Τι μας αποκάλυψε η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου

Η κυβέρνηση δεν έχει κάνει ως τώρα κάποιες σοβαρές αντιλαϊκές πράξεις, από αυτές που οδηγούν σε καταλυτική φθορά και πτώση. Ωστόσο το βασικό της στήριγμα δεν είναι ο κόσμος. Είναι ο φόβος. Ο φόβος του κορονοϊού είναι βασικός πυλώνας στήριξης της κυβέρνησης. Ακόμα και οι κατά πεποίθηση, κατά φαντασία ή κατ’ εντολή, ακροαριστεροί, ομνύουν στον Κηλαηδόνη που διακηρύσσει “θα μείνω σπίτι”.

Όσα κάνει η κυβέρνηση της δίνουν τράτο ζωής αλλά δεν προσκομίζουν οπαδούς και ψηφοφόρους. Ο άλλος πυλώνας είναι ο μόνιμος ο φόβος της Τουρκίας, όπως θα πούμε στο τέλος. Η κυβέρνηση παίρνει δύσκολα αλλά όχι εκτός λογικής μέτρα για τον κορονοϊό και κρατάει υποτονική στάση απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις σε βαθμό παρεξήγησης.

Αλλά καμία προηγούμενη κυβέρνηση και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να την κατηγορήσει γι’ αυτό. Δεν υπάρχει κόμμα της αντιπολίτευσης με διαφορετική πρόταση. Η λεγόμενη αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει ούτε την όψη ούτε την κόψη μαχητή. Είναι ισοπεδωμένη, ίσια με το πάτωμα. Ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο υπεράνω σχολίων κύριος Πολάκης.

Ο Τσίπρας, υπέρτατος ρεαλιστής, (οπορτουνιστής, καιροσκόπος, λένε άλλοι) βλέπει ότι στην πολιτική ζωή επικρατεί το τίποτα, το μηδέν, το σύννεφο χωρίς βροχή, η γη χωρίς χορτάρι. Και άφησε να εννοηθεί στη Βουλή, με αφορμή τη συζήτηση για την Υγεία, ότι θέλει συμμετοχή στην κυβέρνηση, υπολογίζοντας ότι δεν θα ξεχωρίζει από το τοπίο.

Συγκυβέρνηση θέλουν και οι Γερμανοί που έχουν, λέει, καπαρώσει από καιρό την κυβέρνηση και πιστεύουν ότι λίγος ΣΥΡΙΖΑ θα την έκανε πιο πικάντικη. Την πρόταση Τσίπρα απέρριψε ο Μητσοτάκης. Η ηγεσία του ΚΚΕ, ίσως επειδή πανικοβλήθηκε ότι το κόμμα θα έμενε, ως αριστερά, μόνο του στην αντιπολίτευση, έκανε μια άλλη πρόταση. Για πρώτη φορά από τότε που, προ τριακονταετίας, αναθεμάτισε τους “αναθεωρητές”, πρότεινε να συμπράξει το ΚΚΕ με τον “ήρωα των Πρεσπών” και τον κ. Βαρουφάκη του ΜΕΡΑ 25, και να συνοδοιπορήσουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο.

Mόνη της τα φτιάχνει, μόνη της τα χαλάει

Το θέμα έπαιξε στην κοινωνία του θεάματος υπό τον τίτλο “ενότητα της Αριστεράς”. Το ζήτημα δεν είναι ότι η ιδέα έπεσε στο κενό, αλλά ότι η ηγεσία είδε το κόμμα συνοδοιπόρο με τον “ήρωα των Πρεσπών” και τον πρώην υπουργό του σε κοινό αγώνα για τη δημοκρατία. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και του κόμματος. Διαψεύστηκαν όσοι νόμιζαν ότι το ΚΚΕ είχε παρατήσει οριστικά το ρόλο πλυντηρίου ποικίλων αστέρων του πολιτικού στερεώματος.

