O “αυτοκράτωρ” πρωθυπουργός, ή η Ελλάδα ως θύμα πειρατείας

Πολλές φορές υπάρχει η αίσθηση στους πολίτες ότι επιβαίνουν σ’ ένα πλοίο που έχει πέσει θύμα πειρατείας. Ο εκάστοτε κυβερνήτης αποφασίζει ποίος θα μαστιγωθή (κάθε βράδυ από τηλεοράσεως), πόσοι θα τραφούν (μόνο με γαλέτα) και τις θα πεταχθεί στη θάλασσα (όπως τα βιβλιοπωλεία που τάχει κλείσει ένας πλανόδιος βιβλιοπώλης).

Πώς όμως φθάσαμε στο σημείο , να “κολλάει” ο Κινεζοϊός μετά τις έξη το απόγευμα και προηγουμένως να αδρανεί επιδημιολογικώς στα συνωστισμένα “σούπερ-μάρκετ”; Είναι η “νεωτερικότητα στον δημόσιο βίο” που λέγει ο κ. Θάνος Βερέμης ή μήπως το τελευταίο στάδιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μεταπολεμικώς, η ελληνική πολιτεία κυβερνάται απολυταρχικά από “ειδικούς”, που ενδιφέρονται μόνον δια το …είδος τους.

Όχι πώς προπολεμικά η Ελλάς ήταν υπόδειγμα δημοκρατίας και σεβασμού της λαϊκής κυριαρχίας .Οι συχνές παρεμβάσεις του στέμματος, ενίοτε τα στρατιωτικά κινήματα κι οι παρα-κοινοβουλευτικές πρακτικές διαδέχοντο η μία την άλλη με ποικίλοντα βαθμό αυθαιρεσίας: Π.χ. ο βασιλιάς Γεώργιος ο πρώτος απέλυε εκλεγμένους πρωθυπουργούς, ως τον Δηλιγιάννη ή τον Τρικούπη κατά το δοκούν, η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου οργίαζε εις βάρος των αντιπάλων μ’ εξορίες και διώξεις κι’ η προεδρική δημοκρατία δεν απέφυγε τους διωγμούς των βασιλοφρόνων ενώ μία ατελής ιδεολογία έγινε ιδιώνυμο αδίκημα από “φιλελευθέρους” πολιτικούς. Τότε, όμως, ο κυβερνήτης που κατελάμβανε τον κρατικό μηχανισμό με την αρχή της “δεδηλωμένης” (κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας) είχε κάποιο αντίπαλον δέος που τον φρέναρε στις αυθαιρεσίες του.

Άλλοτε το «παλάτι» με την ιδική του αντίληψη εξωτερικής πολιτικής, ενίοτε το σώμα των αξιωματικών που έκρινε την αναξιότητα της εκάστοτε κυβερνήσεως και την ανέτρεπε δια να διαγράψει… προκαταβολές μισθών και κάποτε η δυσφορία των ξένων δυνάμεων, τα συμφέροντα των οποίων προστάτευαν οι κανονιοφόροι της Αγγλίας και της Γαλλίας, με αποκλεισμό του λιμένος Πειραιώς περιόριζαν τις εσωτερικές εκτροπές. Υπ’ αυτήν την έννοια, υπήρχε μία πολιτική “ισορροπία εξουσίας” που ναι μεν ήταν κατά βάσιν αντιδημοκρατική αλλά δεν απέκλειε την εναλλαγή των πολιτικών προσώπων στην εξουσία , με ανώτατο όριο παραμονής την πενταετία (της διακυβέρνησης του Ιωάννου Μεταξά ο οποίος στερείτο “κόμματος”).

Μετά τον Παπάγο

Μεταπολεμικώς, επενοήθη η ανάγκη “σταθερών κυβερνήσεων” για να διευκολύνει την ανασυγκρότηση της χώρας, που είχε υποστεί τριπλή ξενική κατοχή και τρείς γύρους ψυχροπολεμικής ανταρσίας. Λίγο προ του θανάτου του στρατάρχου Παπάγου το 1953, η έννοια της μονοκομματικής κυβέρνησης κατέστη αυτοσκοπός. Το πολίτευμα κατολίσθησε στην αρχή του ενός ανδρός με το «Ρε σύ, το κράτος είμ’ ιγώ»!

