Ο πόλεμος στην ψηφιακή εποχή – 2

του υποστράτηγου Ιωάννη Παρίση  – 

Η ανάπτυξη των Υπολογιστών εισήγαγε νέα δεδομένα και δυνατότητες στην ενάσκηση της διοίκησης και ελέγχου (κωδικά C4Ι). Τελευταία, άρχισαν να ενσωματώνονται η Επιτήρηση (Surveillance) και η Αναγνώριση (Reconnaissance) (κωδικά C4ISR). Οι δύο τελευταίες λειτουργίες υλοποιούνται κυρίως με επίγεια ραντάρ, με μη επανδρωμένα εναέρια συστήματα, με αερομεταφερόμενα συστήματα επιτήρησης εδάφους (airbornegroundsurveillance – AGS) και με δορυφόρους παρατήρησης-αναγνώρισης.

Στον δικτυο-κεντρικό πόλεμο διασυνδέονται τα συστήματα C4ISR όλων των κλιμακίων, από το απλό όχημα αναγνώρισης και το άρμα μάχης έως τους δορυφόρους, τα αεροσκάφη, τα πλοία, τα μη επανδρωμένα συστήματα (drones και άλλα). Συστήματα πυρών υποστήριξης, εκτόξευσης πυραύλων, αλλά και υποστήριξης διοικητικής μέριμνας είναι επίσης συνδεδεμένα στο όλο πλαίσιο των δικτυο-κεντρικών επιχειρήσεων.

Οι δικτυο-κεντρικές επιχειρήσεις (network-centricoperations)εστιάζουν κυρίως στο τακτικό και το επιχειρησιακό επίπεδο του πολέμου, αν και επιδρούν σε όλα τα επίπεδα των στρατιωτικών δραστηριοτήτων από το τακτικό έως το στρατηγικό. Στο επιχειρησιακό επίπεδο, οι δικτυο-κεντρικές επιχειρήσεις παρέχουν στους διοικητές τη δυνατότητα παραγωγής μαχητικών αποτελεσμάτων ακριβείας σε πρωτόγνωρο επιχειρησιακό ρυθμό, δημιουργώντας προϋποθέσεις για την ταχεία εφαρμογή τρόπων ενεργείας για την αντιμετώπιση των εχθρικών δυνάμεων.

Ένα σύστημα C4ΙSR αποτελεί πολλαπλασιαστικό παράγοντα ισχύος, δεδομένου ότι παρέχει υψηλό επίπεδο πληροφόρησης, ταχύτητας και συντονισμού όλων των στοιχείων που συμμετέχουν σε μία επιχείρηση. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να νοηθούν σύγχρονες ένοπλες δυνάμεις χωρίς ανάλογες δυνατότητες, ενώ είναι προφανές ότι ένα υψηλού επιπέδου σύστημα C4ΙSR αντισταθμίζει ενδεχόμενη υπεροπλία του αντιπάλου, η οποία εκ πρώτης όψεως δίνει την εντύπωση μη ύπαρξης ισορροπίας δυνάμεων.

Ο κυβερνοχώρος

Ο κυβερνοχώρος (cyberspace) έχει καταστεί η πέμπτη διάσταση του θεάτρου επιχειρήσεων, μετά την ξηρά, τη θάλασσα, τον αέρα και το διάστημα. Συνιστά πλέον μία περιοχή χωρίς όρια που έχει επίδραση σχεδόν σε όλα τα θέματα της ζωής. Χαρακτηρίζεται από τη χρήση ηλεκτρονικού και ηλεκτρομαγνητικού φάσματος για την εναποθήκευση, μετατροπή και ανταλλαγή δεδομένων μέσω διαδικτυωμένων συστημάτων και των συναφών φυσικών υποδομών.

Η δραματική αύξηση της ταχύτητας, του όγκου και του εύρους της επικοινωνίας που προσφέρει, έχει μεταβάλλει χωρίς αμφιβολία τις συμπεριφορές των ανθρώπων, των εταιριών, των κυβερνήσεων και των στρατών. Από την άλλη, προβάλλει ένας αυξανόμενος αριθμός προκλήσεων για την ατομική και τη συλλογική ασφάλεια.

Οι κρίσιμες υποδομές και τα συστήματα που βασίζουν τη λειτουργία τους σε δίκτυα ηλεκτρονικών υπολογιστών έχουν καταστεί ιδιαίτερα ευάλωτα σε κυβερνοεπιθέσεις (cyberattacks). Ο Ναύαρχος James Stavridis, σε συνέντευξή του σχετικά με τις προκλήσεις εθνικής ασφάλειας κατά τον 21ιο αιώνα, λέει: «Number one is cyber. It’s explosive. Every day you see new manifestations of the collision between our concerns about privacy and our need to protect ourselves. I think cyber is top on my list.»

