Μια τρύπα στα νερά της Μεσογείου η διάσκεψη του Μισέλ

Οι ποικίλες ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί για τις δύο συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης, με την Ιταλία και την Αίγυπτο, είναι σε κάποιες περιπτώσεις ορθές αλλά θεωρητικές. Ο λόγος είναι ότι αγνοούν το βάρος της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων από το 1967.

Μετά από 53 χρόνια δειλίας όλων των κυβερνήσεων, υποχωρήσεων, παραχωρήσεων στην Τουρκία σε συνδυασμό με την καταλήστευση των ενόπλων δυνάμεων όπως και την περιθωριοποίηση των εξοπλισμών∙ την έκπτωση της στρατιωτικής θητείας σε επίπεδο baby setting∙ την εισαγωγή στα εθνικά ζητήματα του παιδαριώδους συριζαίικου αντιμιλιταρισμού και δικαιωματισμού∙ την διάχυση αποπροσανατολιστικών ψευδοαναλύσεων περί επικείμενης κατάρρευσης της Τουρκίας και ψευδοελπίδων ότι κάποιος ξένος δυνατός θα μας σώσει.

Ξαφνικά, λοιπόν, μετά από 53 χρόνια μια ελληνική κυβέρνηση λέει “όχι”. Και λέει αυτό το “όχι” εμπράκτως με τις ένοπλες δυνάμεις στον Έβρο, το Αιγαίο και την νοτιο-ανατολική Μεσόγειο. Πρέπει να υπερβώ την δυσκολία μου προκειμένου να υποστηρίξω την συγκεκριμένη, αλλά κρίσιμη πολιτική της κυβερνητικής παράταξης επειδή κατά τα άλλα πάντοτε αντιτάχθηκα σε αυτό το κόμμα.

Αλλά υπάρχει αυτή η αυθάδης, ξεροκέφαλη πραγματικότητα των κυβερνητικών πράξεων, ακριβέστερα του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη. Το “όχι” λοιπόν, της ελληνικής κυβέρνησης, παρότι δεν προοιωνίζεται κάποιο έπος του 1940-41 όπως φαντασιώνουν διάφοροι, πρέπει να εξέπληξε πολλούς διεθνώς. Εξέπληξε σίγουρα την αμερικανική κυβέρνηση και τη γερμανική, ασφαλώς τον πρόεδρο της Τουρκίας κ. Ερντογάν και το κυβερνητικό-οικογενειακό επιτελείο του.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, πάντοτε υποχωρητικές έναντι της Τουρκίας, με μηδενική πολιτική αντίσταση στα μνημόνια και την γερμανική επικυριαρχία, με αποκορύφωμα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να δίνει τα πάντα στους Αμερικανούς, να λέει ναι σε όλα στους Γερμανούς, έφεραν την ενδοτικότητα πέρα από τα συνταγματικά όρια. Και τώρα ξαφνικά αυτή η ίδια χώρα δια της νέας κυβέρνησης λέει “όχι”.

Γερμανία και Ερντογάν στα νερά Μεσογείου

Και προκειμένου να γίνει απολύτως κατανοητή η ελληνική στάση από όλους τους διεθνείς παράγοντες και φυσικά την Τουρκία, η κυβέρνηση ανέπτυξε τις ένοπλες δυνάμεις με βάση ένα αμυντικό πολεμικό σχέδιο. Και εκεί οι ένοπλες δυνάμεις αποδείχτηκαν υψηλότατου επιπέδου από κάθε άποψη. Δεν γνωρίζουμε, ασφαλώς, τα μυστικά στις αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις μεταξύ τουρκικής κυβέρνησης και διεθνών παραγόντων, αλλά όσα γνωρίζουμε μπορούμε να τα διαβάσουμε με πολλούς τρόπους σε μια χρονική ακολουθία ώστε να καταλάβουμε κάτι.

Σε αυτή την ακολουθία, λοιπόν, διαπιστώνει κανείς ότι ο Τούρκος πρόεδρος παρόξυνε πολύ πέραν του συνήθους την επιθετικότητα του ακριβώς μετά από αυτό το πρώτο “όχι” στον Έβρο. Πλην Γαλλίας με την ένοπλη διπλωματία της στην Μεσόγειο, και της Αυστρίας, οι υπόλοιποι λεγόμενοι Ευρωπαίοι σύμμαχοι, με επικεφαλής την γερμανική κυβέρνηση, εκδήλωσαν συγκαλυμμένη στήριξη στην Τουρκία, αρχής γενομένης από την αρνητική αντίδραση στο ελληνοαιγυπτιακό σύμφωνο μόλις στις αρχές Αυγούστου.

Έκτοτε, με το γνωστό ύφος καλής κυράς η καγκελάριος Μέρκελ έκανε σωρεία δηλώσεων, όπως να μοιράσουμε τα ελληνικά θαλάσσια δικαιώματα με τους Τούρκους, ο υπουργός της των εξωτερικών στάθηκε βουβός και ανύπαρκτος δίπλα στον Τούρκο συνάδελφό του ο οποίος ωρυόταν εναντίον της Ελλάδας.

