“Πατάνε στις μνήμες νεκρών για διαφήμιση”

Είναι του Ιούλη το ημερολόγιο με πολλές… υποχρεώσεις. Είναι οι “υποχρεώσεις”, που πηγάζουν για κάποιους όχι τόσο από το καθήκον αλλά από την αγωνία για να είναι εκεί και να φανούν. Να είναι παρόντες και να αναδείξουν την παρουσία τους. Την Κυριακή, τελέστηκε το μνημόσυνο των 13 νεκρών, πεσόντων εν ώρα καθήκοντος στη ναυτική βάση του Μαρί.

Οι 13 που έπεσαν για την πατρίδα, που κάθε χρόνο θυμίζουν πώς «να πεθαίνεις για την πατρίδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». Οι 13 στο Μαρί θυμίζουν με τη θυσία τους τις παθογένειες του κράτους, την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος αλλά και τις ευθύνες των πολιτών για την παθητική αντιμετώπιση από μέρους τους των φαινομένων αυτών.

Όπως είναι γνωστό, το πολεμικό υλικό, το οποίο κατασχέθηκε από πλοίο που κατευθυνόταν στη Συρία, «αποθηκεύτηκε» σε κοντέινερ, που παρέμειναν εκτεθειμένα στον ήλιο για δυο περίπου χρόνια. Μέχρι που την 11η Ιουλίου 2011, τα κοντέινερ «φούσκωσαν» και το υλικό που είχε εντός τους αποθηκευθεί ανατινάχθηκε. Τα αποτελέσματα γνωστά. Τραγωδία.

Πολιτικά παιχνίδια; Ανεπάρκεια και βλακεία; Δέκα χρόνια μετά δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε, αλλά στα μνημόσυνα στριμώχνονται “επίσημοι”. Και ο λόγος τους όλο «θα». Θα αλλάξει το ένα, θα καταργηθεί το άλλο, ενώ εξαγγέλλουν και “δικαίωση” των πεσόντων. Κι όλα αυτά ποιος θα τα κάνει; Όταν, για παράδειγμα, δέκα χρόνια μετά, οκτώ από αυτά κυβερνά, ο πρόεδρος αναφέρεται σε αλλαγές, από ποιον ζητά να τις κάνει; Από τους επόμενους;

Οι συγγενείς των θυμάτων

Οι συγγενείς ανεβαίνουν έκτοτε το δικό τους Γολγοθά. Έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Έγιναν λιγότερο ανεκτικοί και ενοχλούνται, θυμώνουν με τους φιγουρατζήδες, που κτίζουν πολιτικές καριέρες σε βάρος τους.

Η Ηλιάνα Κλεάνθους, κόρη του αρχικελευστή Κλεάνθη Κλεάνθους ο οποίος σκοτώθηκε στη φονική έκρηξη στο Μαρί στις 11 Ιουλίου 2011, σε ανάρτηση της εκφράζει εν πολλοίς τα συναισθήματα των οικογενειών, που η ζωή τους έκτοτε άλλαξε, κόπηκε στα δυο. Έγραψε: «Σιχάθηκα την τυπικούρα τους για το φαίνεσθαι, με χαλάει η ιδιοτελής απλοχεριά τους απλά και μόνο για να έχουν να παίρνουν, για να έχουν να λένε. Δεν θέλω να είμαι τυπική…….!!!!»

»Με αυτούς δεν θέλω ούτε καν σωστή να είμαι.. Δεν θα ανεχτώ τη μιζέρια τους, ούτε την επιτηδευμένη αδιαφορία τους… Φτήνια είναι άνθρωπε και απορώ πως δεν το βλέπεις… Που νομίζουν ότι αξίζουν παραπάνω. Παραπάνω από τι….;;; Από ποιόν….;;; Πατάνε στις μνήμες των ίδιων των νεκρών τους για διαφήμιση και όχι μόνο…».

Στο ίδιο μήκος κύματος τα όσα είπε ο Νικόλας Ιωαννίδης, γιος του πλοιάρχου Ανδρέα Ιωαννίδη, που σκοτώθηκε στη φονική έκρηξη. Ο Νικόλας μιλώντας στο Ράδιο Πρώτο, αναφέρθηκε στα όσα λένε και ξαναλένε οι διάφοροι παράγοντες, που τους θυμούνται επετειακά. Ανέδειξε δε αυτό που διαχρονικά γίνεται στην Κύπρο. Οι εξαγγελίες μένουν στα συρτάρια και ανασύρονται για τις ανάγκες ομιλιών και διακηρυκτικών λόγων.

Η πατρίδα παρέχει

Στην πράξη τίποτε δεν γίνεται. Θύμισε δε τι έκαναν οι σημερινοί κυβερνώντες όταν, βρισκόμενοι στην αντιπολίτευση εργαλειοποίησαν πολιτικά την τραγωδία στο Μαρί. Επιχείρησαν με αυτό να εκτοπίσουν τους τότε κυβερνώντες, για να γίνουν προφανώς νυν. Είναι οι ίδιοι που έσπευσαν, όπως είπε ο Νικόλας, στην προεκλογική των πρόσφατων βουλευτικών να χρησιμοποιήσουν την τραγωδία στο Μαρί για να «κτυπήσουν» πολιτικούς αντιπάλους.

Οι ίδιες εικόνες και στα μνημόσυνα πεσόντων, που χρησιμοποιούνται για δηλώσεις και ατάκες για τα θέματα της ημέρας, “ενισχύοντας” τα βραδινά δελτία ειδήσεων της Κυριακής. Σπάνια, μιλούν και για τους πεσόντες. Οι ίδιες εικόνες και στις κηδείες μέχρι πρότινος αγνοουμένων. Οι κηδείες, παρά τις… επίσημες παρουσίες, είναι οικογενειακή υπόθεση.

Είναι η κορύφωση μιας πορείας αναμονής και καρτερικότητας. Η Πολιτεία θέλει να είναι εκεί. Η πατρίδα “παρέχει”, άλλωστε, όσα υποχρεούται. Τυπικά πάντα. Στα μάτια των συγγενών όλοι αυτοί έχουν απομυθοποιηθεί. Γιατί, οι πλείστοι είναι εκεί γιατί θέλουν να γράψουν παρουσία για να τους δουν όλοι.

Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι η ακινησία. Η αναβλητικότητα και η ρηχή αντιμετώπιση των προβλημάτων. Η ευθιξία παραμένει ορφανή. Είναι μακρινή ξεχασμένη συγγενής των καρεκλοκένταυρων, που η μόνη αγωνία τους είναι να διατηρήσουν τα προνόμια τους. Σε αυτή τη χώρα τα πάντα περνούν μέσα από τις προσωπικές και πολιτικές ατζέντες. Μέχρι πότε θα γίνονται ανεκτές αυτές οι συμπεριφορές; Της ανικανότητας και της υποκρισίας.