ΣΥΡΙΖΑ: Όλα για τις καρέκλες, έστω και της αντιπολίτευσης…

“Ωριμάσαμε – Οι συνθήκες” (Από σύνθημα σε τοίχο)

Οι πλάτες που έβαλε ο Αλέξης Τσίπρας –με άρθρο του– στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ζήτημα των διερευνητικών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, καταδεικνύουν πως το κόμμα της Αριστεράς είναι πλέον συστημικό, με την έννοια ότι αποδέχεται πλήρως τις συντεταγμένες του συστήματος και απλώς υπόσχεται καλύτερη διαχείριση. Γράφει ο πρώην πρωθυπουργός:

«Σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να χαραχτεί η εθνική στρατηγική που έλειπε το 2020, τόσο για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, όσο και για τις διερευνητικές για την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ με στόχο μια έντιμη συμφωνία στη βάση του διεθνούς δικαίου, διμερώς ή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, με σαφείς κόκκινες γραμμές»… «Μια εθνική στρατηγική που -σε συντονισμό με την Κυπριακή Δημοκρατία- είναι αναγκαίο να υπάρξει και για τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού στη βάση των Αποφάσεων του ΟΗΕ και του πλαισίου Γκουτιέρες».

Οι θέσεις αυτές που μοιάζουν αυτονόητες, αποτελούν την συνέχεια μιας συνεχούς διολίσθησης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στον κυβερνητισμό, με την έννοια της προσκόλλησης στην εξουσία και στα οφίκια, καθώς ο κομματικός μηχανισμός από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της εξουσίας βολεύτηκε στο κράτος. Η θεσιθηρία φάνηκε εξ αρχής με το κλείσιμο των κομματικών οργανώσεων στην προσέλευση νέων μελών που προέρχονταν από το “κοινωνικό ΠΑΣΟΚ” και άλλα δυσφορούντα μεσαία στρώματα, “πόρτα” που παραμένει ακόμη και μετά την ήττα.

Κάπως έτσι ήρθε η ήττα, η οποία δεν έχει δικαιολογηθεί ακόμα στον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε περιβόητος Απολογισμός παραμένει κρυφό εσωτερικό έγγραφο! Ελπίζουμε πως στο συνέδριο θα εξηγηθεί πώς και γιατί συγκροτήθηκε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που σημειωτέων, ενίοτε, επανεμφανίζεται. Με αυτόν τον τρόπο, η “δεύτερη φορά αριστερά” αρχίζει να μοιάζει με ανέκδοτο! Ο κόσμος δεν χρειάζεται μια αριστερή αντιπολίτευση, αλλά κυβέρνηση της Αριστεράς, όχι όμως αυτής που έχασε, αλλά αυτής που θα φέρει την αλλαγή και θα δώσει όραμα και προοπτική.

Η μοιραία θεωρία και οι υπεύθυνοι

Για να εκλεγεί στην διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ/Προοδευτική Συμμαχία, πρέπει να αλλάξει πλευρό όταν “κοιμάται τον ύπνο του δικαίου”, ή μάλλον καλύτερα να αλλάξει πολιτική θεωρία κι ως εκ τούτου πάρα πολλά! Διότι πίσω από το αποτυχημένο πρώτο εξάμηνο στην εξουσία, πίσω από την οδυνηρή συνθηκολόγηση του τρίτου Μνημονίου και την γκάφα της προκήρυξης πρόωρων εκλογών, πριν το ξεδίπλωμα μιας άλλης μεταμνημονιακής πολιτικής και την ήττα, κρύβεται η λάθος ανάλυση, η οποία στηρίχθηκε στη λάθος θεωρία.

Φαίνεται λοιπόν πως όλα ξεκίνησαν από την παραπλανητική εικόνα που αποκόμισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας από την “lista con Tsipras” και την “Piazza del Sol” που του έδωσαν την ψευδαίσθηση πως αν έπαιρνε την κυβέρνηση, θα βάραγε μια κλωτσιά στην σάπια καστρόπορτα της Κομισιόν και θα την γκρέμιζε!

Η ψευδαίσθηση αυτή οφείλεται αφ΄ ενός στο λογικό σχέδιο Βαρουφάκη, αφ΄ ετέρου στις ιδεοληψίες της αγγλοσαξονικής σχολής σκέψης που τον περιτριγύριζαν. Το λογικό οικονομικό σχέδιο του Βαρουφάκη όμως δεν χωρούσε στο λάκκο των λεόντων του νεοφιλελευθερισμού, γιατί προϋπέθετε δημοκρατικές διαδικασίες και διαφάνεια, που θάβονται στις κατακόμβες της ευρωγραφειοκρατίας.

