Ο Πασινιάν, ο Μητσοτάκης, ο Δένδιας και ο γεωπολιτικός νάνος

Μπορούμε να ακολουθήσουμε το εξής σχήμα λόγου: Δεν έχει νόημα η απόρριψη του Μητσοτάκη επειδή χειρότερο κακό είναι ο Ερντογάν. Δεν έχει νόημα να τα βάζεις με τον Ερντογάν, επειδή από πάνω του, επιστάτης, προστάτης, σύμβουλος και καθοδηγητής, είναι η Μέρκελ. Ούτε τη Μέρκελ έχει νόημα να την κάνεις εχθρό σου αφού είναι διορισμένη ως επικεφαλής του “Ελεύθερου Κόσμου” από τον Ομπάμα.

Εξυπακούεται ότι είναι άνευ νοήματος η έχθρα προς τον Ομπάμα, αφού δεν έχει κανένα αξίωμα, είναι “απλός πολίτης”. Στην άκρη του νήματος βρίσκεται τώρα ο Μπάϊντεν. Ο Τραμπ ήταν, λέει, επικίνδυνος. Ο Μπάιντεν είναι ασθενής. Φτερό στον άνεμο η υπερδύναμη; Και οι εξαρτώμενοι, όπως και η πατρίδα μας, από αυτήν;

Τελικά η ομαλή λειτουργία της (Δυτικής) δημοκρατίας προϋποθέτει την παρθενορραφή της, την ανανεώσιμη ανεπίληπτη παρθενία της με οδηγό την αμνημοσύνη. Ξεχνάμε τους παλιούς, εορτάζουμε τους νέους ηγέτες, ψηφοφόροι αμνήμονες. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στον Δυτικό Κόσμο δεν είναι ο κορονοϊός αλλά ότι δεν έχουμε στην εξουσία ένα γυμνό βασιλιά που τον βλέπουμε και μπορούμε να τον ντύσουμε. Βασιλεύει κάτι ακαθόριστο, το ασύλληπτο “βαθύ κράτος”. Όταν ο (πρώην) Γάλλος πρωθυπουργός Φιγιόν κατονόμασε δημοσίως ότι μας κυβερνάνε λέσχες αλά Μπίλντεμπεργκ τον έβγαλαν κλέφτη και τον έσυραν στα δικαστήρια μαζί με τη γυναίκα του.

Λένε ότι ο πρωθυπουργός της Αρμενίας, ονόματι Πασινιάν, από βλακεία ή πολιτικό υπολογισμό, είναι υπεύθυνος για την ήττα από τους Αζέρους, αλλά αρνείται να παραιτηθεί. Οι Αρμένιοι πήραν το Ναγκόρνο Καραμπάχ πολεμώντας τους Αζέρους, με τη βοήθεια των Ρώσων, τη δεκαετία του 1990, αλλά μετά πήγαν με τους Αμερικάνους που τους εγκατέλειψαν για χάρη των Τούρκων. Τους εγκατέλειψαν και οι Ρώσοι γιατί οι αποστάτες και αγνώμονες καμιά φορά τιμωρούνται.

Μερικοί λένε ότι έχουμε κοινή μοίρα, επειδή οι Τούρκοι έσφαξαν κι εμάς κι αυτούς και τώρα οι Αμερικάνοι μας γράφουν κανονικά και τους δυο. Κάποιοι εδώ βλέπουν στην Αρμενία ένα φάρο ελπίδας και προσδοκίας με την έννοια ότι ο Πασινιάν και υπονόμευσε τη χώρα του και θα παραμείνει πρωθυπουργός, ως φαίνεται. Μπορεί κάποιοι να τον έχουν παράδειγμα προς μίμηση.

Οι βολές Δένδια

Ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας μιλώντας στη Βουλή έκανε μερικές σκληρές επισημάνσεις για τον αντιευρωπαϊκό και φιλο-ισλαμιστικό προσανατολισμό της Τουρκίας, αντίθετο με τις αρχές που διακηρύσσει η φιλελεύθερη ΕΕ. Η (γερμανική) Ευρώπη με προϊσταμένη τη Μέρκελ αδιαφορεί και, ως υφισταμένη των Αμερικανών, περιμένει το νεύμα από την Ουάσιγκτον. Ποιον κοροϊδεύουμε μιλώντας για ανεξαρτησία της ΕΕ; Ο Τραμπ επέβαλλε κυρώσεις στην Τουρκία και ο Ερντογάν θύμωσε. Και λοιπόν;

Ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας έριξε μερικές άμεσες, έμμεσες και ευθύβολες σαϊτιές ενάντια στις πολιτικές που ασκεί όχι μόνο η ΕΕ αλλά και η Ελλάδα, δηλαδή ο πρωθυπουργός, ως προς την Τουρκία. Σχολιάστηκε, με εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του Σταύρου Λυγερού, ότι άλλα, πιο μαχητικά, λέει ο Δένδιας και άλλα, συγκαταβατικά, ο Μητσοτάκης.

