Η επόμενη μέρα μας βρίσκει… στην προηγούμενη

του Απόστολου Αποστολόπουλου  – 

Ούτε πήραμε την Πόλη, ούτε χάσαμε τη Θράκη με την επίσκεψη Ερντογάν. Ακόμα στα ίδια είμαστε, αλλά όπως πάμε αυτή η σχετική ισορροπία δεν θα κρατήσει πολύ. Η Τουρκία είναι ήδη πιο ισχυρή από την Ελλάδα σε στρατιωτική υποδομή και σχεδιάζει να γίνει το ποιο ισχυρό κράτος, σε υποδομές, στην περιοχή.

Εμείς, στον αντίθετο δρόμο, ούτε όπλα θέλουμε ούτε τίποτα σχεδιάζουμε. Επαναπαυόμαστε στα χέρια του Παντοδύναμου, της παντοδύναμης Αμερικής ή τω αγνώστω θεώ, ανάλογα με το ποιος μιλάει, ο Φίλης, ο Κοτζιάς (ο αποκαλούμενος και «μοναχικός καβαλάρης»), ο Κουμουτσάκος ή κάποιος άλλος σε οίστρο.

Ατμόσφαιρα καταστροφής είχαν δημιουργήσει τα ελληνικά ΜΜΕ και όταν ο Σημίτης στη Μαδρίτη είχε υπογράψει έγγραφο με το οποίο, έλεγαν, «αναγνώριζε» δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Το Αιγαίο παραμένει ελληνικό, ο Σημίτης στηρίζει τη Φώφη και το έγγραφο δεν το θυμάται κανείς, ούτε οι Τούρκοι.

Ο λόγος είναι απλός: Οι Τούρκοι ξέρουν ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να τους παραχωρήσει στην πράξη οικειοθελώς οτιδήποτε, χωρίς αυτό να χαρακτηριστεί προδοσία. Και δεν έχει καμία σημασία αν κάποιοι της αθηναϊκής «ελίτ» θελήσουν να το κουκουλώσουν, ή αν ο κόσμος δεν αντιδράσει. Η προδοσία θα είναι δεδομένη, οι προδότες δακτυλοδεικτούμενοι και η τιμωρία θα επικρέμαται όπως η Δαμόκλειος Σπάθη επί των κεφαλών τους.

Μεγάλα λόγια

Οι κυβερνήσεις της Αθήνας λένε μεγάλα λόγια, έχουν μεγάλο φόβο, δίνουν διαβεβαιώσεις πατριωτισμού στον υπερθετικό. Ο Ερντογάν πιέζει να αναγνωριστούν δικαιώματα στους μουσουλμάνους στη Θράκη (πρωτεύων στόχος έναντι του Αιγαίου), ιδίως η εκλογή των Μουφτήδων, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για ανεμπόδιστη επικυριαρχία της Τουρκίας. Πρώτος στόχος του Ερντογάν είναι να νικήσει χωρίς πόλεμο, με όπλο τον μακροχρόνιο σχεδιασμό εν αναμονή της κατάλληλης στιγμής, όπως έγινε την Κύπρο.

Τα ίδια με τη Λοζάννη. Όσα λέγονται είναι έπεα πτερόεντα, αύριο θα ειπωθούν άλλα, μόνο ο στόχος δεν αλλάζει, η Θράκη να γίνει τουρκικό παράρτημα. Οι φιλοκυβερνητικοί θριαμβολογούν ότι ο Τσίπρας έβαλε στη θέση του τον Σουλτάνο, αλλά η Τουρκία είναι σταθερή και χτυπάει κάθε φορά που μας βρίσκει αδύναμους.

Έτσι έγινε με τον ξεριζωμό των Ελλήνων στην Πόλη, έτσι και στην Κύπρο. Τι μένει; Μένει ότι η λιπόψυχη ελληνική ελίτ, η διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία, ο άψυχος πνευματικός κόσμος και ο απονεκρωμένος «λαός», τρέφουν ο ένας τον άλλο με αυταπάτες. Περνάμε τον καιρό κλέβοντας και ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους. Ζούμε με ψέματα.

