Ένοπλες Δυνάμεις και εθνομηδενισμός

Στην Ελλάδα υπάρχει μια ολοφάνερη ασθένεια που αδιάλειπτα βλάπτει όλους μας. Ιδιαίτερα φορείς συγκεκριμένων ιδεολογημάτων διάκεινται από επιφυλακτικά μέχρι εχθρικά απέναντι στις Ένοπλες Δυνάμεις. Πρόκειται για παθολογία, απόρροια δικτατοριών του παρελθόντος, εμφυλίων πολέμων και παραγωγής ιδεολογημάτων που υποστηρίζουν ότι το κράτος δεν χρειάζεται. Κάποιοι επίσης επιπόλαια ή ύπουλα ταυτίζουν την επάρατη επταετή χούντα μερικών επίορκων ανοήτων ή πρακτόρων αξιωματικών με τις Ένοπλες Δυνάμεις.

Ξεχνούν την ξενοκρατία, τους εμφυλίους, το χάος της δεκαετίας του 1960 και τις βαθύτατες ευθύνες του “συστήματος” που παρήγε εκτροπές κάθε είδους και πολύ μεγάλες. Ακόμη ξεχνούν την φυλάκιση αναρίθμητων αξιωματικών που επανήλθαν μετά την χούντα και το γεγονός ότι οι σημερινές ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι δημοκρατικά ενταγμένες. Ότι απολύτως καμιά σχέση δεν έχουν με τους επίορκους της χούντας. Έτσι, σε μια χώρα όπου η φιλοπατρία κατακρίνεται, εάν όχι εξυβρίζεται, οι Ένοπλες Δυνάμεις, που υπερασπίζονται το κράτος μας, δηλαδή τον θεσμό συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας μας, συχνά βρίσκονται στο στόχαστρο.

Αναμφίβολα μια σωστή διάγνωση δείχνει πως οι μεταπολιτευτικές ασθένειες είναι πολλές και ότι απαιτούν αντιμετώπιση. Κυρίως, ανδρώθηκε μια πνευματικά και γνωστικά μπερδεμένη αριστεροδεξιά εθνομηδενιστική τάση που παραμιλά: Το κράτος κατασκευάζει την ανθρωπολογία βάση δόγματος και μέχρι να γίνει αυτό οι πολίτες είναι “μάζες” και “ετερόκλητος όχλος” που γονατισμένος πρέπει να ικετεύει τον κάθε ιδεολόγο “διαφωτιστή” να διαμορφώσει το νεοελληνικό είδος … δουλοπαροίκων.

Ακόμη χειρότερα η παράκρουση αναρριχήθηκε σε υψηλά βουνά. Πολλοί φορείς ανάμεικτων κοσμοπολίτικων αριστεροδεξιών εκδοχών “συνωστίστηκαν” στην κορυφή ενός πανύψηλου βουνού ψευδαισθήσεων. “Ιδεολόγων” που κράζουν περί ενός επερχόμενου ανθρωπολογικά εξομοιωμένου (παγκοσμιοποιημένου) πλανήτη. Λογικό είναι όλοι αυτοί να θεωρούν το κράτος, την κρατική κυριαρχία και την ένοπλη υπεράσπισή της περιττή.

Ανυπόστατη εκδοχή

Μια εκδοχή επιστημονικά ανυπόστατη και αριθμητικά πολυπληθής, είναι η λεγόμενη “κονστρουκτιβιστική”. Από αυτή προέρχεται, βασικά, ο προαναφερθείς ημέτερος εύστοχα ονομασθείς εθνομηδενισμός. Αν και δεν υπάρχουν ως επιστημονικό σώμα παρά μόνο ως συγκλίνοντα νήματα θεωρημάτων και ιδεολογημάτων, πείθουν εν τούτοις πολλούς ότι οι αισθητικές σχέσεις είναι η διέξοδος εξαφάνισης του πολέμου.

Αυτό βέβαια κατ’ αυτούς περνά μέσα από τον κατακερματισμό των κρατών για να δημιουργηθούν χιλιάδες άνευρες ομάδες. Το πώς ταυτόχρονα βέβαια πολλοί από αυτούς βλέπουν και την έλευση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, είναι μυστήριο. Εξ ου και άτομα σε θέσεις ευθύνης παρασύρονται σε ζεϊμπέκικα και κουμπαριές αντί στρατηγικής. Γραφικότητες, βέβαια, οι οποίες οδήγησαν στο να θολώσουν τα σύνορα της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο (και όχι μόνο;).

Μερικοί εξ αυτών θεωρούν την διάλυση των κρατών ιδεολογικά προσδιορισμένο αυτοσκοπό και τους εαυτούς τους πρωτοπόρους σημαιοφόρους. Εξ ου και του πιο πάνω “συστήματος πνευματικής και πολιτικής παρακμής” τους είδαμε να συνωστίζονται σε μακροσκελείς λίστες υπέρ του φασιστικού, αντί-δημοκρατικού και ανελεύθερου σχεδίου Ανάν για την Κύπρο.

Για το οποίο μάλιστα περιώνυμος στοχαστής, το 2003, σε κυριακάτικη εφημερίδα είχε αποφανθεί ότι αποτελεί μεγαλειώδη ελληνική πρωτοπορία εισόδου των Ελλήνων στην μετά-εθνική εποχή! Μετά, όλοι οι άλλοι θα ακολουθούσαν, όπως για παράδειγμα οι λαοί «που τίποτα δεν τους χωρίζει» στο τετράπλευρο Ιράκ-Τουρκία-Συρία-Ιράν! Ο κύριος αυτός είχε προσκληθεί ως ομιλητής και σε συνέδρια κομμάτων εξουσίας.

