Ένα βήμα πριν το ναυάγιο κι αυτοί επιμένουν!

Ακόμη και οι οπαδοί της όποιας λύσης έχουν σηκώσει τα χέρια πάνω. Η διαδικασία δεν προχωρά. Τους φταίει ο Αναστασιάδης και ο Ακιντζί (λιγότερο βέβαια γιατί τον συμπονούν!) ενώ έχουν ακόμη μια κρυφή ελπίδα για τον Ερντογάν. Κι αυτό παρότι ο “σουλτάνος” απειλεί με πόλεμο εάν προχωρήσουν οι έρευνες για κοιτάσματα φυσικού αερίου τουλάχιστον τεμάχιο 6 της κυπριακής ΑΟΖ. Γνωρίζουν, ωστόσο, πως το Κυπριακό έχει φθάσει ένα βήμα πριν το οριστικό αδιέξοδο. Η κατάληξη της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων διαμορφώνει ένα διαφορετικό τοπίο.

Πρώτον, η ακολουθούμενη διαδικασία, που είναι η ίδια εδώ και 43 χρόνια έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Η μεθοδολογία έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο προ πολλού. Η τεχνητή υποστήριξη της διαδικασίας, η συντήρηση της στον αναπνευστήρα, έγινε γιατί εξυπηρετούσε τους διάφορους παίκτες για διαφορετικούς λόγους.

Δεύτερον, μαζί με τη διαδικασία έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και ο μύθος για τον στόχο, ο οποίος ήταν η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Με βάση τα όσα συζητούνται είναι μια λύση διαχωριστική, ρατσιστική καθώς γίνεται διάκριση των πολιτών με βάση την εθνική τους καταγωγή. Αυτό που προκύπτει, επίσης, είναι πως αυτού του τύπου λύση δεν θα είναι λειτουργική. Ωστόσο, πρέπει να ξεκαθαριστεί πως άλλο η Ομοσπονδία και άλλο διαφορετικό η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με το περιεχόμενο που έχει πάρει.

Τρίτον, οι φοβισμένοι διαχειριστές του Κυπριακού θα πρέπει να ξεπεράσουν τα ταμπού τους και να εξετάσουν κι άλλα εναλλακτικά σενάρια, που θα οδηγούν προς την κατεύθυνση της επίτευξης μιας πραγματικής λύσης. Μιας λύσης που θα αντέξει στο χρόνο. Η καλύτερη συνταγή είναι ένα πλαίσιο συμφωνίας, που δεν θα παράγει αδικία, διακρίσεις και περιορισμούς, αλλά θα είναι δημοκρατικό και θα διασφαλίζει όλα τα δικαιώματα όλων των πολιτών. Ίσα δικαιώματα, όπως ισχύουν σε κάθε κανονική χώρα.

Τέταρτον, η αλλαγή στρατηγικής και η εξέταση εναλλακτικών σεναρίων δεν σημαίνει ότι η μόνη επιλογή είναι η διχοτόμηση. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Δεν αντιμετωπίζονται όλα τα ζητήματα διλημματικά. Επειδή επιβεβαιώθηκε η αποτυχία μιας επιλογής, που υποστηρίχθηκε διακηρυκτικά και δογματικά εδώ και τέσσερις δεκαετίες, δεν σημαίνει πως η άλλη οδός είναι η διχοτόμηση. Αυτό είναι απόλυτο και εκβιαστικό.

Το Κυπριακό μπορεί να λυθεί και χωρίς να καταφεύγουν κάποιοι σε επιλογές, όπως αυτή που εσχάτως καλλιεργείται «για συμφωνημένη διχοτόμηση». Γιατί αυτή είναι συνταγή αποτυχίας και κατάρρευσης. Είναι μια επιλογή που διευκολύνει τους σχεδιασμούς της Τουρκίας. Ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι η διχοτόμηση που επιδιώκει η Άγκυρα, αλλά ο στρατηγικός έλεγχος ολόκληρου του νησιού.

Οι πολιτικές ελίτ έχουν διαχειριστεί διαπραγματευτικά ένα μοντέλο που δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Τόσο πολύ το έχουν φορτώσει με στρεβλώσεις και παρεκκλίσεις από δικαιώματα, που μπορεί και να καταρρεύσει πριν κάνει τα πρώτα του βήματα. Κάποιοι φοβούνται τον απεγκλωβισμό από την πεπατημένη, παρόλο που έχει αποτύχει οικτρά και η διαιώνιση της, έστω και με τεχνητά μέσα, κοστίζει. Και κοστίζει πολύ, καθώς πρέπει να γίνονται υποχωρήσεις για τη συντήρηση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ως πλαίσιο λύσης. Το σίγουρο είναι πως ο απεγκλωβισμός δεν θα είναι τόσο οδυνηρός όσο η επιμονή σε ένα καταδικασμένο μοντέλο.

Έχει υποστηριχθεί πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης αλλάζει γραμμή πλεύσης ενόψει προεδρικών εκλογών. Αυτό σημαίνει πως όσα συζητά και προωθεί δεν γίνονται αποδεκτά από τους πολίτες. Γι’ αυτό και αλλάζει για να τους προσεγγίσει και να εξασφαλίσει υποστήριξη. Ακόμη μια επιβεβαίωση ότι η ακολουθούμενη πολιτική δεν γίνεται αποδεκτή από τους πολίτες. Εγώ θα πρόσθετα πως είναι και μια συνταγή αποτυχίας.