Όσο για τις ιδέες, αυτές αποδείχθηκαν τουλάχιστον αναχρονιστικές. Πρόκειται για τις ιδέες του “ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού” του Αργεντινού Οξφορδιανού μεταμαρξιστή καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Έσσεξ, Ερνέστο Λακλάου (“Ηγεμονία και σοσιαλιστική στρατηγική”, 1989), που επηρέασαν μια ομάδα διανοούμενων, μεταξύ των οποίων και τον Γιάννη Βαρουφάκη που σπούδασε εκεί.

“Έβαλαν πλάτη” στον νεοφιλελευθερισμό

Οι ιδέες του Λακλάου και της συζύγου του Σαντάλ Μουφ (“Το Δημοκρατικό παράδοξο”) επηρέασαν βαθύτατα τους Podemos και τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα τους καθηγητές και τα σπουδαγμένα στην Αγγλία στελέχη που αναδείχθηκαν κατά την διακυβέρνησή του. Χωρίς να είναι για πέταμα όλες οι ιδέες τους, στην ουσία έβαλαν πλάτη στο νεοφιλελευθερισμό και αποτελείωσαν την σοσιαλδημοκρατία, καθώς προσπέρασαν την πάλη των τάξεων και την αντικατέστησαν από τον ανταγωνισμό των πολιτικών κομμάτων, τακτική που επιτρέπει την ανθοφορία του λαϊκισμού.

Ο ανταγωνισμός των κομμάτων συνίσταται στις “γλωσσικές δομές” και στα “γλωσσικά παίγνια”, δηλαδή περιορίζεται στο ποιος θα πει τα περισσότερα ψέματα με τον καλύτερο τρόπο! Έτσι, έμμεσα αποδέχθηκαν την πραγματικότητα του νεοφιλελευθερισμού, άσχετα εάν τον επικρίνουν ρητορικά, χωρίς καν να τον αναλύσουν και να προτείνουν ανατρεπτικές πολιτικές.

Έτσι, κατασκευάστηκε η “ροζέ νομενκλατούρα”, ας πάρουμε την καρέκλα και μετά έχει ο θεός! Όλοι θυμόμαστε καλά πως κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η δεξιά ρητορική είχε επικεντρωθεί στην “καρέκλα”, διότι προφανώς οι “τεχνικοί ιδεών” της δεξιάς είχαν πολύ καλή κατάρτιση και έβαζαν συνέχεια τρίποντα!

Πολιτικό παίγνιο αντί ταξικών αγώνων

Συστηματική κριτική στις εν λόγω ιδέες έκανε η συγγραφέας Αλεξάνδρα Δεληγιώργη σε 18σέλιδο άρθρο της στην ιστοσελίδα “Χρόνος”, όπου διαπιστώνει πως «εγκαταλείπουν την προβληματική σχετικά με το κοινωνικό κράτος, ανοίγοντας έναν τρίτο δρόμο, πέραν του ατομικιστικού φιλελευθερισμού και του υπαρκτού τότε ακόμη σοσιαλισμού, με κατεύθυνση έναν φιλελεύθερο ριζοσπαστισμό» και «αφήνουν εκτός της θεωρίας της ριζικής φιλελεύθερης δημοκρατίας τον αναγκαίο προβληματισμό σχετικά με τη νεοφιλελεύθερη τροπή του καπιταλιστικού κοσμοσυστήματος».

«Για τους Λακλάου και Μουφ (γράφει η Δεληγιώργη) οι ανταγωνισμοί ως αναμετρήσεις ηγεμονικών και αντιηγεμονικών πολιτικών δυνάμεων εγγυώνται τη δημόσια ελευθερία των μελών της κοινωνίας, τα οποία μετατρέπονται από ιδιώτες σε πολίτες, μόνον αφ’ ης στιγμής ενταχθούν σε πολιτικά σχήματα συμμετοχής στο παίγνιο της ανάληψης ή της διατήρησης της πολιτικής εξουσίας». Εδώ κατά την άποψή μας πρόκειται για ιδεολογία μετατροπής του πολίτη σε κομματικό στέλεχος, κάτι που ούτε κι αυτό κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά, είτε από την φοβία εισοδισμού των πασοκογεννών, είτε από την διακράτηση των θέσεων στο κράτος.

Πάντως, η αντιμετώπιση των πολιτικών ανταγωνισμών «γενικά και αφηρημένα ως παίγνια» είναι ανιστορική καθώς, όπως επισημαίνει η Δεληγιώργη, οι πολιτικοί αγώνες «έχουν αιτίες που τους καθιστούν αναγκαίους και λόγους για τους οποίους γίνονται. Και οι αιτίες και οι λόγοι των κοινωνικών και των πολιτικών αγώνων αφορούν τη ζωή και την ύπαρξη των ανθρώπων στο πλαίσιο των κοινωνιών που συστήνουν ως υποτελείς ή ως πολίτες ή μάζες. Επίσης αποβλέπουν στην ικανοποίηση των ριζικών και έσχατων αναγκών κοινωνικών τάξεων, λαών ή εθνών εντός των οποίων τα κοινωνικο-πολιτικά-οικονομικά υποσύνολα στοιχίζονται και διαδρούν».