Αδιευκρίνιστος αντιμιλιταρισμός

Έχουμε επίσης κάποιου είδους αδιευκρίνιστο αντιμιλιταρισμό, έναν εξ αντικειμένου περίεργο και επικίνδυνο όρο. Όλα τα κράτη πάντα είχαν και έχουν ένοπλες δυνάμεις. Πρώτον, υπάρχουν πολλών ειδών πόλεμοι και εθνικοαπελευθερωτικοί και αμυντικοί. Δεύτερον, ο πόλεμος είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο στην Ιστορία. Αντιμετωπίζεται ποτέ δεν εξορκίζεται. Κι όμως, μερικοί υποστηρίζουν πως δεν χρειαζόμαστε να έχουμε Ένοπλες Δυνάμεις υπεράσπισής μας κατά εξωτερικών απειλών.

Η εξ ανατολών καθημερινά ορατή απειλή γι’ αυτούς δεν υπάρχει. Πώς όμως να υπάρχει θέαση ακόμη και του πασίδηλου, όταν ο εγκέφαλος βομβαρδίζεται με πνευματικά δηλητήρια που θεωρούν την φιλοπατρία σαν “εθνικισμό” και το έθνος-κράτος που την ενσαρκώνει περιττό! Ο εθνικισμός σε κάθε περίπτωση είναι ξένο και μάλιστα μοντερνιστικό φαινόμενο. Δεν σχετίζεται με το έθνος της δημοκρατίας και της ελευθερίας του Ρήγα και τόσων άλλων.

Δύο ακόμη λέξεις εδρασμένες πάνω στα θουκυδίδεια αξιώματα κάθε κρατοκεντρικού συστήματος, το οποίο αποτελείται από κυρίαρχα κράτη. Συνοψίζω μερικές επισημάνσεις του Robert Gilpin σε συνέδριο-σταθμό με κονστρουκτιβιστές, όταν τους είπε πως οι επιστημονικοί τίτλοι είναι λαθραίοι αν δεν γίνεται παραδεκτό το αυταπόδεικτο και διαχρονικά πασιφανές:

1. Διαχρονικά καθ’ όλη την γνωστή ιστορία η βασική μονάδα διεθνούς οργάνωσης (και το καθεστώς της κρατικής κυριαρχίας του ΟΗΕ) είναι η πολιτική ομάδα που στην ιστορία είχε διάφορα ονόματα και σήμερα ονομάζεται έθνος-κράτος.
2. Εκτός ίσως από την οικογένεια, οι πολίτες τρέφουν πίστη και νομιμοφροσύνη στο οικείο έθνος-κράτος και αυτό ονομάζεται πατριωτισμός ή φιλοπατρία.
3. Το βασικό διαχρονικό γνώρισμα των σχέσεων αυτών των εθνικών κρατών είναι ο ανταγωνισμός και η σύγκρουση. Η δε ισχύς και ασφάλεια είναι για όλα τα βιώσιμα κράτη στην κορυφή των κοινωνικοπολιτικών τους ιεραρχήσεων.
4. Όλοι οι αγαθοί σκοποί και όλες οι αγαθές επιδιώξεις χάνονται, εάν, υπό συνθήκες συνεχών και έντονων διαχρονικών αγώνων ισχύος μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, δεν διασφαλιστούν με επαρκή άμυνα του οικείου κράτους.

Μισούν την πατρίδα τους

Βέβαια συχνά ιδιώτες εθελοτυφλούν μπροστά στην διαχρονική αλήθεια που αφορά εγγενή χαρακτηριστικά του κόσμου (πολλές ετερογενείς και ανομοιογενείς κοινωνίες διαφορετικού μεγέθους, ισχύος και ανάπτυξης) και αερολογούν επικίνδυνα, εξ ου και ασχολούμαστε μαζί τους. Συχνά μισούν την πατρίδα τους. Μερικοί άλλοι, έξωθεν υποκινημένοι, ροκανίζουν την δύναμη του έθνους-κράτους.

Πολύ συχνά συνειδητά ή ανεπίγνωστα πλήττουν την συνοχή της πατρίδας τους, τις κοσμοθεωρίες της, τις πολιτικές της παραδόσεις, τις εθνικές ταυτότητες. Και βεβαίως με τον μανδύα του ανόητου ή ύπουλου όρου αντιμιλιταρισμός πλήττουν τις Ένοπλες Δυνάμεις που υπερασπίζονται την ελευθερία του κράτους και της κοινωνίας κατά εξωτερικών απειλών.

Θα ήταν βέβαια ύβρις εάν ταυτιστούν οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις με τους πράκτορες της επταετίας που τις καπηλεύτηκαν με την βοήθεια πολιτικάντηδων πρακτόρων, βασιλιάδων και άλλων εξωγενών συμφερόντων κάθε είδους. Πολλοί αξιωματικοί διώχθηκαν, επανήλθαν μετά το 1974 και έκτοτε οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι απόλυτα δημοκρατικά ενταγμένες και ταγμένες να υπερασπίζονται την ελευθερία μας.

Το μόνο που τους λείπει είναι ένα άξιο πολιτικό σύστημα για να μεγιστοποιήσει και βελτιστοποιήσει τους συντελεστές ισχύος της χώρας με την χάραξη μιας εύρωστης αποτρεπτικής στρατηγικής. Να το πούμε με το όνομά του: Οι δημοκρατικά ενταγμένες ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι κορυφαίος πολιτειακός θεσμός, επειδή υπερασπίζεται την ελευθερία μας. Γι’ αυτό αΑξίζει να τις τιμούμε, να τις στηρίζουμε και να τους δίνουμε όλα τα αναγκαία μέσα εκπλήρωσης της υψηλής αποστολής τους.