Η κυβέρνηση δεν καταφέρνει να υπερβεί το ποσοστό δεξιών κυβερνήσεων σε κανονικούς καιρούς. Αλλά οι καιροί δεν είναι κανονικοί. Τελικά, μόνη της τα φτιάχνει, μόνη της τα χαλάει. Για παράδειγμα, άλλο η αναγκαία πειθαρχία για το καλό του κοινωνικού συνόλου, ακόμα και με δόση φοβέρας, κι άλλο να μπαίνουν στα σπίτια τα όργανα της Tάξης και να επιβάλλουν πρόστιμο σε πέντε-έξι ανθρώπους που τους κάρφωσε ο γείτονας με πρόφαση την ευταξία. Ποτέ δεν έλειψαν οι σιχαμένοι μικροχαφιέδες της γειτονιάς, σε καμία χώρα και σε κάθε σύστημα.

Αλλά τέτοιες πρακτικές, συσσωρευμένες, γίνονται αιτία και αφορμή για άλλου είδους συσσώρευση αντίδρασης, αντίστασης, οργής και ανατροπής. Έτσι ώστε η δικαιολογία ότι όλα γίνονται για το καλό μας να πέφτει σε κλεισμένα αυτιά. Κάπως έτσι ο κόσμος μπαϊλντισμένος από τη διαφθορά και την ανικανότητα ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ μιας και αυτά είναι η άλλη όψη του καταναγκασμού, της βίας και της αυθαιρεσίας.

Σε ταΐζω με ό,τι αποφάγια βρίσκω, επιδόματα, βοηθήματα, ενισχύσεις, (θυμηθείτε πόσες τέτοιες ελεημοσύνες έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ). Αν, όμως, δεν είσαι φρόνιμος μπορώ να σου βάλω πρόστιμο, ή να σε δείρω για να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης, της εκ περιτροπής εργασίας, της καραντίνας και ό,τι άλλο πέσει στα κεφάλια μας.

Ο Ερντογάν πρόβλημα για τη Δύση

Η Τουρκία του Ερντογάν έχει ξεφύγει προ πολλού από το στενό πλαίσιο της ελληνοτουρκικής διένεξης. Ο Ερντογάν αναπτύσσει δραστηριότητα από το Αιγαίο και τη Λιβύη ως την Αίγυπτο και εισχωρεί στην άμεση γειτονιά της Ρωσίας, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Έχει τη συμπεριφορά ηγέτη μιας πραγματικής περιφερειακής Δύναμης. Αλλά δεν έχει την πραγματική ισχύ. Είναι χάρτινη τίγρης. Οι γείτονες τον αντιμετωπίζουν ως απεχθή εισβολέα. Στέκεται επειδή Ρωσία και ΗΠΑ δεν μπορούν να τα βρουν, ενώ τον στηρίζει η Γερμανία που θέλει να υπονομεύσει και τους δυο.

Τώρα, όμως, ο Ερντογάν έχει κάνει δυο κρίσιμα λάθη:

• Πρώτον, έθιξε, ασυλλόγιστα, με το Ναγκόρνο Καραμπάχ, τα ευπαθή σύνορα της Ρωσίας. Οι Ρώσοι, όμως, απόκλεισαν την Τουρκία, ως Δούρειο Ίππο των ΗΠΑ, από την ασφάλεια της περιοχής και κατέγραψαν το τουρκικό θράσος.
• Δεύτερον, ο Ερντογάν επιτέθηκε ανάρμοστα κατά της Γαλλίας. Ο Μακρόν έχει εκλογές σε περίπου ένα χρόνο, το 2022, και ξέρει ότι το έδαφος στην ΕΕ για το Βερολίνο θα είναι πολύ λιγότερο σταθερό από πέρυσι, επειδή με Τραμπ ή Μπάϊντεν οι ΗΠΑ έχουν ράμματα για τη γούνα της Γερμανίας που υπονομεύει την ηγεσία τους.

Ο Μακρόν, για την επιβίωσή του και για το κύρος της Γαλλίας δεν μπορεί να επιτρέψει στην ΕΕ να καταπιεί αμάσητα τις προσβολές του δήθεν σουλτάνου. ΗΠΑ, ΕΕ και Ρωσία αντιλαμβάνονται ότι η Τουρκία είναι αχόρταγη. Γαλλία και Ρωσία (μαζί με την Αγγλία) έκαναν το “θαύμα” στο Ναβαρίνο και η Ελλάδα ελευθερώθηκε. Εμείς, έτσι που πάμε, θυμίζουμε τους “Μοιραίους” του Βάρναλη που πρόσμεναν “ένα θάμα”…