Οι τρεις πληγές του ΣΥΡΙΖΑ

Η διαδοχή των κομμάτων στην εξουσία είναι προϋπόθεση της δημοκρατίας. Αν ο διάδοχος πάσχει, όλο το σύστημα γίνεται εύθραυστο. Οι τελευταίες εσωκομματικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρουν μόνο τον ίδιο. Σε τι άραγε διαφέρουν, λοιπόν, ο νέος γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ από τον προηγούμενο; Μήπως ο ένας είναι πατριώτης (ό,τι κι αν εννοούμε με αυτό), ενώ ο άλλος είναι πιο “ενδοτικός”;

Μήπως ο ένας είναι (πιο) φιλελεύθερος, ενώ ο άλλος είναι σκληρός κρατιστής; Ποια “άλλη πολιτική” υποστηρίζουν στα ελληνοτουρκικά, στα οικονομικά, σε κάποιο σημαντικό (ας είναι και ασήμαντο) ο απελθών και ο εισελθών στα πράγματα; Μήπως ότι ο ένας είναι
“κεντροαριστερός”, ανοιχτός στην κοινωνία, ενώ ο άλλος προτιμάει ένα κόμμα κλειστό, καθαρό και σκληρό; Το άνοιγμα στον κόσμο δεν εξαρτάται από τις κομματικές αποφάσεις, αλλά από το πώς αντιδρά ο κόσμος στην πολιτική του κόμματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε συνεχή κάθοδο, αντιμετωπίζει την αδιαφορία του κόσμου, όχι επειδή ο Τσακαλώτος είναι κομματικός υπεύθυνος για τα οικονομικά, αλλά επειδή οι ψηφοφόροι δεν ξεχνούν τις συσσωρευμένες κυβερνητικές αμαρτίες του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αλλαγές στον κομματικό κορμό συνοψίζονται σε κάτι απλό και σαφές: Μόνο οι πιστοί θα έχουν πρόσβαση στο ιερό του ναού. Κάθε πιθανός Σαμψών, με τη μορφή Τσακαλώτου, εξοβελίζεται!

Ο ΣΥΡΙΖΑ σπαράσσεται

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, σπαράσσεται από τις φατρίες και τις αντιθέσεις τους. Επί ποίου θέματος; Ιδού: Πρώτον, ο κορονοϊός. Ο χειρισμός για τον κορονοϊό είναι κοινός σε όλη την Ευρώπη (εκτός Σουηδίας) και οι οδηγίες (για μάσκες κλπ) έρχονται από το εξωτερικό. Τα υπόλοιπα είναι δημαγωγία. Ο κύριος Τσιόδρας, μάλλον για να διατηρήσει την ελάχιστη σοβαρότητα, αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις. Το επίμαχο πλέον ζήτημα είναι οι εγγυήσεις για το όποιο εμβόλιο, ιατρικές και οικονομικές.

Ισχύουν, φαίνεται οι όροι για την προμήθεια του ρωσικού εμβολίου, που έχουν τεθεί για την αγορά ρωσικών όπλων. Με τη διαφορά ότι η όποια κυβέρνηση κάνει λάθος επιλογής (για πολιτικούς λόγους) θα το πληρώσει ακριβά. Το εμβόλιο Astra Zeneca (Οξφόρδη) παρουσίασε ισχυρές παρενέργειες. Η Ελλάδα (και οι άλλες χώρες της ΕΕ) έχουν την ελευθερία να διαλέξουν εμβόλιο; Ποιος το πιστεύει; Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν είχε πραγματική σχέση με την Αριστερά, θα το είχε επισημάνει.

Δεύτερον, τα ελληνοτουρκικά: Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην Τουρκία είναι έκπληξη για πολλούς και “κάρφος οφθαλμού” για τον ΣΥΡΙΖΑ που βαρύνεται συλλογικά και αδιαίρετα για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις Πρέσπες, δεν μπορεί να εμφανιστεί ως “άλλη φωνή”, πατριωτική, στα ελληνοτουρκικά. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να (παρα)συρθεί και η ΝΔ στον ίδιο δρόμο. Ο Τραμπ απόρριψε το αίτημα Μακρόν να συνετίσει τον Ερντογάν και τα ελληνικά ΜΜΕ υποβάθμισαν το θέμα.

