Το “ναι σε όλα” υποβαθμίζει, δεν αναβαθμίζει την Ελλάδα

Οι ΗΠΑ αναβαθμίζουν την Ελλάδα, διαλαλούσαν τα ΜΜΕ επειδή, ας πούμε, ο Πομπέο κοιμήθηκε στο σπίτι του πρωθυπουργού, ενώ αγνόησε τον Σουλτάνο. Ωστόσο, μόλις ο Κύπριος Πρόεδρος Αναστασιάδης συνεπικουρούμενος από τον Μητσοτάκη, αντιστάθηκαν στα δύο πρώτα, επαίσχυντα, σχέδια για τις (μη) κυρώσεις στην Τουρκία, και έβαλαν τους Εταίρους/Βερολίνο στον μπελά να φτιάξουν το –ελάχιστα υποφερτό– σχέδιο Γ’, ο ΟΗΕ πρωτοκόλλησε τη συμφωνία Άγκυρας-Τρίπολης για την ΑΟΖ.

Ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για σύμπτωση. Φίλοι, “παροικούντες την Ιερουσαλήμ”, υπενθύμιζαν στοχαστικά ότι στην πολιτική συμπτώσεις δεν υπάρχουν. Και ότι το μεθοδικό και αλαζονικό Βερολίνο, εντεταλμένο από την Ουάσιγκτον, τιμώρησε την Αθήνα με την ΑΟΖ και τη Λευκωσία με την Αμμόχωστο, για την αποκοτιά τους. Η “ατυχία” μας είναι ότι ειδικά για την Τουρκία ο Τραμπ συγκλίνει με την πολιτική Ομπάμα. Οι προαναφερθέντες φίλοι μου υπενθύμισαν ότι ούτε “ατυχίες” υπάρχουν στην πολιτική. Με ψέματα περί αναβάθμισης, κανείς δεν είδε προκοπή. Αναβάθμιση γιοκ.

Ο Πομπέο μίλησε περί γεωπολιτικής ενώ ο Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε δικαιώματα και Διεθνές Δίκαιο. Ό,τι μπορεί ο καθένας. Όχι ότι ο Μητσοτάκης δεν σκαμπάζει από γεωπολιτική, κάθε άλλο. Η oικογένειά του έχει κλείσει πλέον ένα αιώνα στην πολιτική ζωή του τόπου και ο εκλιπών πατριάρχης Κωνσταντίνος δίδαξε στα παιδιά του τα μπρος και τα πίσω της πολιτικής.

Πομπέο και Μητσοτάκης είναι αυτονόητο ότι τα είπαν για τα τρέχοντα οι δυο τους και συνεπώς τι να του έλεγε δημοσίως ο πρωθυπουργός του Αμερικάνου; Γιατί, ρε φίλε και μεγάλε σύμμαχε, τα αμερικανικά καράβια κάνουν ασκήσεις, τώρα που μιλάμε, στη Μαύρη Θάλασσα μαζί με τα τούρκικα; Ο Πομπέο, από μόνος του, του έδωσε να καταλάβει: εχθρός, για μας, είναι η Ρωσία και η Κίνα, όχι η Τουρκία, είπε. Εσείς να προσέχετε για να σας μείνουν μερικά από όσα έχετε τώρα. Αυτό δεν το είπε, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Ο Μητσοτάκης ξέρει, άλλωστε, την τύχη όσων υποστήριζαν εξωτερική πολιτική εκτός των ορίων που θέτουν οι ΗΠΑ, ειδικότερα για το άνοιγμα της ΕΕ προς τη Ρωσία, ιδού: Άγριες διώξεις και εξευτελισμός για τον Στρος Καν, (τον θυμάστε;) αλλά και για τον πρώην Γάλλο πρωθυπουργό Φιγιόν, (εξομολογήθηκε, αφελώς, ότι μας κυβερνάει η Μπίντελμπεργκ).

Στα αζήτητα και ο υποτίθεται επικίνδυνα ανερχόμενος Ιταλός Σαλβίνι, πάει και ο Αυστριακός αντικαγκελάριος Στράχε. Κι ο κόσμος τα ξέρει αλλά μας τραβάνε την προσοχή στον κορονοϊό. Και στον υποτιθέμενο φασιστικό κίνδυνο, όπως τον εκπροσωπούν τα σαΐνια της δολοφονικής οργάνωσης, παλικαράδες του καφενείου και, καθώς έδειξαν, με μυαλό σπίνου.