Αλλά ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έτσι κι αλλιώς αυτά καταχωρούνται όχι στα εθνικά θέματα αλλά στην κατηγορία “συντροφικά μαχαιρώματα”, συνήθη, πλέον στην κυβέρνηση της ΝΔ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ παλινδρομεί, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοκτονεί και όλοι έχουν πέσει πάνω στον κόσμο πότε με τους Τούρκους, πότε με τους κορονοϊούς ενώ μαίνονται οι λυσσαλέες κονταρομαχίες των εταιρειών να επιβάλλουν το εμβόλιό τους.

Οι διεργασίες για το επόμενο πολιτικό σκηνικό έχουν πολλές εκδοχές. Μία λύση, μετεκλογικά, είναι η συνεργασία των δύο “μεγάλων” κομμάτων, διότι η απλή αναλογική καθιστά απίθανη αν όχι αδύνατη την αυτοδυναμία. Είναι το μάνα εξ ουρανού και για τους δυο αρχηγούς. Άλλη λύση είναι η συνεργασία της ΝΔ, ως ενιαίου πρώτου κόμματος, με ένα ή περισσότερα μικρά κόμματα, λύση αρνητική για τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.

Τρίτη εκδοχή είναι να προβληθεί η βάσιμη ή προσχηματική δικαιολογία για εθνικό θέμα, με ρήξη στο σημερινό ενιαίο κυβερνητικό σχήμα και ακολούθως πολυκομματική συνεργασία στη βάση “οι Έλληνες ενωμένοι καταφέρνουμε τα πάντα”, καλύτερα ακόμα και από τον Πασινιάν. Ωστόσο, μια τέτοια λύση επιδιώχθηκε με την Αποστασία το 1965 αλλά απότυχε και ήρθε η Χούντα.

Η Ευρώπη προτεκτοράτο

Τριάντα χρόνια πριν ο Μπρζεζίνσκι υποστήριζε ότι η Ευρώπη είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Αν ισχύει για την Γερμανία και τη Γαλλία τι να λέμε για την Ελλάδα; Μετά την τετραετία Τραμπ, ο Μισέλ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, διακήρυξε, πολύ ανακουφισμένος, ότι αναφαίνονται «νέες ευκαιρίες για φιλόδοξη επανασύνδεση της ΕΕ με τις ΗΠΑ». Ο Τραμπ είχε απειλήσει με διάλυση το ΝΑΤΟ και ο Μακρόν διαλαλούσε ότι η Συμμαχία είχε πάθει εγκεφαλικό. Τώρα ο Μπάιντεν υπόσχεται αγαστή συνεργασία με τους Ευρωπαίους, δηλαδή με τους Γερμανούς. Αμνημοσύνη.

Πάντως, μόνο αν βλέπουμε τα διαδραματιζόμενα στην πατρίδα μας με τα μάτια ενός κατοίκου σε ένα μικρό και αδύναμο προτεκτοράτο μπορούμε να υποψιαστούμε, ακροθιγώς, τα τεκταινόμενα για την πατρίδα μας, “εν κρυπτώ και παραβύστω”, δηλαδή στα κρυφά, θα λέγαμε στα ύπουλα. Λέω “ύπουλα” επειδή π.χ. το σχέδιο για μια Ενωμένη Ευρώπη, υποταγμένη στις ΗΠΑ, είχε σχεδιαστεί από τους Αμερικανούς από τις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε συνεργασία με τους μετέπειτα “πατέρες της (ενωμένης) Ευρώπης”.

Ο επιφανέστερος “πατέρας”, ο Μονέ, κάρφωσε, το 1942, στον Ρούσβελτ ότι ο Ντε Γκωλ δεν ήθελε την Ευρώπη ενωμένη και υποταγμένη, όπως τη σχεδίαζαν από τότε οι Αμερικάνοι. Ως γνωστόν ο Ντε Γκωλ είχε όραμα μια Ευρώπη ανεξάρτητη. Όπως είναι, επίσης, γνωστό, ο Ντε Γκωλ έχει πεθάνει.