Τι κρύβουν τα σενάρια για αλλαγή πολιτικού σκηνικού με νέα κόμματα

Είμαστε στο στάδιο των στείρων διαπιστώσεων. Μηρυκάζουμε τα ίδια και τα ίδια, χωρίς κανείς να ξέρει πως να βγούμε από το τέλμα. Ο Ερντογάν και όλοι οι προηγούμενοι Τούρκοι ηγέτες μας απειλούν “μ’ αεροπλάνα και βαπόρια”, ενώ οι δικές μας ηγεσίες απαντούν με τσιτάτα από το Διεθνές Δίκαιο! Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια το πολιτικό σύστημα είναι απολύτως εγκλωβισμένο στην αδράνεια, στην πλήρη ανυπαρξία.

Ούτε καν οι “καυγάδες” στη Βουλή δεν αποσπούν το ενδιαφέρον, έστω ως θέαμα, όπως παλιότερα. Ο Αλέξης άλλοτε μάγευε τα πλήθη και τώρα, μετά τις απειράριθμες παλινωδίες του, τα λέω-ξελέω, μένει στη γωνία, βλέπει πλάτες. Ο δικομματισμός είναι μισολιπόθυμος με τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτικό κώμα. Τα συντροφικά μαχαιρώματα στον Μητσοτάκη περισσεύουν, αλλά προτάσεις για άλλη πολιτική δεν υπάρχουν.

Οι επιθυμίες εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων για συγκυβέρνηση παραμένουν ανεκπλήρωτες, επειδή αν προστεθούν στους σημερινούς ανίκανους ή αδέξιους, οι χθεσινοί αποτυχημένοι με πιστοποιητικό, το άθροισμα θα είναι καταστροφικό. Με αυτές τις συνθήκες, η χώρα δεν είναι μεν ακυβέρνητη, αλλά είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στον πάτο του βαρελιού. Η κοινωνία, μετά από πολυετή σειρά χαμένων μαχών, έμεινε χωρίς αντανακλαστικά, έχει απονεκρωθεί.

Ορισμένοι αρμόδιοι επαναλαμβάνουν παλιές μεθόδους αυταρχισμού που κατά κανόνα προκαλούσαν την αντίδραση διαφόρων, χαρακτηρισμένων συλλήβδην σαν αναρχικών, αλλά ούτε αυτό καταφέρνει να αφυπνίσει την αποκαμωμένη κοινωνία από τα πολλαπλά χτυπήματα μιας δεκαετίας. Ο “λαός” παραμένει ασυγκίνητος, οι “φωτιές” ανάβουν αποκλειστικά στα τηλεοπτικά παράθυρα που “απολαμβάνουν” την σχεδόν μηδενική εμπιστοσύνη των τηλεθεατών. Οι τηλεοπτικές συζητήσεις έχουν από καιρό μετατεθεί στις βραδινές ώρες, κατάλληλη προετοιμασία για ύπνο.

Σ’ αυτό το κλίμα ακινησίας εμφανίστηκαν αιφνιδίως φήμες, από απροσδιόριστες πηγές, για ίδρυση νέων κομμάτων που θα ανταποκριθούν, υποτίθεται, στις σοβαρές ελλείψεις της χώρας. Ο καλά ενημερωμένος πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, σαν έτοιμος από καιρό, έσπευσε να δηλώσει ότι η μικροομάδα του μετατρέπεται σε κόμμα. Οι εν λόγω πηγές, δεξαμενές σκέψης (και δράσης) έχουν την ευκαιρία να παίξουν με κάθε κίνηση ζηλωτών, σωτήρων της πατρίδας, διαμαρτυρόμενων αποστατών για την ανικανότητα των ηγεσιών. Τα έχουμε ζήσει και στο παρελθόν, με οδυνηρές συνέπειες για τη χώρα.

Νέα κόμματα

Επειδή δεν υπάρχει στον ορίζοντα προσωπικότητα κύρους, τα νέα κόμματα, αν και όταν εμφανιστούν, θα ανήκουν στην κατηγορία “άκου τις υποσχέσεις, κράτα μικρό καλάθι”. Ίσως μπορέσουν να αφαιρέσουν την αυτοδυναμία από τον Μητσοτάκη, με τη βοήθεια και της απλής αναλογικής, αλλά τα ίδια θα αποτελούν μικρούς, εξαρτημένους, παίκτες με κατ’ ανάθεση ρόλους στήριξης ή πτώσης της κάθε κυβέρνησης. Με απλά λόγια όλη η χώρα να θυμίζει ασταθές πλεούμενο σε τρικυμιώδες περιβάλλον, με πλήρωμα και επιβάτες σε απόγνωση έτοιμους να δεχθούν το κάθε σωσίβιο.