Έτσι, σιγά -σιγά ο κοινοβουλευτισμός ευτελίσθη, η ψήφος διετιμήθη, η πλειοψηφία υπετάχθη σε μαχητικές μειοψηφίες, έως ότου η κατ’ όνομα μόνον δημοκρατία κατελύθη υφ’ ομάδος συνταγματαρχών, ολίγον προ της επεμβάσεως των στρατηγών τον Απρίλιο του 1967. Η πρόθεσις πάντως υπήρχε. Οι κινηματίες προήχθησαν εις ταξιάρχους κι αντί να συγκροτήσουν μία δημοκρατική και αποδοτική πολιτεία, παρεκράτησαν την εξουσία επί επταετία κι όταν τελικώς διεσπάσθησαν, παραμέλησαν το καθήκον να προασπίσουν την χώρα απ’ τον προαιώνιο εχθρό (την Τουρκία στην Κύπρο).

Μετά το 1974 έγινε της…”μεταπολίτευσης”. (Όπως λέμε της …Πόπης). Αντί πολιτικής αλλαγής για την ανασυγκρότηση του κράτους-δικαίου, παλινορθώθη ο εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσας πολιτικός κόσμος και προσετέθη ο υπόκοσμος στις παρυφές της εξουσίας, εις σημείο ώστε σύγχρονος Πλωτίνος να μέμφεται την χούντα ότι «το χειρότερο κακό που έκανε ήταν ότι μας έφερε την… Μεταπολίτευση»!

Πράγματι, από του 1974 και εντεύθεν το μονοψώνιο του κράτους από την εκάστοτε πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική ομάδα, μ’ επικεφαλής ένα “χαρισματικό” ηγέτη, συνεπέφερε μύρια όσα δεινά στον τόπο, αφού δι’ αυτόν μεν «πολιτική ήταν η τέχνη του εφικτού», δια δε το κυβερνών κόμμα μοναδική φροντίδα, η επανεκλογή του. Τεχνικώς τούτο επιτυγχάνετο με εκλογικό σύστημα που ούτε αναλογικό μήτε πλειοψηφικό είναι αλλά πάντοτε καλπονοθευτικό, με εκλογικό μέτρο που ποικίλει ανά περιφέρεια.

Ο πρωθυπουργός και οι 10.000 διορισμένοι

Η μονολιθική άσκηση της εξουσίας από τον πρωθυπουργό και τους 10.000 διορισμένους εκπροσώπους του στο υποκείμενο εις αυτούς κράτος, άφηνε ελάχιστα περιθώρια ανεξαρτησίας γι’ αυτό που ο Μοντεσκιέ αποκαλούσε “διάκριση των εξουσιών”.

Έτσι συνέβησαν τα εξής φαινόμενα:
• δημοσία διοίκησις με κανόνες και ιεραρχία να απουσιάζει. Οι πάντες θεωρούνται “ικανοί” δια το υπουργικό λειτούργημα, αρκεί να εξυπηρετούν το συμφέρον του πρωθυπουργού.
• οι ταγοί της εθνικής άμυνας αναδεικνύονται επί τη βάσει επετηρίδος – αρκεί να μην υπάρχει η ελαχίστη υπόνοια Βοναπαρτισμού στα πρόσωπα, ακόμη και αν ο ίδιοι αγνοούν τον όρον.
• οι λειτουργοί της Παιδείας , από του νηπιαγωγείου μέχρις των πανεπιστημίων, διορίζονται οι εκλεκτοί του καθηγητοσυνδικαλισμού, που υπηρετούν αποκλειστικώς κομματικές φατρίες , αντί να παρέχουν σύγχρονες γνώσεις που χρειάζεται η νεολαία για να βρει δουλειά.
• Οι νέοι εκπατρίζεται ,εντείνοντας το οξύ δημογραφικό πρόβλημα της χώραςδι το οποίον ουδείς ομιλεί.
• η ηγεσία της δικαιοσύνης πάσχει από πλευράς αποδόσεως και κύρους αλλά υποτάσσεται ευκόλως στις υποδείξεις του εκάστοτε πρωθυπουργού που άλλωστε την επιλέγει.
• η τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί φυτώριο μωροφιλοδόξων και σπανίως διακονεί τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών. Σε 3000 υπολογίζονται οι ανοικτές χωματερές καθ’ άπασαν την χώρα, που στερείται βιολογικών δικτύων αποχετεύσεως.
• η διαμόρφωση της κοινής γνώμης ποδηγετείται από σαλταδόρους της ενημερώσεως, οι δε ελάχιστοι δημοσιολόγοι ελάχιστα ακούονται όταν δεν λοιδορούνται από τηλεπερσόνες (παρενοχλούμενες μόνον σεξουαλικώς).

