Όταν ο Κωστής Χατζηδάκης ευλογεί τα γένια του…

To να υμνολογείς τον εαυτό σου δείχνει λάθος νοοτροπία κι όταν είσαι υπουργός δείχνει αλαζονεία. Στο ατόπημα αυτό υπέπεσε ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος για να αντιμετωπίσει τις έντονες επικρίσεις της αντιπολίτευσης για το εργασιακό ανάρτησε στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook μια “αγιογραφία” του εαυτού του με αναφορές στα πολιτικά “κατορθώματά” του κατά υπουργικές θητείες του.

Για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Το να υπερασπίσει πολιτικά το εργασιακό είναι φυσικά δικαίωμά του, όπως δικαίωμα κάθε πολιτικού είναι να υπερασπίζει τις θέσεις του. Άλλο αυτό, όμως, κι άλλο να μετατρέπεται σε χειροκροτητή του εαυτού του. Είναι αυτή η λεπτή γραμμή, την οποία με περισσή επιπολαιότητα διαβαίνουν όχι μόνο πολιτικοί, αλλά και άλλα δημόσια πρόσωπα που μετράνε το μπόι τους από τον ίσκιο τους τις βραδινές ώρες!

Ο Κωστής Χατζηδάκης, λοιπόν, αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Φυσικά η στάση της αντιπολίτευσης δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση. Είχα ξανακούσει τα σχολιανά μου σε όλες τις σημαντικές μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες που είχα αναλάβει ως υπουργός στο παρελθόν: Στην αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής, στην εξυγίανση του ΟΣΕ, στη σύμβαση παραχώρησης των περιφερειακών αεροδρομίων και στην προσπάθεια διάσωσης της ΔΕΗ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, διαψεύστηκαν περίτρανα για όλα όσα ισχυρίζονταν. Για τον πολύ απλό λόγο ότι εγώ και τότε ακολούθησα τον δρόμο της Ευρώπης, ενώ εκείνοι απλά δημαγωγούσαν».

Ακόμα κι αν ήταν έτσι όπως τα λέει, δεν δείχνει πολιτική σοφία να περιαυτολογείς δημόσια. Άσε τους άλλους να σε παινεύουν. Το γεγονός ότι το κάνει ο ίδιος μαρτυράει ανασφάλεια. Αν δεν αντέχεις χωρίς εγκώμια για το πόσο “μεταρρυθμιστής” είσαι, κάτσε στον καθρέπτη του δωματίου σου, θαύμασε τον εαυτό σου και παίνεψε όσο θέλεις το νόμο πλέον για τα εργασιακά.

Και σαν να μην έφταναν οι αυτοέπαινοι, η επίμαχη ανάρτηση του υπουργού στη σελίδα του στο facebook εισπράττει μεγάλη επιδοκιμασία από τους χρήστες που τον ακολουθούν. Μπορεί να πρόκειται για αυθόρμητες αντιδράσεις, αλλά όταν λάμπει δια της απουσίας της η οποιαδήποτε κριτική, το πράγμα αρχίζει να βρωμάει. Κάποιος σοφός έλεγε πως ακόμα κι αν δεν εκδηλώνεται διαφωνία σε κάτι πρέπει να την εφεύρεις, γιατί δικαιολογημένα η απόλυτη ομοφωνία προκαλεί δυσφορία και βέβαια υποψίες.

Δεν είναι μυστικό ότι τα κοινωνικά δίκτυα προσφέρουν τη δυνατότητα να φιλτράρει κάποιος τα ανεπιθύμητα σχόλια, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους ενθουσιώδεις “παλαμακιστές”. Αν πάντως οι πολίτες είναι τόσο ένθερμοι υπέρ του νόμου για τα εργασιακά, ο υπουργός δεν έχει παρά να περπατήσει στην Πανεπιστημίου, οπότε φανταζόμαστε πως οι περαστικοί θα αρχίσουν μόλις τον δουν να ζητωκραυγάζουν χωρίς εξαίρεση…

/