Όταν η κυβέρνηση πιέζει τις τοπικές κοινωνίες να αυτοκτονήσουν

Μπορεί η κυβέρνηση να προχωράει ακάθεκτη στη δημιουργία υπερδομών στα νησιά και στον Έβρο, έχοντας τις πλάτες της ΕΕ, ωστόσο της λείπει η έγκριση από τις τοπικές κοινωνίες. Αυτό φάνηκε καθαρά και από τις έντονες λαϊκές αντιδράσεις που συνάντησε ο αρμόδιος υπουργός κ. Μηταράκης στον Έβρο, όπου –σύμφωνα με καταγγελία παράγοντα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που δεν διαψεύστηκε– έφτασε να απειλήσει τους κατοίκους ότι θα τους στείλει 10.000 μετανάστες!

Η κυβέρνηση προχωράει παρ’ ότι δεν υπάρχει η παραμικρή θετική απόφαση από τις τοπικές κοινωνίες. Μην ξεχνάμε ότι η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου και τα Δημοτικά Συμβούλια στα νησιά, όπως και στον Έβρο, έχουν λάβει αρνητικές αποφάσεις. Γι’ αυτό η κυβέρνηση εγκαινίασε μια τεράστια επικοινωνιακή προσπάθεια να πείσει για την ανάγκη των υπερδομών, παίζοντας με τις… λέξεις.

Έτσι το “κλειστό” κέντρο έγινε “ελεγχόμενο”, που μάλλον είναι ορθάνοικτο. Τα Προ-Αναχωρησιακά Κέντρα Κράτησης Αλλοδαπών, έγιναν χώρος φιλοξενίας για αυτούς που έχει απορριφθεί στο άσυλο. Οι 72 ώρες βραχυχρόνιας παραμονής έγιναν μερικοί μήνες ίσως και χρόνια. Η δε καταγραφή και ταυτοποίηση, έγινε “εξέταση άσυλου”.

Όμως, από την καταγραφή και ταυτοποίηση έως την ολοκλήρωση της απόδοσης ασύλου πάνω στα νησιά και τον Έβρο, είναι δύο τελείως διαφορετικές πολιτικές μεταναστευτικής διαχείρισης. Οι νησιώτες πιστεύουν ότι βασικός λόγος επιμονής είναι το πολιτικό κόστος και ο πακτωλός των εκατομμυρίων που έχει διαβρώσει το πολιτικό σύστημα. Η γενική αίσθηση είναι ότι το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου έχει αποτύχει παταγωδώς και προσπαθεί να περιορίσει το πρόβλημα στον Έβρο και τα νησιά.

Το βασικά επιχειρήματα από την πλευρά του υπουργού κ.Μηταράκη είναι ότι δεν θα πρέπει οι μετανάστες να μεταφέρονται στην ενδοχώρα. Ότι θα γεμίσει η ηπειρωτική Ελλάδα. Ότι το άσυλο πρέπει να διεκπεραιώνεται στα νησιά όπως και οι επιστροφές να γίνονται από αυτά. Ότι κάθε άλλη πρόταση είναι ουτοπική και μη εφαρμόσιμη. Ότι υπάρχει η κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας όπου μιλάει για υποχρεωτική παραμονή μεταναστών στα νησιά. Ότι…Πού θα τους πάμε;

Το που θα τους πάμε το ακούμε από την εποχή του κ.Μουζάλα, που και τότε ήθελαν να φτιάξουν κέντρα μεγαλύτερης χωρητικότητας, που όμως δεν έγιναν στη Χίο. Πιέζονται ασφυκτικά οι τοπικές κοινωνίες, ώστε να ενδώσουν γιατί λένε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Σήμερα στη ΒΙΑΛ διαμένουν γύρω στα 2.500 άτομα και άγνωστος αριθμός σε σπίτια. Για περίπου 11 μήνες έχουμε σχεδόν μηδενικές ροές.

Ο κόσμος θεωρεί ότι η ΒΙΑΛ θα έπρεπε να είχε αδειάσει, αφού υποτίθεται μετά από τόσο χρονικό διάστημα, θα είχαν διεκπεραιωθεί όλα τα αιτήματα ασύλου. Όμως οι μετανάστες-πρόσφυγες “κρατιούνται” στο νησί ώστε να δικαιολογηθεί η ανάγκη της υπερδομής. Επίσης από την στιγμή, που με την φύλαξη των συνόρων όπως θριαμβολογεί η κυβέρνηση, έχουμε μηδενικές ροές, για ποιο λόγο να γίνουν οι υπερδομές;

Τι άλλαξε μετά το 2014

Μέχρι και το 2014 απαγορευόταν η παραμονή μεταναστών στον Έβρο για εθνικούς λόγους. Αυτό να πούμε ότι εφαρμόστηκε ακόμα και με αυξημένες μεταναστευτικές ροές. Ποτέ δεν απομονώθηκαν περιοχές ολόκληρες όπως τώρα, αλλά υπήρχε μία συνολική διαχείριση. Άρα δεν είναι κάτι το ουτοπικό.

Οι δυνατότητες των νησιών είναι πεπερασμένες. Οι ανεμικές επιστροφές δείχνουν ότι η πολιτική βασιζόμενη πάνω στις επιστροφές, χωλαίνει. Για το 2020 οι απελάσεις, ήταν μόνο 3.660 εκ των οποίων το 80% αλβανικής υπηκοότητας ενώ η κυβέρνηση είχε βάλει ως στόχο τις 10.000 επιστροφές. Όπως βλέπουμε, απέτυχε παταγωδώς. Αυτές οι πολύ χαμηλές επιδόσεις μαζί με τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, μετατρέπουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα σε “πάρκινγκ” χιλιάδων μεταναστών.

Επίσης όταν κάποιος ταυτοποιείται, είτε παραμένει στη Χίο, είτε στην Αθήνα είτε στο Μόναχο εξαιτίας των βιομετρικών χαρακτηριστικών που λαμβάνονται κατά την είσοδο και την άμεση πανευρωπαική πρόσβαση σε τέτοιου είδους δεδομένα, είναι το ίδιο πράγμα. Έτσι, βλέπουμε να γίνεται μία τεράστια προσπάθεια από την πλευρά του υπουργείου, έστω και με μισό ναι να συναινέσουν οι σύλλογοι, οι τοπικές κοινότητες, τα Δημοτικά συμβούλια, η Περιφέρεια, οι τοπικοί βουλευτές, θέτοντας παράλληλα και εκβιαστικά διλλήματα στην κοινωνία.

Κύριος σκοπός είναι να νομιμοποιήσουν τις καταστροφικές πολιτικές, καθιστώντας τις τοπικές κοινωνίες συνυπεύθυνες, του στυλ “εσείς μου το είπατε”. Θέλουν το “μισό ναι”, όπως δυστυχώς το είπαν θεσμικά οι Σαμιώτες για δομή των 1300 ατόμων και τους φόρτωσαν δομή των 4000+. Αυτό το λάθος δεν πρέπει να ξαναγίνει, αλλά και να γίνει μάθημα αποφυγής προς όλους. Για τον κοινό αγώνα που δίνουν οι Εβρίτες, οι νησιώτες αλλά και όλη η Ελλάδα.