Τι να κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δεν επιδιώκει να παραμείνει βολεμένος στην αντιπολίτευση και επιδιώκει να κυβερνήσει, πρέπει να ανοιχτεί στον κόσμο. Να εγκαταλείψει τις μεταγραφές πολιτικών της τελευταίας στιγμής, οι οποίες δεν αποδείχθηκαν επιτυχείς, ήταν μόνο εικόνα και μάλιστα όχι καλή. Για να συγκροτήσει κοινωνικές συμμαχίες και κυρίως κινηματικό χαρακτήρα πρέπει να διατυπώσει όραμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ένα όραμα πολιτισμικό-κοινωνικό-πολιτικό και πατριωτικό, το οποίο δεν θα απαξιώνουν σε κάθε στροφή οι “μπαχαλάκηδες” της αριστεροσύνης! Για να μπορέσεις όμως να συσπειρώσεις τον κόσμο γύρω σου και να σε ακούσει προσεκτικά πρέπει να προσδιορίσεις το πρόβλημα, πριν αρχίσεις να αραδιάζεις προτάσεις. Ποιος είναι ο εχθρός; Προφανώς αν πεις «ο νεοφιλελευθερισμός» έχεις κάνει μια τρύπα στο νερό και είναι σαν να πετάς την μπάλα στην κερκίδα!

Πρέπει να βρεις το “μεδούλι” του νεοφιλελευθερισμού, το χρηματο-οικονομικό σύστημα, τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια… Εκεί βρίσκεται η γεννήτρια των ανισοτήτων. Εκεί μπορεί να πεις τι θα κάνεις; Διότι «στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού χρέους, πέραν των επιμέρους διευκολύνσεων, η διαγραφή μέρους των χρεών είναι μια ρεαλιστική και αναγκαία λύση τόσο για τα νοικοκυριά όσο και για τις επιχειρήσεις», ακούγεται σαν το “σκίσιμο των μνημονίων” και εννοείται πως δεν φτάνει!

Επίσης το αίτημα για τον απόλυτο δημόσιο έλεγχο σε μια τουλάχιστον από τις τέσσερεις συστημικές τράπεζες, περίπου το έχεις και τώρα, αλλά δεν φτάνει για να πεις ότι κάνεις μια ρηξικέλευθη αναδιάταξη του συστήματος. Α! Κάτι πρέπει να πεις και για το σύνολο της υποθηκευμένης καλλιεργήσιμης γης της χώρας που πέρασε στην Πειραιώς μέσω Αγροτικής και τις Βιομηχανικών Περιοχών από την ΕΤΒΑ.

Δεν αρκεί ένα αντι-Πισσαρίδη σχέδιο

Για να πετύχει κάτι τέτοιο δεν φτάνει ένα αντι-Πισσαρίδη σχέδιο, γιατί θα είναι ετεροπροσδιορισμός, αλλά ένα πρόγραμμα που θα πηγάζει από το λαό και το οποίο θα “σενιάρουν” οι τεχνοκράτες. Να είναι ένα πρόγραμμα λεπτομερές για την παιδεία και την εκπαίδευση, για την υγεία, τον πολιτισμό, την Εθνική Άμυνα (κτλ), με όραμα, με βήματα, με κόστος, με μελέτη επιπτώσεων και με μέτρα μετάβασης.

Να λέει, για παράδειγμα, τι θέσεις θα κατεβάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση για την Εκκλησία! Προφανώς ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορούν να φτιάξουν οι “δημογέροντες” του ΣΥΡΙΖΑ, “ούτε οι κόκκινοι γιάπηδες”, ούτε οι αναλυτές των δημοσκοπήσεων και της κοινής γνώμης … Στο μεταξύ, για να ξεκινήσουμε, τι λέει άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση;

Έχει θεωρία; Έχει στόχο; Έχει καταλάβει ότι είναι το κεντρικό θέμα της χρονιάς των σκεπτόμενων και των επισκεπτόμενων των κοινωνικών δικτύων; Ποια είναι η ταυτότητα του Έλληνα στον 21ο αιώνα; Τι λένε οι διεθνιστές, οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι, οι ιστορικοί, οι φιλόσοφοι, οι θεωρητικοί, οι αστροφυσικοί, οι θεολόγοι της αριστεράς και της προόδου;