Σε ολισθηρό έδαφος τα ελληνοτουρκικά – Προς εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση

Οι πυκνές εξελίξεις σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά και την Ανατολική Μεσόγειο συνεχίζονται και απαιτούν ολοένα μεγαλύτερη προσοχή. Σε αντίθεση δε με το, για πολλοστή φορά κλίμα τεχνητής ευφορίας, οι εξελίξεις οφείλουν να μας καταστήσουν αρκετά σκεπτικούς.

Πρώτον, πιθανότατα οι ΗΠΑ και η Γερμανία παρενέβησαν είτε σε Γαλλία, είτε και σε εμάς, προκειμένου η διαφαινόμενη γαλλοελληνική αμυντική συνεργασία να παραπεμφθεί στις καλένδες. Δεν είναι ακόμα βέβαιο, αλλά διαφαίνεται ότι για πολλοστή φορά οι ξένες παρεμβάσεις και τα αντίστοιχα συμφέροντα επικαθορίζουν την εθνική πολιτική.
Δεύτερον, η παρουσία Πομπέο στην Λευκωσία, από ό,τι φαίνεται μόνο χαμόγελα δεν πρέπει να φέρνει.

Η πίεση των ΗΠΑ, οι οποίες ήραν παρεμπιπτόντως το εμπάργκο μόνο μη θανατηφόρων όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία ενώ εξοπλίζουν φυσικά την κατοχική Τουρκία, για μη ελλιμενισμό ρωσικών πλοίων συνιστά επικίνδυνη εξέλιξη. Οι ΗΠΑ με πρόσχημα την τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, διότι για τις τουρκικές γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ ουδέν πράττουν, αποπειρώνται να βάλλουν στο χέρι και να καταργήσουν τη σχετική αυτονομία της κυπριακής εξωτερικής πολιτικής.

Επιπλέον, το γεγονός ότι ο Αμερικανός υπουργός προανήγγειλε την προσωρινή παύση των ερευνών του Oruc Reis στην Κύπρο, αποδεικνύει ότι υπάρχει (όπως είναι φυσικά αναμενόμενο) ανοιχτή γραμμή Ερντογάν και Τραμπ, επομένως αντικειμενικά οι ΗΠΑ καλύπτουν όλο αυτόν τον καιρό τις τουρκικές ενέργειες.

Περίεργη δήλωση του πρωθυπουργού

Τρίτον, ο άτυπος διάλογος στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ δεν επιλέγεται τυχαία από την Τουρκία, διότι είναι άκρως ευνοϊκός για την ίδια. Ουδέποτε το ΝΑΤΟ αποδέχτηκε τις ελληνικές θέσεις περί μίας μόνο διαφοράς μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Αντιθέτως, μέσα από το σχήμα των τεχνικών συζητήσεων, στην πραγματικότητα ωθεί στο περαιτέρω γκριζάρισμα στο Αιγαίο, σε συνέχεια του γκριζαρίσματος των Ιμίων. Τέταρτον, σε συνέχεια των ύποπτων παρεμβάσεων, έρχονται οι περίεργες ελληνικές δηλώσεις από το στόμα του πρωθυπουργού.

Στην ίδια συνέντευξη τύπου, σε αυτήν της ΔΕΘ, μίλησε για «βασική, μείζονα και μόνη διαφορά» (αναφερόμενος στις θαλάσσιες ζώνες). Χρησιμοποίησε δηλαδή τρεις όρους, που περιγράφουν διαφορετικές διαπραγματευτικές στάσεις. Αν δεν πρόκειται για επικίνδυνο ατόπημα γλωσσικό, φωτογραφίζει πιθανή, ακόμα επικινδυνότερη, αλλαγή στάσης από ελληνικής πλευράς που θα οδηγήσει σε καταστροφή μετά βεβαιότητας.

