Πολιτικός κατιμάς με καπιταλιστική χορηγία

Ο συμπαθέστατος Στάθης (Σταυρόπουλος) χρησιμοποιεί μια τούρκικη λέξη για να περιγράψει τη φυσιογνωμία των πολιτικών κομμάτων στο τελευταίο του άρθρο στην ιστοσελίδα Slpress.gr με τίτλο: “Έρμαιο του κομματικού “κατιμά” η Ελλάδα“. Κατ’ αρχήν κατιμάς σημαίνει ένα κομμάτι κρέατος κατώτερης ποιότητας, το οποίο προσθέτει ο κρεοπώλης στο κρέας που έχει ζητήσει ο πελάτης του (βλ. λεξικό Πάπυρος).

Με βάση αυτό το νόημα της λέξης, δημιουργείται στον αναγνώστη το ερώτημα-απορία: ποιος είναι ο “κρεοπώλης” στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον πελάτη τον γνωρίζουμε είναι η Ελλάδα, αφού με βάση και την εκτίμηση του Στάθη είναι «αναπόφευκτο στο βαθμό που τα κόμματα μέσα στο πλαίσιο ενός υποτελούς συστήματος, δεν παράγουν πολιτική και στρατηγική, αλλά διαγκωνίζονται στο ψεύδος, την υποκρισία και την αναλγησία». Δεν διευκρινίζεται εάν ο πελάτης παίρνει και κάποιο καλό κρέας ή παίρνει μόνο κατιμά.

Με την λογική του Στάθη μπορεί κανείς να συμπεράνει, ότι σε ένα καπιταλιστικό σύστημα λειτουργούν περισσότεροι του ενός “κρεοπώλες” που παραμένουν οι περισσότεροι τυπικά στο περιθώριο της ανωνυμίας. Αυτοί χρησιμοποιούν τους ταχυμεταφορείς, δηλαδή τα κόμματα, για την παράδοση της παραγγελίας του πελάτη.

Στο άλλο σύστημα, το οποίο διαμορφώνεται με βάση τη μαρξιστική συνταγή, ο “κρεοπώλης” είναι ένας και μοναδικός και το κόμμα απλώς εκτελεί εντολές του γνωστού, όμως εδώ, “κρεοπώλη”. Στο καθεστώς αυτό είναι και στο μόνο ζήτημα που η “διαύγεια” λειτουργεί σε αντίθεση με το καπιταλιστικό σύστημα όπου αυτό το ζήτημα δεν είναι και τόσο διαυγές για ευνόητους λόγους.

Το “δικό” μας σύστημα

Ούτως εχόντων των πραγμάτων ας εξετάσουμε λίγο πιο συγκεκριμένα το “δικό” μας σύστημα, με το οποίο έχουμε και τις εμπειρίες μας, δηλαδή το καπιταλιστικό. Στο σύστημα αυτό, αυτοί που διαθέτουν το κεφάλαιο μετέρχονται πολύπλοκων διαδικασιών και με βάση την “ελεύθερη” αγορά του Άνταμ Σμιθ ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι θανάτου με στόχο το κέρδος. Αυτοί που επιβιώνουν είναι αυτοί που καταφέρνουν να δημιουργήσουν μονοπωλιακό καθεστώς για τα προϊόντα τους.

Επειδή δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά, όπως (λέω εγώ) δεν υπήρχε και δημοκρατία στην Εκκλησία του Δήμου, αυτό που συνεχώς υπάρχει είναι ένας εξοντωτικός ανταγωνισμός ανάμεσα σε άνισους, πράγμα που νομοτελειακά οδηγεί σε νικητή-μονοπώλιο. Με το χρόνο, όπως βλέπετε, οι καπιταλιστές τείνουν προς τα ελάχιστα σε αριθμό, ενώ οι άλλοι που πάνε στον καιάδα του προλεταριάτου τείνουν στα μέγιστα, βοηθούντος σήμερα και των ρομπότ. Αυτοί οι ανταγωνιστές, στη διαδικασία εξόντωσης του ενός από τον άλλον, επιστρατεύουν από τον τομέα της πολιτικής και τους ταχυμεταφορείς-κόμματα για να επιταχύνουν την διαδικασία της εξόντωσης με στόχο την αύξηση των κερδών και την αύξηση των μελών της “οικογένειας” του προλεταριάτου.