Επειδή είναι ασήμαντο, ή επειδή είναι σημαντικό; Τα πρωϊνάδικα είναι πιο βολικό θέμα για τα ΜΜΕ. Ο Μητσοτάκης αποκάλυψε ότι είχαν φτάσει σε γραπτή συμφωνία με την Τουρκία, αλλά ο Ερντογάν τελικά την απόρριψε. Επειδή, λέω, ζητάει τα πάντα και τα θέλει όλα. Όπως ο Γιλμάζ τα ζητούσε από τον πατέρα του Κυριάκου και ο Οζάλ από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Πληγή τα εσωκομματικά

Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ επιπλέον σπαράσσεται και από τα εσωκομματικά του. Κάθε εσωκομματική απειλή, πραγματική ή υποθετικά μελλοντική, για τον ίδιο το “θρόνο” και τον κάτοχό του, εξουδετερώνεται προληπτικά, συστηματικά και με επιτυχία. Η αρχή έγινε με τον Λαφαζάνη, ακολούθησε ο νεαρός Γαβριήλ Σακελλαρίδης που προτίμησε να αποσυρθεί στα μετόπισθεν (με τον τίτλο του “παρά λίγο δήμαρχος”), όταν πήρε το μήνυμα ότι στο δημόσιο χώρο, ακόμα και όταν διασκεδάζεις ως νέος, πρέπει να φυλάς τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά

Τελευταίος που εξέπεμψε απειλητικά μηνύματα απειθαρχίας ήταν ο Σκουρλέτης. Αλλά τελικά αποδείχθηκε πρόθυμος να δηλώσει ακίνδυνος, πειθήνιος και επιδεξίως συναλλασσόμενος μεταπηδώντας σε άλλη προσφερθείσα περίοπτη θέση. Παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα, καταλήγουμε ότι «ένας είναι το κόμμα». Το πρόβλημα είναι απλό στον πυρήνα του:

Ο κόσμος που ψηφίζει καλείται πλέον να επιλέξει όχι “την παρθενική φορά”, αλλά κάποιον πολλαπλώς δοκιμασμένο. Οπότε αρχίζει εκείνο το αμίμητο: «Και τι να σου πρωτο θυμηθώ άντρα μου» που μοιρολογούν κλαίουσες οι “μαυροντυμένες χήρες”: Τις Πρέσπες, την τούμπα στο δημοψήφισμα, τις υποσχέσεις για «νέο ξεκίνημα, νέους αγώνες» που ξέμειναν στο ράφι σαν ξεχασμένες “μεγαλοκοπέλες” και τα τόσα άλλα, βαρετά στην απαρίθμηση.

Η έκπληξη Μητσοτάκης

Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι την έκπληξη την έχει κάνει ένας άλλος, απροσδόκητα. Ο Μητσοτάκης, ως αυτή τη στιγμή, κινείται εκτός των αναμενόμενων προδιαγραφών, όπως τις είχε πλάσει η συλλογική λαϊκή φαντασία από το παρελθόν. Ίσως ο Μητσοτάκης φοβάται τον κόσμο και τη μοίρα που τον περιμένει αν αγνοήσει “τα θέλω” του λαού και των ένστολων. Ίσως το κάνει επειδή ο Ερντογάν τον στριμώχνει και είναι (είμαστε )με την πλάτη στον τοίχο και δεν μπορεί παρά να δώσει τη μάχη γιατί δεν του μένει τίποτα άλλο.

Ίσως για κείνο, ίσως για το άλλο, αλλά αν υπάρχει κάποιος να τον κατηγορήσει αυτός δεν μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του, μετά τις Πρέσπες. Ίσως, όμως, τελικά, έχει δίκιο απόστρατος φίλος που υποστηρίζει ότι δεν θα μείνει κανείς αναμάρτητος στην Ελλάδα. Πως ο καθένας θα έχει μια κηλίδα στο στήθος, εκεί που βάζουν τα παράσημα (ώστε να εκλείψει κάθε ελπίδα για ανάταση και ανάσταση).

Για την ώρα πάντως αυτό έχουμε και γι’ αύριο θα δούμε. Δεν είναι το καλύτερο που πολλοί θέλουν αλλά υπάρχουν τα χειρότερα που αποφεύγουμε, ως τώρα. Τα άλλα, τα απαραίτητα, τα μεγαλεπήβολα και τελικά τα στοιχειώδη, όπως η εθνική στρατηγική, εξαρτώνται από τις πολιτικές, θρησκευτικές, οικονομικές ελίτ. Όλα αυτά είναι για μια άλλη φορά. Τώρα, τουλάχιστον, ο λαός, μόνος του αντιστέκεται και σέρνει πίσω του, αγκομαχώντας, ένα κάρο ανθρώπους και διάφορα συμπράγκαλα, ιδέες, ελπίδες, ψυχική δύναμη. Χωρίς αισιοδοξία, ας ελπίζουμε για το καλύτερο.