Οι ειδικοί του Μητσοτάκη

Ό,τι απέμεινε απ’ την Μεταπολίτευση είναι ένα πολίτευμα για “πολιτικά τζάκια”, με τον οικιακό τους εξοπλισμό. Ο “οικογενειάρχης” της εξουσίας αν τύχει και αντιληφθεί κάπως το δημόσιο συμφέρον, το προσαρμόζει στα μέτρα του και ουδόλως ενδιαφέρεται για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των επιλογών του. Η πολεοδομική αναρχία, το ανέκδοτο που λέγεται… “ελληνικό κτηματολόγιο”, ο εποικισμός της χώρας από λαθρομετανάστες, η υπερφόρτωση του δημοσίου χρέους, η καταβαράθρωση της ελληνικής γλώσσας, η εισφορά αλληλεγγύης εις βάρος των… συνταξιούχων (!), η ιδιοτροπία των πρυτάνεων είναι μερικά μόνον… ανδραγαθήματα της «κυβερνήσεως-μαγαζί», ως απεκλήθη υπό κάποιου Παπά.

Με τα πολλά φθάσαμε στην «διακυβέρνηση» των ειδικών. Το άκρον άωτον του «υπουργικού» α-βουλίου όπου 20 το πολύ “συνεργάτες-ειδικοί”, παρά τω πρωθυπουργώ, αποφασίζουν δια τους υπολοίπους Έλληνες, χωρίς να λογοδοτούν και δίχως πολιτική νομιμοποίηση. Πρόσφατα περιστατικά της ιδιοποιήσεως τους κράτους από τους “ειδικούς” είναι το κλειδαμπάρωμα της οικονομίας και της κοινωνίας, δια τρίτη φοράν ενός 12μήνου, η απουσία θεσμικών οργάνων ελέγχου (της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς στη Φολί-Φολλί), η καθυστέρηση της Διαφάνειας (ΝΟΒΑΡΤΙΣ), η δομή στον Έβρο κι η απαγόρευση στα παιδιά τα ψάλλουν τα κάλαντα.

Με όρους του συρμού, το πολίτευμα της “τρίτης δημοκρατίας” προσεβλήθη από θανάσιμο ιόν και χρειάζεται επειγόντως εμβόλιο , πριν υποστεί ανήκεστο βλάβη – από επισπεύδουσες “διερευνητικές επαφές” των διαχρονικώς “ειδικών”, με τους αδηφάγους γείτονες. Εν τούτοις, οι Έλληνες πολίτες ψηφίζουν πολιτικά πρόσωπα στο αντιπροσωπευτικό σύστημα κι’ όχι “ειδικούς” που ανευρίσκονται στον τηλεφωνικό κατάλογο. Οι αντιπροσωπευόμενοι απαιτούν ενδελεχή εξέταση των εκάστοτε επιλογών από τους βουλευτάς κι’ όχι “εξειδικεύσεις” των μέτρων έπειτα από πρωθυπουργικά διαγγέλματα. Διαφορετικά το πολίτευμα ελάχιστα διαφέρει από την εποχή του “από-Φασίζουν και διατάσσουν” άλλοι ανθ’ ημών , των φορολογουμένων.