Οι εξελίξεις βάζουν την Ελλάδα σε μεγάλα γεωπολιτικά παίγνια

Οι υποθέσεις της εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας είναι πολύ πιο σοβαρές από ό,τι το θέλει η “επικαιρότητα”, η οποία κατασκευάζεται από το μίζερο ελληνικό εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Η επιθετική πολιτικής της Τουρκίας περικυκλώνει την Ελλάδα, με έντονες στρατιωτικές πιέσεις στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ στην Κύπρο η Άγκυρα εδώ και πολύ καιρό προχωρεί σε τετελεσμένα σε θάλασσα και έδαφος. Αυτές οι πιέσεις, όμως, δεν είναι αποκομμένες από τα γεωπολιτικά παίγνια στην ευρύτερη περιοχή.

Προφανής ο στόχος της να διαθέτει ισχυρά “χαρτιά”, όταν έρθει η ώρα για διαπραγματεύσεις όχι μόνο σχετικά για το Κυπριακό, αλλά και για ένα (πάντα αναμενόμενο) μεγάλο deal για κατανομές του ενεργειακού πλούτου στην ευρύτερη περιοχή μας. Όπως έχει προκύψει από τις συναντήσεις Μητσοτάκη-Αναστασιάδη όσο και παλαιότερα Τσίπρα-Αναστασιάδη, έχει γίνει αντιληπτό ότι η συνεργασία Αθήνας-Λευκωσίας δεν διαθέτει καθαρή στρατηγική βάση έναντι της Τουρκίας, ούτε παλαιότερα ούτε στην παρούσα φάση. Ουσιαστικά, τα δύο μέρη, αμήχανα, δείχνουν να “περιμένουν” τις επόμενες κινήσεις του Ερντογάν, προκειμένου να αντιδράσουν αναλόγως και με το βλέμμα πάντοτε στραμμένο προς τους “καλούς” Δυτικούς.

Παραλλήλως με τα αμιγώς ελληνοτουρκικά, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με ένα μείζον πρόβλημα, που τείνει να πάρει διαστάσεις εφιαλτικές για τη χώρα μας: Παρά την προσπάθεια (σε σύγκριση με το παρελθόν) των ελληνικών αρχών να αποτρέψουν τις μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία (και στον Έβρο και στο Αιγαίο) αυτές συνεχίζονται και τώρα πλέον είναι ζήτημα χρόνου να φτάσει στα ελληνικά σύνορα το κύμα από το Αφγανιστάν.

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα, πέρα από την ευρωτουρκική διάστασή του και το πως επηρεάζει τις σχέσεις της ΕΕ με το καθεστώς Ερντογάν, προκαλεί και ασφυκτικές οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις προς την Ελλάδα. Σήμερα, βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια περί πολλές δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες-μετανάστες. Υπολογίζεται ότι όσοι βρίσκονται σε κέντρα φιλοξενίας ανέρχονται σε 70.000, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι από παλαιότερα διεσπαρμένοι στη χώρα. Όπως φάνηκε, μάλιστα, τον Μάρτιο του 2020, η Τουρκία χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες-μετανάστες σαν εργαλείο πολιτικών εκβιασμών προς την Ελλάδα.

Χοντρά γεωπολιτικά παίγνια

Η Συρία κόστισε πολύ ακριβά στην Ελλάδα, που τώρα “πληρώνει” τις οικονομικές ενισχύσεις τις οποίες ζητά από τους Ευρωπαίους η Άγκυρα. κι όλα δείχνουν ότι θα “πληρώσει” ακριβά και το Αφγανιστάν. Στο ζοφερό αυτό σκηνικό, η Αθήνα είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει υπ’ όψη της διάφορα γεωπολιτικά δεδομένα, που δημιουργούν στη χώρα μας η στρατηγική των ΗΠΑ από τη Μαύρη Θάλασσα έως το Σουέζ, καθώς και οι αμερικανικές θέσεις για τη Συρία. Τις “τελευταίες”, σημειωτέον, καλείται η ελληνική πλευρά να τις “στηρίζει” παρασκηνιακώς στα διεθνή πεδία, παρ’ ότι η Ελλάδα δεν είναι ευθέως “παίκτης” σ΄ αυτόν τον πόλεμο.

Η στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ είναι σήμερα στενή όσο ποτέ άλλοτε, όπως απέδειξε και η συμφωνία για τις αμερικανικές στρατιωτικές διευκολύνσεις που υπέγράφη πριν δύο περίπου χρόνια. Η Αθήνα γνωρίζει ότι ο έλεγχος που ασκεί η Ουάσινγκτον στα Δυτικά και Ανατολικά Βαλκάνια είναι σχεδόν απόλυτος. Οι δε γραμμές συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, με φόντο τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έχουν επίσης την στήριξη των Αμερικανών, αν και τελευταία η Άγκυρα επιχειρεί να ρίξει γέφυρες προς αυτές τις κατευθύνσεις. Οι σχετικές διπλωματικές διαδικασίες βρίσκονται σε εξέλιξη, αν και είναι ακόμα ασαφές εάν τελικά θα αποδώσουν.

Όλα τούτα βάζουν την Ελλάδα από την “πίσω πόρτα” σε μεγάλα παιχνίδια γεωπολιτικών μεταβολών, με την ελληνική διπλωματία υποχρεωμένη να παρακολουθεί μάλιστα και παράπλευρες υποθέσεις, όπως για παράδειγμα, η επιθυμία του οικονομικού σπόνσορα της Τουρκίας, το Κατάρ, να κάνει δουλειές στην Ελλάδα, λέγεται και στη Θράκη. Ενδιαφέρουσα “καραμπόλα” και πολλά τα μπερδέματα…