότι του γουστάρει και δυστυχώς αυτή είναι η άποψη των οπαδών που θεωρούν τις πορείες θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα. Η συνάθροιση των πολιτών για να συζητήσουν και να εκφράσουν τις απόψεις τους και να αποφασίσουν να πράξουν κάτι με στόχο την υλοποίηση των σκοπών τους εντάσσεται πλήρως στο γενικό πλαίσιο και νόημα, που αναφέρεται παραπάνω, περί ελευθερίας και καμία εξαίρεση δεν προβλέπεται από τη δέσμη των αξιωματικών αρχών μιας πραγματικής δημοκρατίας.

Στη σύγχρονη εποχή πραγματική δημοκρατία δεν λειτουργεί πουθενά. Εξ ου και το γενικό μπάχαλο το οποίο βολεύει, για διαφορετικούς λόγους, τόσο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, όσο και αυτούς που ονειρεύονται τον μαρξιστικό και μάχονται γι’ αυτόν. Η καλύτερη περίπτωσή της, που υπάρχει στους χρόνους μας και ‘’λειτουργεί’’, είναι το ολιγαρχικό πολίτευμα το οποίο αυθαίρετα ονομάστηκε και αποκαλείται δημοκρατικό. Αυτό, με την διασταλτική ερμηνεία του περί ελευθερίας, ενώ φροντίζει να κρατά και τις εφεδρείες τύπου Χρυσής Αυγής, πορεύεται “αγκαζέ” με τα διάφορα κόμματα όλων των αποχρώσεων και αποφασίζει και πράττει εις το όνομα δήθεν της δημοκρατίας!

Στα ολιγαρχικά καθεστώτα, τα πολιτικά κόμματα, όπως γνωρίζουμε, δεν εισηγούνται λύσεις χωρίς να σκέφτονται τι πολιτικό κόστος θα έχει με τους συγκεκριμένους χειρισμούς που εισηγούνται για την επίλυση κάποιου προβλήματος, λόγω του μέσου, δηλαδή των εκλογών, που χρησιμοποιείται σε αυτά τα καθεστώτα για την ανάδειξή τους στην εξουσία. Γιατί, όπως ξέρετε, υπάρχουν πολλά προβλήματα προς επίλυση αλλά τα κόμματα, που κόπτονται για τη δημοκρατία, δεν τα αγγίζουν λόγω του προσωπικού κόστους που προκύπτει για τους αρχηγούς και τους αρχηγεύοντες πρωτίστως.

Π.χ. ένα σοβαρότατο πρόβλημα, που, κυρίως, μεταλλάσσει το χαρακτήρα του πολιτεύματος από δημοκρατικό σε ολιγαρχικό, σχετίζεται με την μη δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, όπου οι κλίκες και τα φέουδα, εσωτερικά αλλά και εξωτερικά των κομμάτων, κυριαρχούν δια της διαπλοκής πάσης μορφής. Άρα, λοιπόν, η εκλογική πελατεία που εξασφαλίζει την καρέκλα έχει την πρώτη θέση και εάν αυτό τύχει να συνδυάζεται και με το ωφέλιμον του πράγματος τόσο το καλύτερο. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Γιατί αυτό;

Διότι βολεύει τους κομματικούς αξιωματούχους, οι οποίοι ενδιαφέρονται για την διαιώνιση του επαγγέλματός τους και την ανάδειξή τους στην καρέκλα της εξουσίας, να ταυτίζουν ένα μέσο που ονομάζεται εκλογές με τις αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας και οι οποίες και φυσικά δεν εξυπηρετούνται από αυτό καν. Στη χώρα μας σχεδόν το 50% των ψηφοφόρων δεν κοπιάζουν, ως γνωστόν, να ψηφίσουν γιατί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ψήφος τους δεν αλλάζει την κατάσταση. Οι πρόγονοί μας που επινόησαν το δημοκρατικό πολίτευμα ποτέ δεν χρησιμοποίησαν εκλογές για την ανάδειξη των πολιτικών αξιωματούχων.

Αυτοί αναδεικνύονταν με τη διαδικασία της κλήρωσης και για μία θητεία μόνον για να πατάσσεται έτσι η διαπλοκή κάθε μορφής. Αυτά μας λέει ο Αριστοτέλης, τον οποίο θαυμάζουν στα λόγια οι πολιτικοί μας ταγοί αλλά που τον αγνοούν στην πράξη. Την ‘’πάτησαν’’, βέβαια, και οι πρόγονοί μας με την επιλογή του μέσου που επέλεξαν να υπηρετήσουν τις υπέροχες αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας και το μέσο αυτό ήταν, η, θρυλική κατ’ άλλους, εκκλησία του δήμου.