Έτσι, εν ειρήνη, μπορεί να επιλυθούν τα προβλήματά μας δηλαδή το εξής ένα: η απαίτηση της Τουρκίας να μας καταπιεί αμάσητους! Αν κάποιοι θεωρούν όλα αυτά ως σενάριο φαντασίας μπορούν να θυμηθούν, ότι για να φτάσουμε στο πραξικόπημα της Χούντας προηγήθηκαν δύο χρόνια πολιτικής αναταραχής και μετά άλλη μια επταετία για να κλείσει ο κύκλος με την προδοσία της Κύπρου. Το “καλό πράμα αργεί να γίνει”.

Το δεύτερο πρόβλημα, (δεν υπάρχει μόνο ο κορονοϊός), είναι τα πολλά δισεκατομμύρια που προβλέπεται να μοιραστούν από την ΕΕ σε όλους τους εταίρους που, όπως εμείς, αποδέχονται το “ευρωπαϊκό κράτος δικαίου”, όπως π.χ. τους γάμους ομοφυλόφιλων και τους άλλους όρους του Σόρος, αντίθετα με Ουγγαρία-Πολωνία.

Τα δισεκατομμύρια είναι τόσα, ώστε να τα εποφθαλμιούν πολλοί, ικανοί να τα διεκδικήσουν με το “δίκιο του ισχυρότερου”, υποβάλλοντας την ιδέα για νέα κόμματα και προωθώντας την αποσταθεροποίηση όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά της ίδιας της χώρας. Θυμάμαι σε μια στιγμή απόγνωσης τον Σημίτη που δήλωσε: «δεν είμαι πρωθυπουργός για να μοιράζω την πίττα».

Τουρκική επιθετικότητα

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η προμήθεια π.χ. των γαλλικών αεροσκαφών Rafale θέτει ορισμένα ερωτήματα. Τα αεροσκάφη (και κάθε νέο όπλο) έχει νόημα μόνο αν υποστηρίζουν μια στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκίας, άλλη πλην των συνεχών εκκλήσεων για σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου. Αλλιώς είναι στάχτη στα μάτια. Τέτοια στρατηγική απλώς δεν υπάρχει. Μένουν στην ενέργεια σενάρια αλλαγών και η ουρανοκατέβατη έμπνευση για νέα κόμματα, θα μπορούσε να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα.

Δεν υπάρχει φορέας, δρώντων ή απόμαχων παραγόντων της πολιτικής ή στρατιωτικής ζωής που να αντιλαμβάνεται, πέραν των συνταξιοδοτικών ή άλλων οικονομικών απαιτήσεων, ότι μια απρόκλητη τουρκική επίθεση είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο. Διότι απλούστατα η έκβαση ενός ελληνοτουρκικού πολέμου δεν είναι απολύτως εξασφαλισμένη.

Και οπωσδήποτε δεν υπάρχει κάποιος εν ενεργεία ή απόμαχος πολιτικός ή στρατιωτικός, να μας μιλήσει καθαρά. Να μας πει απλά όχι ποια όπλα να πάρουμε αλλά τι να τα κάνουμε, ποια στρατηγική χρειαζόμαστε για να πάψουμε να είμαστε ένα θλιβερό προτεκτοράτο, που μιλάει μόνο για τα προγονικά κλέη. Κι αυτό όλο και λιγότερο, γιατί η υπενθύμιση, με εορτές, παρελάσεις κλπ, τονώνει τη μνήμη και το φρόνημα, άρα πρέπει να καταργηθεί…

Ο πολιτικός κόσμος αλλά και η στρατιωτική ηγεσία θα όφειλαν να έχουν σκεφθεί ότι εκτός από τα σενάρια πολέμου, υπάρχουν και τα σενάρια “ειρηνικών” αλλαγών και ανατροπών, δεδομένου ότι ο πόλεμος δεν είναι παρά η συνέχεια της πολιτικής. Κορυφαίο και όχι ιδιαίτερα μακρινό παράδειγμα σεναρίου πολιτικής ανατροπής είναι η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993, που άφησε άναυδο τον τότε πρωθυπουργό, πατέρα του σημερινού. Αλλά προφανώς δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, έτσι δεν είναι;