Οδικός Χάρτης κατά της τουρκικής επιθετικότητας

Είναι πλήρως αποδεκτό ότι στις μεγάλες κρίσεις υπάρχουν οι αντίστοιχες μεγάλες ευκαιρίες. Για την επίτευξη όμως των τελευταίων απαιτείται διορατικότητα, στρατηγική ψυχραιμία και θάρρος. Μια τέτοια περίπτωση για τον ευρύτερο Ελληνισμό (Ελλάδα – Κύπρος) αποτελεί η πρόσφατη επιλογή Ταγίπ Ερντογάν, να κλιμακώσει τις προκλήσεις και την επιθετικότητα του φασιστικού νεο-οθωμανικού καθεστώτος με νέα NAVTEX για έρευνα του Οruc Reis 6,5 ναυτικά μίλια από το Καστελόριζο.

Και αυτό πριν σχεδόν στεγνώσει το μελάνι της απόφασης της πρόσφατης ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής και την πρόδηλη εξαπάτηση των πάντων πριν την προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής. Αυτό αποδεικνύει ότι η νεο-οθωμανική αναθεωρητική ατζέντα, δεν μπορεί να ανακοπεί από το ελλιποβαρές ευρωπαϊκό οικοδόμημα, με δεδομένη μάλιστα την διαχρονική γερμανική προστασία της Τουρκίας.

Η νέα όμως αυτή εξέλιξη αποτυπώνει την σταδιακή, αλλά κρίσιμη αποδοχή του διεθνούς παράγοντα, ότι η Τουρκία αποτελεί τον ταραξία στην περιοχή, αμφισβητώντας ευθέως με βία τα κυριαρχικά ελληνικά συμφέροντα. Είναι ως προς αυτό χαρακτηριστική η επιθετική δήλωση του State Department, όπου για πρώτη φορά επιρρίπτονται οι ευθύνες για σκόπιμες μονομερείς ενέργειες στην Άγκυρα, καθώς και η δήλωση της Ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα, περί νομίμου δικαιώματος της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών της υδάτων, στα 12 ναυτικά μίλια  στο Αιγαίο.

Ακόμα και οι δηλώσεις των Γερμανών αξιωματούχων, που εμφανίζονται εκνευρισμένοι από τη συμπεριφορά Ερντογάν, ασχέτως του γεγονότος ότι υπονομεύουν την ορθή γεωπολιτική στάση της Ε.Ε. για επιβολή σκληρών κυρώσεων, κινούνται προς την κατεύθυνση της διεθνούς αναγνώρισης, ότι η Τουρκία βρίσκεται εν αδίκω. Αυτό ακριβώς το momentum που για πρώτη φορά διαμορφώνεται καθαρά στα διεθνή φόρα αποτελεί τη μεγάλη, αλλά τελευταία ευκαιρία της Ελλάδας, να σπάσει την χρόνια κατευναστική και άνευρη πολιτική της απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Παρά το γεγονός ότι, η χώρα μας αντιμετωπίζει μεγάλο έλλειμμα στο επίπεδο της αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και της οικονομικής ιθύνουσας τάξης, αφού επί χρόνια έχουν εγκιβωτιστεί στον κατευνασμό και στο σύνδρομο του φόβου έναντι του τουρκικού θηρίου, η πρόδηλη τουρκική επιθετικότητα 200 χρόνια περίπου από την Επανάσταση του 1821 ,επιβάλλει να υπάρξει εγρήγορση και εσωτερική αντίδραση και ενεργοποίηση σε αυτούς που έχουν τις ευθύνες της χώρας.

Οδικός χάρτης για Ελλάδα 

Προς αυτήν την κατεύθυνση, η ελληνική πολιτική εξουσία, κυβέρνηση – αντιπολίτευση, οφείλει για τη στοιχειώδη στρατηγική υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων να ακολουθήσει τον εξής οδικό χάρτη:

Πρώτον, άμεσο και σαφή καθορισμό των ορίων της στρατιωτικής ανοχής της Ελλάδος, η οποία πρέπει να προσδιοριστεί, αφενός στο εύρος των 12 ναυτικών μιλίων, ως προς τα χωρικά ύδατα, που αποτελεί διεθνές κατοχυρωμένο δικαίωμα και που θα ακυρώσει εν τοις πράγμασι το παράνομο casus beli της Τουρκίας, καθώς και σε κάθε επιχείρηση γεώτρησης στη δυνητική ελληνική υφαλοκρηπίδα – ΑΟΖ.