Η εκκλησία του δήμου ήταν επινόηση των αριστοκρατών και αρχικά έπαιρναν μέρος σε αυτήν μόνον οι αριστοκράτες. Όταν ο Κλεισθένης, με τη βοήθεια των Σπαρτιατών, κατέλαβε την εξουσία στην Αθήνα άνοιξε τις πόρτες της εκκλησίας σε όλους τους άρρενες πολίτες ηλικίας 20 ετών και πάνω και έτσι με τη ‘’δημοκρατική’’ αυτή κίνηση των καλών προθέσεων για άμεση δημοκρατία άνοιξε και τις πύλες της διαπλοκής. Αυτοί που επηρέαζαν τον κοσμάκη ήταν οι ειδικοί ρήτορες αριστοκράτες. Σήμερα αυτή τη δουλειά την κάνουν κυρίως τα ΜΜΕ. (βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων).

Στα ολιγαρχικά αυτά καθεστώτα συμβιώνει μαζί με τα κόμματα και ο συνδικαλισμός των κομμάτων και του κεφαλαίου, μια άλλη μορφή κομματικής επίδειξης της ισχύος τους, με βάση την αρχή: το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό όπου ο καθένας δουλεύει για πάρτη του, και η οποία ισχύει στα ‘’δημοκρατικά’’ αυτά καθεστώτα. Καλύπτει δε τα πάντα σχολεία, όπου αποκτούμε ειδικότητα σε καταλήψεις σχολικών αιθουσών, τα σπασμένα των οποίων πληρώνουν οι φορολογούμενοι, χώρους εργασίας ακόμα και το χώρο του δικαστικού κλάδου για να εξασφαλίζεται έτσι εκεί και η κομματική δικαιοσύνη!

Επαναστατική γυμναστική

Όλοι αυτοί οι φορείς, θα έλεγα οι συμφορείς, κάνουν τις πορείες “διαμαρτυρίας” για νομοσχέδια που κατατίθενται στη Βουλή ή για κάποιο εθνικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό θέμα. Οι οπαδοί τους, λίγοι ή πολλοί, καταλαμβάνουν το οδόστρωμα και κλείνουν δρόμους και στη συνέχεια πορεύονται, συνήθως, προς τη Βουλή ή προς κάποιο υπουργείο και προς τις πλατείες του κέντρου φωνάζοντας συνθήματα καθ’ οδόν.

Στο τέρμα της πορείας ακούν και έναν δεκάρικο από τους αρχηγούς τους και αυτό είναι όλο. Είναι αυτό που ονομάζεται κομματική, ταξική ή επαναστατική γυμναστική και την οποία θεωρούν ως απαραίτητη δραστηριότητα οι παραπάνω για να διατηρούν τους αρμούς της κομματικής εξουσίας σε καλή κατάσταση, και είναι αυτό που ευθύνεται, εν μέρει, και για τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες ως αποτέλεσμα της αρχής το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό δια της καλλιεργούμενης περιβόητης πελατειακής διαπλοκής, εν μέσω, μάλιστα, στυγνών εκβιασμών.

Όλα αυτά γίνονται αγνοώντας πλήρως τα δικαιώματα και την ελευθερία χιλιάδων πολιτών, και ακόμα χειρότερα, αγνοώντας τους κινδύνους που διαχρονικά αναδύονται και που έχουν σχέση με καταστροφές περιουσιών και αφαίρεση ζωών. Και ενώ γνωρίζουν ότι μπορεί να συμβούν όλα αυτά τα έκτροπα, παρά ταύτα αδιαφορούν και το χειρότερο θεωρούν τους εαυτούς ως αθώους αντί ως τους ηθικούς αυτουργούς. Οποία κατάντια να το θεωρούν, κιόλας, όλοι αυτοί οι φαρισαίοι, που αρνήθηκαν να συμβάλλουν στον περιορισμό αυτού του προβλήματος, που παράγει έγκλημα, εκβιασμούς, διαπλοκή και ανισότητες στην κοινωνία μας, και δημοκρατικό κεκτημένο! Αιδώς Αργείοι.