Ο γάτος του Κασιμάτη, η Ginsburg και το χούι του Κυριάκου

Όχι, δεν είμαι ο γάτος του Στέφανου Κασιμάτη. Είμαι ο γάτος του Γιάννη. Ο Κασιμάτης και ο “Φαληρεύς” τελικά έφυγαν από την “Καθημερινή”, και δεν είναι γνωστό μέχρι στιγμής πού και αν θα ξαναγράψουν. Αλλά σαν γάτος την οσμίζομαι τη δουλειά. Ο Κασιμάτης δεν θα ξαναγράψει, θα βάλει τον γάτο του να γράφει εφεξής. Τον ίδιο τον Κασιμάτη δεν τον γνώριζα, διάβαζα μόνο παλιότερα την “Πανδώρα” και τον “Φαληρέα”, αλλά ο καλύτερός μου φίλος, τον διάβαζε συστηματικά κάθε πρωί.

Η αλήθεια είναι ότι πάει καιρός που οι άνθρωποι έπρεπε να σταματήσουν πια να γράφουν, και να αφήσουν τους γάτους τους να γράφουν, αλλά όχι τους σκύλους ή τα καναρίνια. Είμαι από τους πολύ τυχερούς, καθώς στο σπίτι έχουμε και σκύλο και καναρίνι, και νομίζω ότι ο μικρός ψήνει τη μητέρα του και για χελώνα και παπαγάλο. Αλλά μόνο οι γάτοι πρέπει να γράφουν, διότι μόνο αυτοί ακόμη και μέσα στο διαμέρισμα διατηρούν την ελευθερία τους και είναι κύριοι του εαυτού τους.

Αυτό ακριβώς ήταν και το μότο της μικροκαμωμένης ιέρειας της αμερικανικής δικαιοσύνης (με το δέλτα πεζό, τα κεφαλαία είναι για άλλους), που έφυγε πριν από λίγες ημέρες σε ηλικία 87 ετών. Μικροσκοπική, αλλά τι ανάστημα. Για αυτό και ο Γιάννης, καίτοι μόνο 7 και μετρίου αναστήματος, φτυστός ο Μικρασιάτης παππούς του, όταν τα υπόλοιπα παιδιά τον πείραζαν για το ύψος του, εκείνος τους απάντησε: «Σημασία έχει η ψυχή». Και η κουβέντα περί ύψους έληξε δια παντός εκεί.

Και μη νομίζετε ότι γνωρίζω ή είμαι φίλος με τον γάτο του Κασιμάτη. Αλλά γνωρίζω από γατίσιο ένστικτο ότι εκείνος που σφάλλει είναι χίλιες φορές προτιμότερος από εκείνον που κατακρίνει και ρίχνει σαν άμωμος και άσπιλος τον αμαρτήσαντα στην πυρά. Και την αμαζόνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των γυναικών και πασών των μειονοτήτων δεν πρέπει να την πενθήσουν οι άνθρωποι σαν μέλος της οικογένειάς τους. Δεν πρέπει καν να την πενθήσουν.

Ο πρωθυπουργός εμπνέει Ευρωπαίους και γάτους!

Εάν επιθυμούν να ενσαρκώσουν τα ιδεώδη για τα οποία αγωνίστηκε, οφείλουν να πενθήσουν ο καθένας τον εαυτό του, που δεν πονάει και δε μεριμνά για κάθε αδικημένο, γυναίκα και μειονοτικό σαν αδελφό και αίμα του. Εάν θέλουν να τιμήσουν τη μνήμη της, οφείλουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου κάθε Ruth Bader Ginsburg θα έχει να μάχεται μόνο για τα δικαιώματα των ζώων, των δασών και των θαλασσών. Αλλά αργεί ακόμη πολύ να ξημερώσει.

Στην Ελλάδα χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά, -όχι επιλογές, οι επιλογές δεν αρκούν-, πολλή δουλειά, για να έχουν δικαίωμα να ποστάρουν για τη θρυλική Ruth Bader Ginsburg. Ειδικά όσον αφορά τις γυναίκες. Αλλά τουλάχιστον έχουμε πρωθυπουργό τίμιο, εργατικό, και ευσυνείδητο. Και είναι ο μόνος πρωθυπουργός μετά την αντιπολίτευση που τα έβγαλε πέρα με Έβρο, Αιγαίο, κορονοϊό, απότοκη οικονομική κρίση ταυτόχρονα και παλικαρίσια. Μόνο μετεωρίτης δεν έπεσε στο Μαξίμου, και ιπτάμενος δίσκος δεν προσγειώθηκε στην Ηρώδου Αττικού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμπνέει και πείθει. Όχι μόνο τους γάτους στην Ελλάδα, αλλά και τους Ευρωπαίους. Και ορθώνει ανάστημα και στους Αμερικανούς. Απλώς έχει το χούι, καμιά φορά να επιλέγει τους “καλύτερους μαθητές”. Του διαφεύγει, ίσως, ότι τον ρόλο του “καλού μαθητή”, τον υποδύονται τα παιδιά που δεν είναι καλά σε τίποτα. Αλλά αυτό το χούι, το έχουν τα περισσότερα αφεντικά. Είμαι σίγουρος ότι η Μαρέβα θα υιοθετήσει έναν καθαρόαιμο κεραμιδόγατο, θα του τον κάνει δώρο στα γενέθλιά του και τότε ο Κυριάκος θα έχει τον καλύτερο σύμβουλο, σύμμαχο και συνοδοιπόρο.

Πούφπουφ ο Γουργουρέλης