Αυτό είναι το καθεστώς το οποίο βιώνουμε και το οποίο είναι περιτυλιγμένο επιμελώς από το σύστημα με τον μανδύα της δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, επικρατεί το καθεστώς του εξοντωτικού ανταγωνισμού που παράγει την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανισότητα, αντί την ικανοποίηση των αξιωματικών αρχών της δημοκρατίας. Σε αυτό το καθεστώς ισχύει η αρχή: “μπάτε λύκοι αλέστε και αλεστικά μην πληρώνετε”. Ο καθένας λέει και κάνει ό,τι του γουστάρει. Το καλό “κρέας” ανακατεύεται με τον κατιμά, μαζί και η εγκληματική Χρυσή Αυγή που σκότωσε ένα νέο που τραγουδούσε για τον κόσμο.

Όλοι έχουν ευθύνη

Όλοι της πολιτικής –προφανώς χωρίς εξαίρεση– έχουν ευθύνη γιατί εκτρέφουν τέτοια καρκινώματα προς χάριν δήθεν της δημοκρατίας(!), είτε σκοπίμως είτε εν αγνοία τους. Ας ονομάσουμε αυτό το καθεστώς καπιταλιστική ασυδοσία αντί αστική δημοκρατία, που προτιμά το “δημοκρατικό” ΚΚΕ. Και γιατί όχι, αφού το βολεύει άλλωστε αυτός ο τίτλος του καπιταλιστικού καθεστώτος, όπου με βάση τον ανταγωνισμό για το κέρδος, αντί την αλληλεγγύη, δημιουργεί θεσμούς, οι οποίοι λειτουργούν καθ’ εικόνα και ομοίωση του αφεντικού. Δηλαδή στη βάση του ανταγωνισμού για την εξόντωση του αντιπάλου.

Και, ω του θαύματος, νομιμοποιεί, βέβαια, αυτούς τους θεσμούς με το εργαλείο “δια πάσαν νόσο”, το οποίο ονομάζεται εκλογική διαδικασία. Αυτή θεωρείται και εργαλείο της δημοκρατίας! Μέσω αυτού του εργαλείου νομιμοποιούνται οι αρχηγοί των κομμάτων που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του ανταγωνισμού ποικίλων κομματικών και μη διαπλεκόμενων κλικών και φέουδων με αποτέλεσμα να κυβερνιόμαστε από ηγέτες που είναι προϊόντα πρωτίστως ανταγωνισμού και διαπλοκής.

Στη βάση αυτή, οι καπιταλιστές –που είναι περισσότεροι του ενός– δεν φείδονται της ευκαιρίας να συμβάλλουν στη δημιουργία πολιτικών κομμάτων όλων των ιδεολογιών και να συνεργαστούν με αυτά, αρκεί να διασφαλίζεται η παραγωγή του κέρδους. Η πώληση π.χ. των συχνοτήτων τηλεόρασης από μια αριστερή κυβέρνηση, που επαίρετο μάλιστα για την προσφορά της στην ενημέρωση του ελληνικού λαού, αποτελεί κλασική περίπτωση μιας τέτοιας συνεργασίας με καπιταλιστικά κέντρα με στόχο τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης!

Αγκαλιάζοντας την καπιταλιστική δημοκρατία

Κόμματα όπως αυτά του Χίτλερ και του Μουσολίνι, αλλά ακόμα και της μαρξιστικής συνταγής, αγκαλιάζουν το καθεστώς της καπιταλιστικής δημοκρατίας, γιατί τους ανοίγει το δρόμο να φτάσουν αναίμακτα και νομιμοποιημένα στην κορυφή και στο μονοπωλιακό καθεστώς της πολιτικής και όχι για να εξασφαλίσουν τη λειτουργία της δημοκρατίας. Αρχηγικά και αυταρχικά κόμματα δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία και είναι ανίκανα να την υπηρετήσουν. Εκεί οι ταχυμεταφορείς-κόμματα καταλήγουν σε ένα και εκτελούν μόνο εντολές του ενός “κρεοπώλη”!