Ακόμη, η καγκελάριος υποστήριξε πως οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας δεν είναι καλές διατηρώντας το φιλοτουρκικό μοτίβο στις καταφανώς προσχηματικές διαμεσολαβητικές της ενέργειες. Μπορεί η κα Μέρκελ να θέτει τόσο την καγκελαρία όσο και το εξάμηνο της γερμανικής ευρωπαϊκής προεδρίας στην υπηρεσία της τουρκικής επεκτατικότητας σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, ωστόσο παρά το βάρος της υποστήριξης έχει αποτύχει.

Περίεργες διαρροές και χρήσιμοι ηλίθιοι

Οι αντιδράσεις προς την ελληνική κυβέρνηση συνεχίστηκαν με την καταψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ της συμφωνίας Ελλάδας Αιγύπτου. Ακολούθησε η απαίτηση του ίδιου κόμματος για ονομαστική ψηφοφορία στην ελληνική Βουλή ώστε να μην πάει την επομένη ο Έλληνας υπουργός των εξωτερικών στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή σύσκεψη με ειλημμένη απόφαση της Βουλής. Και όπως μάθαμε είχε προηγηθεί τηλεφώνημα με την κα Μέρκελ.

Στην συνέχεια ακούσαμε την κουβέντα του εκπροσώπου εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ Μπορέλ εναντίον της Ελλάδας για το ίδιο σύμφωνο, αλλά και την στάση της Γερμανίδας υπουργού άμυνας η οποία δεν είπε λέξη προς τον Μπορέλ. Έπονται οι δηλώσεις της συμβούλου του Μπορέλ για “ματσό” πολιτικές της Ελλάδας και της Κύπρου εναντίον της Τουρκίας οι οποίες ξεπέρασαν το όριο της γελοιότητας.

Εν συνεχεία εμφανίστηκε μια δημοσίευση γερμανικής εφημερίδας ότι οι Έλληνες είναι εγωιστές τα θέλουν όλα (τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, προφανώς), ενώ αργότερα άλλη γερμανική εφημερίδα διέρρευσε τεχνηέντως ότι ο Τούρκος πρόεδρος έδωσε εντολή να καταρριφθεί ελληνικό πολεμικό αεροπλάνο ή να βυθιστεί πλοίο. Είδηση προφανώς ψευδής, τουρκογερμανικής έμπνευσης με σκοπό να φοβηθεί η ελληνική κυβέρνηση.

Και εκτιμώντας ότι φοβήθηκε, ήρθε την μεθεπομένη η πλαστή ανακοίνωση του ΓΓ του ΝΑΤΟ πως Ελλάδα Τουρκία ξεκινούν τεχνικές συζητήσεις. Ο κ. Στόλτενμπεργκ, ένας χρήσιμος ηλίθιος του κ Ερντογάν και της κας Μέρκελ, όπως άλλωστε ο Ζοζέπ Μπορέλ, η σύμβουλός του, κόμματα της ελληνικής βουλής που παραδέρνουν μεταξύ χαζο-ριζοσπαστισμού, τυχοδιωκτισμού και πολιτικής άνοιας.

Σε τακτικισμούς αμφιθεάτρου

Ακολούθως ο κ Ερντογάν παρουσίασε τις ρωσικές Navtex για στρατιωτικές ασκήσεις σε θαλάσσιες περιοχές πέριξ της Κύπρου σαν να ήταν αποτέλεσμα δικής του διαμεσολάβησης, αλλά εισέπραξε εξευτελιστική διάψευση από την Ρωσία. Το ζήτημα με όλους τους διεθνείς χειρισμούς που προανέφερα είναι πως ο γερμανικός κυνισμός και η τουρκική επιθετικότητα εκδηλώνονται με ένα τακτικισμό επιπέδου συνδικαλισμού αμφιθεάτρου.

Καθίσταται ιδιαίτερα επικίνδυνος ακριβώς επειδή αυτός ο καταγέλαστος τακτικισμός ασκείται από ισχυρές χώρες και τους ηγέτες τους, ανώτατα στελέχη της ΕΕ, υψηλούς συμβούλους, τον γραμματέα του ΝΑΤΟ, ελληνικά κόμματα, όλοι συνασπισμένοι από επιλογή ή εξ αντικειμένου με τον Τούρκο πρόεδρο. Τώρα, ο κ Ερντογάν και η στενή σύμμαχος του κα Μέρκελ, αφού παραγκωνίστηκε ο Μπορέλ, ανακοίνωσαν διά του προέδρου του ευρωπαϊκού συμβουλίου Μισέλ ότι σχεδιάζουν μια πολυμερή μεσογειακή διάσκεψη.

Ο Τούρκος πρόεδρος ανακοίνωσε αμέσως πως δεν συζητάει με την Γαλλία, εννοείται ότι δεν συζητάει και με την Κύπρο. Οπότε πρέπει βασίμως να υποθέσουμε ότι ο νέος τακτικισμός του ζεύγους Μέρκελ-Ερντογάν θα προκαλέσει μια τρύπα στα γαλάζια νερά της Μεσογείου, χωρίς για τούτο να πάψουν και οι δύο να είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνοι για την Ελλάδα.

Υστερόγραφο: Αρκεί το όχι της κυβέρνησης να παραμείνει σταθερό