Πρόβλημα ηγεσίας

Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο όχι επειδή είμαστε σε κρίση, αλλά επειδή οι πολιτικές ηγεσίες είναι ανίκανες, κουρασμένες, φθαρμένες και διεφθαρμένες. Ούτε ξέρουν ούτε ενδιαφέρονται να βρουν λύσεις. Η απόπειρα αναζωογόνησης της λεγόμενης Κεντροαριστεράς δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια επιχείρηση αναστήλωσης μιας ετοιμόρροπης οικοδομής κατάλληλης μόνο για κατεδάφιση, ώστε το οικόπεδο να γίνει παιδική χαρά και οι ένοικοι να λάβουν θέση στο πλησιέστερο γηροκομείο ιδεών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ψηφοφόρους αλλά όχι οπαδούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ρίζωσε στην κοινωνία. Τα παλαιά στελέχη του αρχικά απώθησαν όσους ήθελαν να γίνουν μέλη (κυρίως πρώην ΠΑΣΟΚ), ώστε να μη χάσουν τον έλεγχο του κόμματος. Μετά, το 3^ο Μνημόνιο απομάκρυνε και τους πιο καλοπροαίρετους, ενώ τα παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσαν μεταξύ τους δίκτυα επικοινωνίας, αποφεύγοντας την ενσωμάτωση. Δεν θα  προσχωρήσουν στη λεγόμενη Κεντροαριστερά, θεωρώντας ότι είναι θνησιγενής.

Συντηρητικοί ψηφοφόροι που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κίνητρο να στηρίξουν μια μάζωξη που δεν φαίνεται να έχει άλλο στόχο παρά τη διάσωση μερικών στελεχών, τελικά δευτεροκλασάτων. Η αδυναμία τους να κάνουν αντιπολίτευση θα αποκαλύψει πόσο ανωφελείς θα είναι ως σύμμαχοι. Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, δεν μπορεί να στηρίξει έμπρακτα την κυβέρνηση.

Όμηρος της ιδεολογίας

Ο Τσίπρας δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό, όχι επειδή δεν το θέλει αλλά επειδή τον εμποδίζει η κυρίαρχη ιδεολογία στο κόμμα. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν απομείνει οι εθνομηδενιστές και οι ιδεοληπτικοί τύπου Φίλη. Αλλά αυτές οι απόψεις είναι απολύτως μειοψηφικές στην κοινωνία. Δεν απασχολούν κανένα εκτός ορισμένων αθηναϊκών σαλονιών. Οι σχέσεις κόμματος-λαού βρίσκονται σταθερά σε χαμηλό, παγωμένο σημείο.

Ο Τσίπρας είναι ο μόνος που διατηρεί ακόμα μια κάποια επιρροή στον κόσμο. Είναι κυρίαρχος στο κόμμα και κανείς δεν θα τον αμφισβητήσει όσο εξασφαλίζει την εξουσία. Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, ο πρωθυπουργός, αν και συντάσσεται με τις εθνομηδενιστικές απόψεις, όταν χρειάζεται εμφανίζεται με πατριωτικές θέσεις. Δεν είναι ζήτημα υποκρισίας ή ασταθών απόψεων.

Ο πρωθυπουργός δίνει την εντύπωση ότι απλώς κάνει και λέει αυτό που θεωρεί πολιτικά ρεαλιστικό τη συγκεκριμένη στιγμή, χωρίς περαιτέρω επεξεργασία. Δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να αλλάξει άποψη από τη μια στιγμή στην άλλη, χωρίς ενδοιασμούς. Όπως στο Δημοψήφισμα. Έτσι, όμως, γίνεται δυσδιάκριτη η διαφορά ρεαλισμού και κυνισμού. Για να πείσει ότι δεν ταυτίζεται με τον καιροσκοπισμό χρειάζεται ιδεολογικός οδηγός.

Αν ούτε αυτός υπάρχει, είναι απαραίτητη η εκπλήρωση των υποσχέσεων στα οικονομικά. Με το επίδομα και άλλες μαγικές συνταγές (π.χ. έρχονται οι γερμανικές αποζημιώσεις),  πιστεύει ότι θα τα καταφέρει. Αλλά άραγε  οι Δανειστές-Δυνάστες μας πήραν όσα ήθελαν και θα  μας αφήσουν να δούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν; Πολλοί πιστεύουν ότι επειδή οι Δανειστές-Δυνάστες είναι αχόρταγοι έχουμε να δούμε ακόμα πολλές νύχτες να πέφτουν χωρίς να ξημερώνει.