Ευκλείδη κάντο όπως ο Κοτζιάς

του Μάκη Ανδρονόπουλου  – 

Ένα σχέδιο ελληνικής ιδιοκτησίας για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα που θα βασιστεί α) στην αξιοπιστία που έχει χτίσει η κυβέρνηση, β) στο «μαξιλάρι» των 19 δισ. ευρώ γ) στην δημοσιονομική υπεραπόδοση και δ) σε μια γαλλικού τύπου ελάφρυνση του χρέους και το οποίο θα περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις με έμφαση την κοινωνία και αναπτυξιακές στρατηγικές, είναι το απολύτως προφανές, αλλά είναι αμφίβολο εάν βγάζει την κοινωνία απέναντι. Είναι επίσης αυτονόητο ότι στο παρά πέντε η κυβέρνηση δεν θα ήθελε να τα χαλάσει με τους δανειστές, όμως τώρα παίζεται ο 21ος αιώνας για την πατρίδα.

Οι ενδοιασμοί που έχουμε a priori στο ελληνικό σχέδιο που θα έχει έτοιμο μέχρι το Πάσχα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αφορούν τέσσερα πεδία που σύμφωνα με τα μέχρι τώρα λεχθέντα δεν θίγονται καν.

Πρώτον, αν αφήσεις τους δανειστές να καθορίσουν κατά το συμφέρον τους το μέγεθος και τον τρόπο της ελάφρυνσης του χρέους, τους έχεις αφήσει να σου ρυθμίσουν τη δημοσιονομική σου πολιτική μέχρι το 2060. Στην ουσία αποδέχεσαι την υποταγή. Είναι ώρα να υπάρξει ένα σχέδιο – πρόταση για τη ρύθμιση του χρέους που θα επιτρέψει στις κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν να ανασυγκροτήσουν όχι μόνο την οικονομία, αλλά και το ίδιο το έθνος. Η ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει μόνο με ξένα κεφάλαια, ούτε με δανεικά γιατί πάλι το χρέος θα αυξηθεί. Η ανάπτυξη κατά 40% πρέπει να γίνει από εθνικούς πόρους.

Η ρύθμιση αλά γαλλικά στην οποία έχει προσχωρήσει η κυβέρνηση είναι παγίδα, αφού λέει θα σε ελαφρύνω ανάλογα με την ανάπτυξη. Αυτό είναι λίγο εκτός λογικής. Δηλαδή, θα σε ελαφρύνω εάν τα πηγαίνεις καλά, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ανάποδο.  Θέλει πολύ προσοχή η ρήτρα ανάπτυξης. Για τους συνομωσιολόγους μπορεί να είναι και το κλειδί για την εκποίηση των πάντων σε τιμές «διάλυσης». Συνεπώς, πρέπει να πάει η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση με ένα συγκεκριμένο σχέδιο για το χρέος που θα επιτρέπει την σταδιακή δημιουργία εθνικού κεφαλαίου.

Σε κρατικό έλεγχο οι τράπεζες

Δεύτερον, ήδη από τις μακροοικονομικές παραδοχές που περιλαμβάνονται στον έλεγχο αντοχής που θα περάσουν οι ελληνικές τράπεζες μας προκαταλαμβάνουν. Θα τον περάσουν, γιατί το εν λόγω stress test είναι φτιαγμένο ακριβώς γι΄ αυτό. Και μετά; Δεν μπορείς να κάνεις εθνικό σχέδιο χωρίς να ελέγχεις κάπως το τραπεζικό σύστημα. Εκεί, μετά το εθνικό έγκλημα του τρόπου που έγινε η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση και η παράδοσή τους στα funds, πρέπει να βρεθεί ένας έξυπνος τρόπος οι τράπεζες να περάσουν για μία πενταετία τουλάχιστον στον έλεγχο του κράτους.

Κι αυτό για δυο λόγους: 1) για να κατευθύνει τους πόρους εκεί που θέλει στην ανάπτυξη, διότι σε μια μικρή οικονομία με τα ελληνικά διαρθρωτικά προβλήματα, τα επενδυτικά πλεονεκτήματα προκύπτουν από την συγκέντρωση κεφαλαίου (πχ. χημική και φαρμακευτική βιομηχανία στην Ελβετία). Επίσης να μην δανείζει την Fraport για να αγοράσει 14 αεροδρόμια στην Ελλάδα. Αυτά τα λεφτά τα στερήθηκε η ελληνική αγορά, όταν στη Γερμανία το χρήμα της ευρωπαϊκής υπεραξίας που έχει ενθυλακωθεί ξεχειλίζει.