Σε αυτή τη δημοκρατία πιστεύουν όλα τα κόμματα χωρίς εξαίρεση μόνο που κάποια από αυτά έχουν και άλλα πολύ χειρότερα στο μυαλό τους από αυτά που βιώνουμε σήμερα όταν καταλάβουν την εξουσία. Επειδή ο ανταγωνισμός πάει χέρι-χέρι με τον αυταρχισμό, δεν πρέπει να εξανίστανται μερικοί, και μάλιστα κάπως οψίμως, για την ύπαρξή του σήμερα, αφού αυτός ευδοκιμεί σε όλες τις εποχές. Δηλαδή, τι ήταν η πράξη του δημοψηφίσματος, η ιστορική κωλοτούμπα, οι διαγραφές και το κρέμασμα στα μανταλάκια πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά; Δεν ήταν αποτελέσματα αυταρχισμού;

Βέβαια εάν πάσχουν από “κομματίτιδα” φυσικό είναι να μην την αντιλαμβάνονται όσοι εξανίστανται σήμερα. Αυτό όμως που με εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι για μερικά τώρα εικοσιτετράωρα η είδηση περί ύπαρξης αυταρχισμού παρελαύνει εντυπωσιακά ως η μεγάλη είδηση των ημερών, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κομίζει είναι μια Γλαύκη στην Αθήνα!

Σε ευχαριστώ για την “πάσα”

Βέβαια, το καπιταλιστικό σύστημα δεν υποχρεώνει κανέναν να προχωρήσει στη δημιουργία πολιτικών κομμάτων γιατί έχει και άλλες διεξόδους. Άρα όλα αυτά τα κόμματα υπάρχουν, και λειτουργούν, φυσικά, όπως και το καπιταλιστικό σύστημα, λόγω της εθελοντικής προσφοράς των ιδρυτών. Είναι, δηλαδή, κόμματα που έχουν, για να υπάρχουν, ανάγκη μιας πελατείας, όπως έχει και μια εταιρεία. Για το λόγο αυτό οργανώνονται με τρόπο που αντικειμενικά οδηγεί, λόγω του τρόπου ανάδειξης όλων των στελεχών τους, στην εξάρτησή τους από τους καπιταλιστές του συστήματος.

Την εξάρτησή τους την εξασφαλίζει η χρήση της δημοκρατικής δήθεν εκλογικής διαδικασίας, με την οποία το “πόπολο”, δια της συμμετοχής του, τους νομιμοποιεί, πιστεύοντας ότι επιτελεί το δημοκρατικό του καθήκον. Φυσικά, η δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας ουδέποτε ανέδειξε πολιτικά στελέχη δια της εκλογής. Κι αυτό το έκανε για να αποκλείσει την παραγωγή διαπλοκής και τη διαφθορά που ευδοκιμεί, δυστυχώς, διαχρονικά στην καπιταλιστική δημοκρατία. Ο σημερινός τρόπος διακυβέρνησης είναι παγκοσμίως μια καθαρόαιμη καπιταλιστική επινόηση με στόχο την πλήρη εξάρτηση του πολιτικού κατεστημένου. Και την ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη την έχει το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο.

Αγαπητέ Στάθη, σε ευχαριστώ για την “πάσα” σου, η οποία, όμως, ανεμοστροβιλίστηκε γρήγορα στην αφάνεια, μιας και τέτοια θέματα δεν ενδιαφέρουν και τόσο πολύ τους αναγνώστες. Κι αυτό, επειδή δεν επιθυμούν ενοχοποίηση για την κατάσταση. Η ανάγνωσή τους τους αναγκάζει να προβληματιστούν και να περάσει από το μυαλό τους η σκέψη: μπας και η συμπεριφορά μας ταυτίζεται, διαχρονικά, με αυτή της αγέλης; Άλλωστε αυτοί απαρτίζουν τον πελάτη που δίνει την παραγγελία στον “κρεοπώλη”!