Τα θαύματα και τα τέρατα

Πολλοί, μα πάρα πολλοί, μιλάνε για την έλλειψη “εθνικής στρατηγικής”. Φταίει, λένε, η διχόνοια. Και αποφεύγουν να θίξουν το μύθο ότι ενωμένοι οι Έλληνες κάνουμε θαύματα. Ίσως επειδή ενωμένοι γεννάμε και τέρατα. Όπως η διαβεβαίωση ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ιστορική εθνική επιτυχία. Δεύτερη υποψηφιότητα για “ιστορική” επιτυχία έχει βάλει, αν γίνει, η αμυντική αποδυνάμωση των νησιών, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Τουρκίας και των συμμάχων της, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Βερολίνο. Για την ώρα όπλα αποσύρθηκαν από τον Έβρο και ετοιμάζονται να ακολουθήσουν τα Μιράζ 2000, προκαλώντας τη διαμαρτυρία του πρώην αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Κωσταράκου.

Η κυβέρνηση μπορεί να θέλει να κάνει τις ελάχιστες υποχωρήσεις, στην Τουρκία και στους υποστηρικτές της, ή και καμία ίσως. Για να έχει τις ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, όμως, πρέπει να κάνει στοιχειώδεις κινήσεις αυτοάμυνας. Μια, είναι η ενημέρωση του κόσμου, επίσημα ή ανεπίσημα. Η ενημέρωση/συσπείρωση του κόσμου είναι η καλύτερη, ίσως η μόνη, άμυνα έναντι όλων. Ασφαλώς δεν φτάνει από μόνη της, αλλά είναι η προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ όλων των άλλων κινήσεων.

Εκτός αν το θέμα έχει ήδη συρρικνωθεί στην αναζήτηση πώς να ντυθεί επιδέξια ο γυμνός βασιλιάς, πως η αποστρατιωτικοποίηση να βαπτιστεί “αποσύρω τα παλιά όπλα”, ή ακόμα αγοράζω σύγχρονα αεροπλάνα για το ανώφελο κυνηγητό με τα τούρκικα. Οι εξοπλισμοί, λέω, είναι απαραίτητοι και αναγκαίοι όχι για πόλεμο, αλλά ως όργανα άσκησης πολιτικής, αντίστασης σε πιέσεις κλπ. Αλλιώς, γίνονται στάχτη στα μάτια. Πολλοί έγκυροι σχολιαστές επισημαίνουν ότι η Τουρκία είναι πρώτης προτεραιότητας σύμμαχος για τις ΗΠΑ στον θανάσιμο κύκλο αναμέτρησης με Ρωσία και Κίνα. Πολύ σωστά.

Στήριγμα, όχι άβουλο όργανο

Αυτό που λείπει, νομίζω, από αυτές τις αναλύσεις είναι η εξής επισήμανση: Η Ελλάδα για να αποκτήσει γεωπολιτική αξία στα μάτια των Συμμάχων, ΗΠΑ-ΝΑΤΟ πρέπει να αποδείξει ότι είναι απαραίτητο στήριγμα και όχι άβουλο όργανο του συμμαχικού μετώπου. Η Ελλάδα μπορεί να αποκτήσει ενδιαφέρον στα μάτια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ μόνο αν δεν είναι ο δουλικά πειθήνιος σύμμαχος, αλλά είναι μια χώρα κρίσιμη για να παραμένει σταθερό το Δυτικό Μέτωπο στην περιοχή. Αλλιώς η Τουρκία γίνεται ευάλωτη.

Ο Ερντογάν επιδιώκει να μας καταστήσει ακίνδυνους και το θεωρεί πιο σημαντικό και από τα πετρέλαια/αέρια. Θέλει να είναι ήσυχος για τις πλάτες του. Εμείς πρέπει να απαιτήσουμε αντίτιμο: Για να είναι ήσυχος αυτός και οι φίλοι του, πρέπει να είμαστε κι εμείς ήσυχοι, με την εγγύησή τους. Ως τώρα αυτός για να εξασφαλιστεί ζητάει την υποταγή μας. Ποιος θα φέρει την ισορροπία;