Γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι δεδομένη για τους Αμερικανούς

Όταν ο πρόεδρος Τραμπ, ο φίλος του Ερντογάν, έχασε τις εκλογές, πολλοί εν Ελλάδι πανηγύρισαν έξαλλα τη νίκη του Τζο Μπάιντεν, βλέποντάς τον σαν ένα είδος “Μεσσία” και στα ελληνοτουρκικά. Ο Τραμπ σαφώς δεν ήταν ότι καλύτερο έχει περάσει από την προεδρία των ΗΠΑ και αναφορικά με τα ελληνικά συμφέροντα. Ποια εχέγγυα όμως είχαν οι πανηγυρίζοντες τη νίκη Μπάιντεν ότι η εκλογή του θα άλλαζε τις ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο υπέρ μας;

Δυστυχώς κανένα, όπως αποδείχθηκε με την απαράδεχτη  προσφορά για τις φρεγάτες MMSC. Ο Μπάιντεν ξεκάθαρα θέλει πίσω την “λατρεμένη” Τουρκία που πήρε από την αμερικανική αγκάλη η Ρωσία, παραβλέποντας φυσικά το γεγονός ότι ο Ερντογάν έχει σφάξει Κούρδους, Σύρους, Λίβυους, φυλακίζει Τούρκους και απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα και την Κύπρο.

Η Ελλάδα αυτό-βαυκαλίζεται με την γεωπολιτική της θέση, με τις “συμμαχίες” της στην ΕΕ (που δεν έχει καν κοινή εξωτερική πολιτική) και σε αυτές πέραν του Ατλαντικού, που κατά την Αθήνα, εξασφαλίζουν στην χώρα ασφάλεια (ακόμα κι γράψει στα παλιά της υποδήματα την εθνική της άμυνα). Οι φρεγάτες MMSC αποδεικνύουν πως αυτό δεν ισχύει και πως η διπλωματία των “εξοπλιστικών αγορών” δεν αποδίδει, αν έχεις απέναντί σου μια χώρα με θεωρητικά ή πραγματικά (μικρή σημασία έχει αν έτσι το Βλέπει η Ουάσιγκτον) γεωπολιτική θέση, την οποία επουδενί δεν πρέπει να χάσει η Δύση, ειδικά προς όφελος της Ρωσίας.

Η δεδομένη Ελλάδα

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν, δεδομένων των συνθηκών, να “χάσουν” την Τουρκία, εκτός κι αν αποφασίσουν να παραιτηθούν από την Μεσόγειο και τη Μαύρη θάλασσα. Εχθρός των ΗΠΑ δεν είναι ο απρόβλεπτος και “τζαναμπέτης” Ερντογάν, τον οποίο πιστεύουν ότι μπορούν να χειριστούν ή και να κατευνάσουν, εις βάρος άλλων βέβαια (βλέπε Ελλάδα και Κύπρο), αλλά η Ρωσία και η Κίνα. Στην δική μας περιοχή ενδιαφέροντος δε αντίπαλος είναι η Μόσχα, την οποία η Δύση θα ήθελε να δει και πάλι στο καναβάτσο, όπως ήταν τη δεκαετία του 1990.

Ακόμα κι αν υπάρχουν κινήσεις προσέγγισης ΗΠΑ-Ρωσίας τα συμφέροντα και η καχυποψία δεν επιτρέπουν κάτι περισσότερο στο εγγύς μέλλον, τουλάχιστον. Κατά συνέπεια οι ΗΠΑ θα χρειάζονται την Τουρκία για να μπορούν να κινηθούν σε Ουκρανία, Μαύρη θάλασσα, μέχρι και σε  Γεωργία και Καύκασο. Αυτά η Αθήνα θα όφειλε να τα θεωρεί περίπου ως δεδομένα. Και ναι μεν οι Αμερικανοί έχουν πλέον στενότερη σχέση με την Αθήνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βλέπουν καθαρά ποιος, κατά την άποψή τους πάντα, είναι ο καλύτερος για αυτούς συμπαίκτης στην περιοχή.

Το μεγάλο σφάλμα της Ελλάδας πάντως είναι ότι αυτοπροβάλεται ως δεδομένη. Αυτό ίσχυε για ένα διάστημα και για την Τουρκία, αλλά αυτό ήταν το παίγνιο Ερντογάν. Η Τουρκία του Ερντογάν έπαψε να είναι δεδομένη για τη Δύση και απαίτησε ανταλλάγματα για τον εαυτό της. Τα πήρε; Κάποια ναι, κάποια όχι. Της κάνουν τη ζωή δύσκολη; Ενίοτε ναι, κυρίως οικονομικά. Αλλά η οικονομική πίεση δεν φαίνεται να πτοεί, στον βαθμό που θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον, τον Ερντογάν ο οποίος ξέρει πολύ καλά τι θα σήμαινε, ακραίο παράδειγμα, μια ρωσική βάση στα τουρκικά παράλια του Αιγαίου…

“Πυλώνας σταθερότητας”

Η Ελλάδα όμως αρέσκεται να την χαρακτηρίζουν και να αυτοχαρακτηρίζεται “πυλώνας σταθερότητας” στην περιοχή σε αντιδιαστολή με τον πυλώνα αστάθειας, την Τουρκία. Μάλλον όμως από υπερβολική σταθερότητα θα πάμε, τελικά! Διατρανώνοντας το πόσο δεδομένοι για την Δύση είμαστε, χάνουμε μόνοι μας κάθε περιθώριο ελιγμού. Και στο νέο πολυπολικό σύστημα που έχει προκύψει η έλλειψη ευελιξίας είναι μάλλον καταστροφική.

Αυτό που απαιτείται από την Ελλάδα είναι να πιάσει η ηγεσία της τον αγαπητό (πράγματι) κ. πρέσβη φιλικά από τον ώμο, να του επιστρέψει την “προσφορά” για τις φρεγάτες και να του ξεκαθαρίσει ότι είναι κακό να θεωρεί την Ελλάδα δεδομένη, διότι “πορτοκαλιές” υπάρχουν κι άλλες και όπως βρήκε ο Ταγίπ μπορούμε και εμείς, έστω και μόνο ως κίνηση πίεσης. Αν έχουν οι ΗΠΑ και η Τουρκία συμφέροντα, έχει και η Ελλάδα και δεν τα εξυπηρετεί παίζοντας πάντα τον ρόλο της πιστής, αδικούμενης “κόρης”.

Πέραν δεν αυτού οφείλουμε από χθες να ασχοληθούμε μόνοι μας και να ενισχύσουμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και την αποτρεπτική και την επιθετική μας, επιτέλους, ικανότητα, ώστε όλοι, εχθροί και φίλοι στην γεωπολιτική μας γειτονιά να μπορούν να μας πάρουν σοβαρά. Δεν θέλουμε την συμπόνοια κανενός, που έλεγε και το παλαιό άσμα… Απαιτούμε τον σεβασμό όλων, με το σπαθί μας!