2) για να δώσει λύση στο μείζον κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό ζήτημα των δανείων των ιδιωτών και την ενεχυριασμένης αγροτικής γης και λοιπού παραγωγικού ιστού. Τρόποι για να γίνει αυτό, χωρίς να ξενερώσουν οι αγορές υπάρχουν. Μπορεί μάλιστα να τους αρέσει…(Σ.Σ: σύντομα θα επανέλθουμε εδώ).

Ανάγκη για εγχώρια αγορά

Τρίτον, πράγματι χρειαζόμαστε μια εξωστρεφή ανάπτυξη, αλλά μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Χωρίς εγχώρια αγορά, χωρίς κοινωνία που να στέκεται στα δύο πόδια κι όχι να είναι πεσμένη στα τέσσερα, η ανάπτυξη θα είναι ένα ζήτημα στατιστικής και όχι κοινωνικό γεγονός. Δύο εκθέσεις που βγήκαν την 1η Φεβρουαρίου, αυτή του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής και αυτή της ΓΣΕΒΕΕ καταδεικνύουν το απόλυτο κοινωνικό αδιέξοδο.

Με 130 δισ. ευρώ χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, άλλα 104 κόκκινα στις τράπεζες και άλλα 200 πορτοκαλί κακορυθμισμένα, η κοινωνία θα σκάσει. Εκεί είναι το country risk, όχι στα Σκόπια. Αυτόν τον γόρδιο δεσμό ποιος θα τον λύσει; Θα υπάρχει κάτι γι΄ αυτό στο ελληνικό σχέδιο ή θα περιμένουμε να λυθούν όλα τα προβλήματα από την ανάπτυξη; Διότι υπάρχει και η θεωρία πως αν δεν λυθούν, ανάπτυξη δεν έχει.

Το απαιτούμενο μαξιμαλιστικό σχέδιο

Τέταρτον, πρέπει να διατυπώνεται στο σχέδιο και μια λύση για το ασφαλιστικό, η οποία θα περιλαμβάνει την ανακεφαλαιοποιήση των ταμείων από την ληστεία που υπέστησαν τόσο από την διαχείριση των αποθεματικών τους από την Τράπεζα της Ελλάδος, όσο και από το PSI του Ευ. Βενιζέλου. Δεδομένου ότι οι συντάξεις χρηματοδοτούν σήμερα τα μισά νοικοκυριά δεν μπορούμε να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο.

Συνεπώς, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος οφείλει να κάνει ένα πλήρες σχέδιο, αρκετά μαξιμαλιστικό ώστε να έχει περιθώρια υποχώρησης στα επιθυμητά επίπεδα κατά την διαπραγμάτευση. Τώρα που οι δανειστές διαλαλούν την ελληνική επιτυχία, τώρα που νομίζουν αυτά που νομίζουν, είναι ευκαιρία να δείξουμε πως εμείς κρατάμε τα μπαζούκας. Όχι με κουτουλιά στις σιδηρόφρακτες πύλες του Eurogroup, αλλά με ευγενικές νύξεις, με προβληματισμούς για το πώς μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση για να μην σκάσει η χώρα στα χέρια τους μετά από τόσο κόπο.

Δηλαδή, το σχέδιο πρέπει να είναι τύπου Κοτζιά: Nα τα έχει όλα και να έχει μια δυο λύσεις στο κάθε ζήτημα, και όλα μαζί να δένουν σε ένα σφιχτό, ρεαλιστικό, σενάριο που να είναι επικοινωνιακά εμπορεύσιμο από όλους. Αν έχουμε κάτι τέτοιο στα χέρια μας, τότε, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πάει να το «πουλήσει» στην Ουάσιγκτον, στις αγορές και φυσικά στους δανειστές. Μια καλή λύση πακέτο με εθνικά μπορεί να είναι ότι χρειαζόμαστε.

ΥΓ 1: Το ΔΝΤ πρέπει να μείνει απ΄ έξω, ούτε εμείς ούτε οι Βρυξέλλες το θέλουν πια.

ΥΓ 2: Στον επόμενο ανασχηματισμό, χρειάζεται ένας υπουργός παρά τω πρωθυπουργό που να ασχολείται αποκλειστικά με το “μασάζ” της αντιπολίτευσης, γιατί η αξιωματική χρειάζεται φροντίδα και στοργή, καθώς έχει βουλιάξει σε ένα άνευ προηγουμένου βερμπαλιστικό μαξιμαλισμό που υπερβαίνει κάθε όριο λαϊκισμού και διολισθαίνει στην εθνική υπονόμευση.