Συνεπώς, η χώρα πρέπει να προβεί άμεσα στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, υποβοηθούμενη σήμερα από την επιθετική τουρκική κίνηση με την νέα NAVTEX, που δεσμεύει θαλάσσιες περιοχές σε απόσταση μόλις 6,5 ναυτικών μιλίων, από το Καστελόριζο, αλλά και των δημόσιων δηλώσεων ΗΠΑ – Ρωσίας, ότι κάτι τέτοιο συνιστά νόμιμο το δικαίωμα της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Δεύτερον, επίσπευση της αμυντικής στρατιωτικής συμφωνίας με τη Γαλλία, με ρήτρα στρατιωτικής υποστήριξης σε περίπτωση εμπλοκής με την Τουρκία. Η Ελλάδα οφείλει με τη συμφωνία αυτήν, να δημιουργήσει τη βάση μιας ευρύτερης ευρω-μεσογειακής συμμαχίας. Mε τη συμμέτοχή της Αιγύπτου, Ισραήλ, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και τις άλλες αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής, που πλέον βρίσκονται σε άμεση αντιπαράθεση με την Τουρκία. Είναι οι μόνες που έχουν προχωρήσει σε σοβαρό μποϊκοτάρισμα των τουρκικών προϊόντων.

Η εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία πρέπει να αποτελέσει τη βασική στρατηγική επιλογή της Ελλάδας, προκείμενου να αποκτήσει μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων απέναντι στην φιλοτουρκική γερμανική επιρροή, η οποία ενισχύθηκε στα χρόνια των μνημονίων, αλλά και την αμερικανική πολιτική, η οποία συνήθως λαμβάνει ωφελήματα από τη χώρα χωρίς να της παρέχει τίποτα ουσιαστικό.

Η στρατιωτική ενίσχυση μεταξύ άλλων, θα πρέπει να γίνει με “έξυπνα όπλα” χαμηλού κόστους, αξιοποιώντας την δομή του αρχιπελάγους και κυρίως έξω από τον προκαθορισμένο προσανατολισμό της Bορειοατλαντικής Συμμαχίας, που έχει μετατρέψει τον ελληνικό στρατό σε δεδομένο εργαλείο του νατοϊκού σχεδιασμού.

Πίεση στην ΕΕ

Τρίτον, ενεργητικότερη πολιτική πίεση στην ΕΕ για άμεση επιβολή οικονομικών κυρώσεων, στην Τουρκία, αξιοποιώντας την αναφορά της προηγούμενης απόφασης κορυφής, θέτοντας βέτο εάν απαιτηθεί. Κρίσιμος παράγοντας ως προς το θέμα αυτό είναι η δημοσιοποίηση, ότι η Ελλάδα αγωνίζεται για την επιβίωση της, απέναντι στην βαρβαρότητα του ισλαμοφασισμού και ότι ο αγώνας αυτός έχει στο πυρήνα τις ευρωπαϊκές αξίες της δημοκρατίας και ελευθερίας.

Πρόκειται, για την τελευταία ευκαιρία της Ελλάδος να σπάσει την ακολουθούμενη επί δεκαετίες, κατευναστική πολιτική απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Οι τελευταίες εξελίξεις έχουν αποδείξει ότι ο δρόμος αυτός είναι ολισθηρός, έχοντας μόνο αρνητικά αποτελέσματα λόγω των τετελεσμένων, από την τουρκική παράνομη συμπεριφορά και την απειλή πολέμου κατά της χώρας μας.

Σε περίπτωση συνέχισης της ελληνικής αβελτηρίας και της κατευναστικής πολιτικής, είναι βέβαιο ότι το επόμενο επίπεδο θα είναι η δορυφοροποίηση και η φιλανδοποίηση της Ελλάδος και της Κύπρου, έναντι του τουρκικού μεγαλοιδεατισμού, κάτι που θα αποτελέσει ανεπίτρεπτη εξέλιξη για τον Ελληνισμό.