Όλα δείχνουν ότι ο κυβερνοχώρος θα αποτελέσει τη «ζώνη μάχης», στην οποία θα διεξαχθούν πολλές αποφασιστικές μάχες στη διάρκεια του 21^ου αιώνα. Η ποικιλία των στόχων που μπορούν να προσβληθούν, η έκτασή τους, η ταχύτητα προσβολής τους και η σοβαρότητα των επιπτώσεων της προσβολής για τον αντίπαλο καθιστούν τον κυβερνοπόλεμο (cyberwar), ικανό να επηρεάσει τη θέληση του αντιπάλου, παθητικά (αποτροπή) ή ενεργητικά (πειθαναγκασμός).

Ως κυβερνοπόλεμος ορίζεται το σύνολο των ενεργειών ενός κράτους, προκειμένου να διεισδύσει στα συστήματα υπολογιστών και στα δίκτυα του αντιπάλου, με στόχο να προκαλέσει βλάβες ή αποδιοργάνωση. Εδώ συναντούμε, επίσης, τους όρους κυβερνο-άμυνα, κυβερνο-δυνατότητες και κυβερνο-όπλα. Τα τελευταία συνιστούν μια νέα κατηγορία δυνατοτήτων μέσω των οποίων επιδιώκεται η πρόκληση ζημιών σε κρίσιμες υποδομές, στις πληροφορίες που περιέχουν και στα δεδομένα (data) ή προγράμματα λογισμικού.

Η κλασικοποίηση των κυβερνο-όπλων γίνεται κυρίως με βάση τέσσερις παραμέτρους: Ακρίβεια (Precision), Διεισδυτικότητα (Intrusion), Ορατότητα (Visibility), Ευκολία υλοποίησης (EasinesstoImplement). Ο κυβερνοχώρος μεταβάλλει τις μέχρι σήμερα διαμορφωμένες αντιλήψεις για τη δομή του διεθνούς συστήματος και τις διακρατικές σχέσεις, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με την εξουσία και τον έλεγχο που ασκεί κάθε κράτος στα σύνορά του. Δημιουργείται εκ των πραγμάτων, στο παγκόσμιο περιβάλλον μια «κυβερνο-αναρχία», η οποία θα απαιτήσει προφανώς μια νέας μορφής παγκόσμια τάξη, την οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «κυβερνο-τάξη» (cyber-order).

Βιολογία

Η βιολογία –και κατ’ επέκταση η βιοτεχνολογία– προβάλλει ως κύριο χαρακτηριστικό του παγκόσμιου στρατηγικού περιβάλλοντος στις επόμενες δεκαετίες. Σύμφωνα με τους ειδικούς, στη διάρκεια των επόμενων 10-20 ετών, θα υπάρξουν τεράστιες αλλαγές στις κοινωνικές δομές ως αποτέλεσμα της βιολογίας.

Κυρίως, εξαιτίας της δυνατότητας χειρισμού του ανθρώπινου γονιδιώματος, της δυνατότητας παραγωγής ενέργειας με βιολογικούς τρόπους, της δυνατότητας αλλαγής του προσδόκιμου ζωής, της αύξησης των ανθρώπινων δεξιοτήτων κ.ά. Όλα αυτά αναμένεται να έχουν βαθιές επιπτώσεις στην ασφάλεια και να αποτελέσουν αντικείμενο της υψηλής στρατηγικής των κρατών.

Μη επανδρωμένα συστήματα

Τα μη επανδρωμένα συστήματα, που κατά βάση συνιστούν εφαρμογές της ρομποτικής, αναμένεται να κυριαρχήσουν στον αιώνα που διανύουμε και να επηρεάσουν καταλυτικά τις στρατηγικές αντιλήψεις στο πεδίο της ασφάλειας. Πρόκειται για:

• τα εναέρια συστήματα (UAS) που κοινώς αποκαλούνται “drones”,
• τα υποβρύχια μη επανδρωμένα οχήματα, και
• τα μη επανδρωμένα οχήματα-ρομπότ επιφανείας.

Αναφερόμαστε στην ουσία στην τάση για αυτόνομες πλατφόρμες, καθοδηγούμενες από τεχνητή νοημοσύνη. Θα μπορούσαμε, χωρίς υπερβολή ίσως, να πούμε ότι πρόκειται για ένα τομέα όπου η βιολογία και η τεχνολογία «εφάπτονται», με διάφορες μορφές και σε διάφορες εφαρμογές.