Από τον Σπύρο και τον Τάσσο μετακόμισε στο Νίκο

του Κώστα Βενιζέλου  –

Το αλατοπίπερο της πολιτικής ζωής είναι τα εσωκομματικά μαχαιρώματα, οι τρικλοποδιές, οι δημόσιες και παρασκηνιακές υπονομεύσεις. Αυτές τις πρακτικές, διαχρονικές, απολαμβάνουν ενίοτε οι τρίτοι, μέχρι να συμβεί στο… σπίτι τους. Το ΔΗΚΟ, τα τελευταία χρόνια, καταλαμβάνει στο πεδίο αυτό πρωτιές. Συμβαίνουν συχνότερα από ό,τι στα υπόλοιπα κόμματα οι εσωκομματικές κόντρες, οι οποίες κρατούν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον ψηλά.

Συνήθως, όποιος βρίσκεται στην εσωκομματική αντιπολίτευση χτυπά την κομματική εξουσία. Όλα αυτά δίνουν τροφή για σχόλια και προβάλλονται οι διαφορές, που μερικές φορές μεγαλοποιούνται. Τελευταίο περιστατικό, η παρέμβαση του εξαφανισθέντα από το πολιτικό προσκήνιο τέως προέδρου του ΔΗΚΟ, τέως προέδρου της Βουλής και σύμβουλου των πρώην προέδρων του κόμματος, Μάριου Καρογιάν. Η παρέμβασή του καθόλου τυχαία, καθώς γίνεται μεσούσης της προεκλογικής περιόδου. Αν και δεν αναφέρθηκε στον Νικόλα Παπαδόπουλο, τα βέλη του προς αυτή αυτήν την κατεύθυνση στράφηκαν.

Ο ρόλος του Καρογιάν

Ο Μάριος Καρογιάν δεν ήταν υποψήφιος βουλευτής στις τελευταίες εκλογές, αποστασιοποιήθηκε από το κόμμα του από τότε που έχασε την προεδρία, ενώ διατηρεί –δεν είναι μυστικό– ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τον πρόεδρο Αναστασιάδη. Συνεργάτες του, άλλωστε, έχουν αποκατασταθεί επαγγελματικά από τον νυν πρόεδρο. Κομματικά, λοιπόν, έχει παγώσει την εμπλοκή του, απουσιάζει από εκλογικές μάχες (βουλευτικές, προεδρικές) χωρίς, όμως, να έχει αποχωρήσει.

Τα θέματα της «νέας στρατηγικής» και της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας», που αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος της ομιλίας Καρογιάν, είναι ζητήματα επικαιρότητας στην προεκλογική. Γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκαν από τον τέως πρόεδρο του ΔΗΚΟ στην κριτική του προς τον διάδοχό του, αν και απέφυγε να τον κατονομάσει.

Ο ίδιος, όντας σύμβουλος του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου, γνωρίζει τις απόψεις τους και για το θέμα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) και κατά πόσο αμφότεροι πρότασσαν την ανάγκη άλλης πολιτικής στο Κυπριακό – διαφορετικής από εκείνη που ακολουθούσαν τότε Βασιλείου και Κληρίδης. Αυτό συνιστά και αυτό που έχει ονομαστεί «Νέα Στρατηγική»: Αλλαγή πολιτικής.

Στην προεκλογική περίοδο του 2008 ο κ. Καρογιάν ήταν αναμεμειγμένος στην εκστρατεία στην οποία προτάχθηκε η πολιτική για «ΔΔΟ με το σωστό περιεχόμενο». Μια αναφορά που επιχειρούσε να «καλύψει» όλες τις απόψεις/δυνάμεις, που υποστήριζαν στις Προεδρικές του 2008 τον Τάσσο Παπαδόπουλο.

Το ίδιο γίνεται και σήμερα από τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Διαφορετικές και πολλές φορές «συγκρουόμενες» απόψεις συνυπήρξαν όταν ο ΔΗΣΥ και το πάλαι ποτέ ΕΥΡΩΚΟ συμπορεύθηκαν στις Προεδρικές του 2013. Στη συμμαχία εκείνη ήταν και ο κ. Καρογιάν, όντας πρόεδρος του ΔΗΚΟ τότε.

Απουσία ειλικρίνειας

Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Εκείνο που απουσιάζει από όσα παρακολουθούμε είναι η ειλικρίνεια. Γιατί το ΔΗΚΟ, για παράδειγμα, δεν μετατράπηκε εσχάτως σε απορριπτικό κόμμα, όπως το χαρακτηρίζουν όσοι βρίσκονται στην αντίπερα όχθη σε ό,τι αφορά στην προσέγγιση στο Κυπριακό. Αυτή η γραμμή, με διαφορετικούς τόνους, είναι η ίδια με εκείνη που ακολουθούσαν οι Κυπριανού και Παπαδόπουλος. Ο πρώτος ήταν πιο έντονος και είχε κατηγορηθεί για «αρνητισμό». Τότε τον υπερασπιζόταν ο Μάριος Καρογιάν.

Οι πολιτικοί νομιμοποιούνται να διαφοροποιούνται, ενίοτε και να μετακομίζουν σε άλλα “στρατόπεδα”. Μπορούν να φέρουν και τα “πάνω-κάτω”. Ο Μάριος, όμως, υπερασπιστής της ΔΔΟ, της πολιτικής του Νίκου Αναστασιάδη στο Κυπριακό, πολιτική που σημαίνει, ειρήσθω εν παρόδω, αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας και του τουρκοκυπριακού βέτο στις αποφάσεις; Τελικά η εσωκομματική κόντρα με τον Νικόλα περνά μέσα από τη στήριξη Αναστασιάδη;