Πέμπτο, η δήθεν αποκλιμάκωση με τη μη ανανέωση της NAVTEX για το Oruc Reis, αποτελεί στην πραγματικότητα τον απόλυτο αντιπερισπασμό και οφθαλμαπάτη από τουρκικής πλευράς. Έχουμε εξηγήσει και στο παρελθόν ότι η Τουρκία συνηθίζει να γίνεται μέρος ενός προβλήματος, ούτως ώστε να εμφανιστεί κατόπιν ως επισπεύδουσα της λύσης εκείνης που τη βολεύει.

Η Τουρκία ζητά τα Δωδεκάνησα!

H Τουρκία, όχι μόνο δεν αποκλιμάκωσε παγώνοντας προς το παρόν τις έρευνες του Oruc Reis αλλά αντιθέτως κλιμάκωσε κατακόρυφα. Έθεσε, δια του υπουργείου Εξωτερικών και Άμυνας επισήμως και για πρώτη φορά, ως ζητήματα άμεσης διαπραγμάτευσης με την Ελλάδα τον αφοπλισμό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, όπως έκανε η χούντα στην Κύπρο παραδίδοντάς την στον Αττίλα, τη συν-διαχείριση στη Δυτική Θράκη και την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας, δια του ίδιου του Ακάρ, στα Δωδεκάνησα.

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως σε περίπτωση δικής μας άρνησης να συζητήσουμε επί αυτών, ενδεχομένως θα δικαιολογήσει μονομερείς τουρκικές ενέργειες. Ενώ δηλαδή η ελληνική πολιτειακή και πολιτική ηγεσία μιλούσε για αποκλιμάκωση, η τουρκική ηγεσία ενέγραφε επισήμως αίτημα προσάρτησης των Δωδεκανήσων στην Τουρκία!

Πρόκειται για προφανώς επικίνδυνη κατάσταση και αφέλεια συνάμα, από το σύνολό του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, στην οποία ενεπλάκη και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις χθεσινές δηλώσεις της. Επιπρόσθετα, η τουρκική κίνηση με το Oruc Reis αποσκοπεί να βελτιώσει τη διεθνή εικόνα της Τουρκίας, χωρίς να τροποποιείται κατ’ ελάχιστο η διεκδικητική της ατζέντα.

Η Ελλάδα σύρεται σε διαπραγματεύσεις

H Τουρκία φαίνεται να κερδίζει τη μη επιβολή, έστω και των ελαχίστων κυρώσεων από την ΕΕ, χάρη στη Γερμανία. Εν πολλοίς επειδή η Ελλάδα (αφελώς;) έθετε ως μόνο ζήτημα προκειμένου να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, το πάγωμα των ερευνών του Oruc Reis. Η Ελλάδα σύρεται σε διαπραγματεύσεις οι οποίες είναι αδύνατο να πετύχουν, παρά μόνο αν η ελληνική κυβέρνηση αποδειχθεί μειοδοτική σε επίπεδο χούντας, ή αν η Τουρκία αναιρέσει σχεδόν όλες τις διεκδικήσεις της και θα χρεωθεί εν πολλοίς την αποτυχία τους.

Η Τουρκία κατόπιν θα έχει “ξεπλυθεί” εν μέρει, ούτως ώστε να επανέλθει δριμύτερη. Οι δε, τελευταίες ανακοινώσεις της θυμίζουν μάλλον τελεσίγραφο. Η Τουρκία ασκεί επιθετική πολιτική συστηματικά, αλλά με διαφορετικά ανά περιόδους μέσα. Η Ελλάδα, αγχωμένη να εμφανίσει επιτυχίες και αποκλιμακώσεις, επιλέγει να εθελοτυφλεί. Βλέπει, όχι τη συνολική εικόνα, αλλά τις επιμέρους κινήσεις μόνο.

Εν κατακλείδι, έχοντας παραλλήλως κατά νου και τις εξευτελιστικές συμπεριφορές των ΗΠΑ εσχάτως προς κυβερνήσεις (όπως της Σερβίας), η προσωρινή απόσυρση του Oruc Reis ανοίγει ένα νέο πεδίο δοκιμασίας. Το γεγονός ότι η Ελλάδα, τα “ποντάρει” όλα σε Γερμανία και σε ΗΠΑ, εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους.