Έξω πάμε καλά, μέσα τι κάνουμε

Η αντιπαράθεση και κυρίως η αμφισβήτηση για τις οικονομικές εξελίξεις στη χώρα, είναι φυσικό να προκαλούν συγχύσεις, ειδικά όπως μεγεθύνονται από τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ. Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια για να αξιολογήσει ο καθένας μόνος του την πραγματική κατάσταση χωρίς υποβολές; Είναι γεγονός κοινά παραδεκτό από τους θεσμούς που δάνεισαν τη χώρα και υπέγραψαν μνημόνια εκτέλεσης των απαιτήσεων τους για το δανεισμό, πως οι συμφωνίες αυτές ολοκληρώνονται τον Ιούνιο και μετά η οικονομική πολιτική της χώρας είναι αρμοδιότητα της κυβέρνησης.

Η αντιπολίτευση και ιδίως η αξιωματική επιμένει να αμφισβητεί το γεγονός της ιδιοκτησίας της οικονομικής πολιτικής υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει πραγματική έξοδος από τα μνημόνια. Πρόκειται για μια υπερβολή για πολιτικούς λόγους μιας, και μια εντελώς ανίκανη κυβέρνηση όπως υποστηρίζει εδώ και τρία χρόνια, δεν είναι δυνατόν να πετυχαίνει ένα στόχο που δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες σε δύο μνημόνια με τους δανειστές!

Όπως μάλιστα τόνισε την Παρασκευή από τη Σόφια ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Μάριο Σεντένο: «Η στρατηγική για την ανάπτυξη, που θα ακολουθήσει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, θα φέρει την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η ίδια η χώρα πρέπει να «υπογράψει» τις μεταρρυθμίσεις, που θα συνεχιστούν».

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η ολοκλήρωση του τελευταίου μνημονίου. Το πρόβλημα που μένει προς επίλυση αφορά τη ρύθμιση του ογκώδους χρέους που δεν είναι βιώσιμο. Που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί υπό τις παρούσες συνθήκες χωρίς η χώρα να γονατίσει και να ακυρωθούν όλες της οι προσπάθειες. Το σχέδιο Μακρόν για αποπληρωμή του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης συναντά αντιστάσεις μόνο ή κυρίως από τη Γερμανία. Είναι ειρωνικό, καθώς η χώρα αυτή βγήκε από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πληρώνοντας τα δάνειά της, ακριβώς με ρήτρα ανάπτυξης.

Το χρέος και το γερμανικό μπέρδεμα

Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι συνθήκες καθορίζονται σε κάποιο βαθμό και από το ΔΝΤ. Το Ταμείο που ήταν ιδιαίτερα «κουμπωμένο» στο ζήτημα συμμετοχής στο τρίτο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα, τώρα θέλει να συμμετάσχει. Για να το κάνει αυτό, χρειάζεται τη δέσμευση για ελάφρυνση του χρέους της υπερχρεωμένης χώρας από τους Ευρωπαίους, και τον Σολτς, τονίζει η γερμανική εφημερίδα Die Welt. Μέχρι στιγμής το ΔΝΤ επιμένει για ελάφρυνση χρέους ύψους σχεδόν 100 δισ. ευρώ.

Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός υπουργός οικονομικών Όλαφ Σολτς βρίσκεται μπροστά σε ένα δυσεπίλυτο δίλημμα. Γιατί, ακόμα και εάν ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός θέλει να μετατρέψει τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα μέλη της γερμανικής κυβέρνησης θέλουν να παραιτηθούν από τη συμμετοχή του ΔΝΤ, ως μέρος του ευρωπαϊκού προγράμματος διάσωσης.

Τι γίνεται λοιπόν; Από τη μία έχουμε το δημοσίευμα της Handelsblatt που παρουσιάζει το αίτημα της Γερμανίας για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, αλλά υπό αυστηρές προϋποθέσεις και τη διαφωνία της στη γαλλική πρόταση για αυτόματη σύνδεση του χρέους με ρήτρα ανάπτυξης. Από την άλλη, δύο δημοσιεύματα, στις Welt και Bild, δημιουργούν κλίμα προετοιμάζοντας τη γερμανική κοινή γνώμη για το ενδεχόμενο οριστικής αποχώρησης του ΔΝΤ. Αυτό επιχειρείται μέσω της προβολής του «κόστους» για τη Γερμανία από τη συμμετοχή του Ταμείου. Μάλιστα αυτό το «τίμημα» παρουσιάζεται από τον γερμανικό τύπο ακόμη και στο ύψος των 100 δισ. ευρώ.

Οι ευρωπαϊκές σχέσεις στη νέα εποχή

Η εποχή που πήγαινε ο Στουρνάρας ως υπουργός Οικονομικών και υπέβαλε αίτημα στον Σόιμπλε με τη σύμφωνο γνώμη και του ΔΝΤ για κούρεμα του ελληνικού χρέους και εισέπραττε ένα ξερό «Γιάννη αυτό ξέχασέ το» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η ρύθμιση του χρέους, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο και να μην ακυρώνει τις αναπτυξιακές προσπάθειες των Ελλήνων, θα γίνει υποχρεωτικά. Και αυτό διότι μετά από τόσα χρόνια πειραμάτων στο σώμα της ελληνικής οικονομίας, η ΕΕ που οραματίζεται την οικονομική της ένωση, δεν αντέχει να το κρύψει κάτω από το χαλί. Αυτό δεν συμφέρει κανέναν.

Δυστυχώς, η ΝΔ εγκλωβίστηκε σε ένα αφήγημα χωρίς plan B. Αντί να παρουσιάζει τα δικά της πλεονεκτήματα, καταναλώθηκε μαντεύοντας καταστροφές που δεν έρχονταν. Και σήμερα βρίσκεται σε δύσκολη θέση, αφού όλοι οι θεσμικοί παράγοντες τη διαψεύδουν κάθε μέρα. Κάπως έτσι έφτασε στη ακρότητα και ακύρωσε την πρόσκληση στον πρόεδρο της Κομισιόν για να μην ακουστούν καλά λόγια για το έργο της κυβέρνησης! Ο Ζαν Κλόντ  Γιούνκερ επρόκειτο να μιλήσει στην Αθήνα σε εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Η επόμενη μέρα με ιδιοκτησία του μίγματος οικονομικής πολιτικής είναι το νέο πεδίο που θα κρίνει και τις πολιτικές εξελίξεις και το αποτέλεσμα στις προσεχείς εκλογές. Τα φορολογικά βάρη θα ελαφρυνθούν. Το πόσο θα κριθεί από το οικονομικό σχέδιο ανάπτυξης που έχει κάθε κόμμα και φυσικά η κυβέρνηση.

Αν δεν περιοριστεί δραστικά η φοροδιαφυγή, ελαφρύνσεις μιας ή δυο μονάδων, δεν θα βγάλουν από τη δύσκολη θέση τους φορολογούμενους που έχουν συσσωρευμένα ασήκωτα βάρη. Και αυτά πρέπει να συνδυαστούν με την πλέον δημιουργική και αποτελεσματική χρήση των ευρωπαϊκών και εθνικών πόρων, ώστε να μεγιστοποιηθεί η επιδιωκόμενη ανάπτυξη.

Να πεδίο δημιουργικής αντιπολίτευσης που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ακούει κανείς;