Γιατί οι Έλληνες “ευρωπαϊστές” υπηρετούν τη “γερμανική Ευρώπη”

Προσπάθησαν επί σειράν ετών, και το προσπαθούν ακόμα, να εμφανίζονται ως μέλη ενός ευγενούς “μετώπου” θερμών υποστηρικτών της ΕΕ απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς τους, που δήθεν αντιστέκονταν στην ιδέα και τα αγαθά της ευρωπαϊκής ενοποίησης ως παθολογικά “ευρωσκεπτικιστές”, παλαιομοδίτες “εθνικιστές” και νευρωτικοί “λαϊκιστές”.

Πρόκειται για τους μονοδρομικούς “ευρωπαϊστές” των Αθηνών, οι οποίοι αρνούνται να αποδεχθούν ότι όλα τα εμπόδια που είχε επί δεκαετίες και έχει ακόμα ενώπιόν του το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης πηγάζουν από πολιτικές, που οι ίδιοι πεισματικά υποστήριξαν και οι οποίες τελικώς ακύρωσαν την ενοποίηση. Οι εν λόγω “ευρωπαϊστές” υπολόγισαν με γερμανική λογική και εντυπωσιακή πολιτική αφέλεια, ότι ένα κοινό νόμισμα υπό τον έλεγχο μιας κεντρικής τράπεζας θα ενέπνεαν τους Ευρωπαίους πολίτες για μια εξόρμηση προς ένα κοινό ευρωπαϊκό μέλλον, όπου τα έθνη-κράτη θα υποτάσσονταν σε μια ανωτέρου επιπέδου “ευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση”.

Βιαστική ενοποίηση, λοιπόν, των δύο Γερμανιών (εδώ ο πολύς Μιτεράν μάλλον πιάστηκε στον ύπνο), Συνθήκη του Μάαστριχτ, ευρώ, Σύμφωνο Σταθερότητας και ταχεία διεύρυνση της ΕΕ με ιδιότυπα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Από εκεί και πέρα χωρισμός χωρών και κοινωνιών σε πλούσιες και φτωχές, ζωηρή αμφισβήτηση μιας Ευρώπης, που οδήγησε το “όραμα” της ευρωπαϊκής ενοποίησης στη συντριβή του.

Οι “ευρωπαϊστές” που ανέμελοι υποδέχθηκαν το Μάαστριχτ, χαμογελώντας στο Βερολίνο, και δεν θέλησαν να καταλάβουν τι σήμαινε αυτό στην πράξη για την πολλαπλώς καθυστερημένη Ελλάδα και την κοινωνία της, άρχισαν να θυμώνουν όταν στη συνέχεια διαπίστωναν ότι: η “ευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση” φούσκωσε τις τσέπες μόνο ορισμένων “ελίτ”, γελοιοποίησε και διέλυσε τα περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και προκάλεσε έντονες και ποικίλων ειδών αντιδράσεις σε χώρες και κοινωνίες της ΕΕ και βεβαίως και στην Ελλάδα.

Πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίων αρνήθηκαν να δεχθούν ότι το παρόν και το μέλλον τους θα οριζόταν από την α-πολιτική και οικονομικά βάναυση “γερμανική Ευρώπη” και το γραφειοκρατικό τέρας των Βρυξελλών. Οι “ευρωπαϊστές” μας, αντί να μελετήσουν τη διαμόρφωση των εξελίξεων και να τοποθετηθούν πολιτικά απέναντι στις διαστροφές του ευρωζωνικού συστήματος, αντί να αγωνισθούν τουλάχιστον για μεγάλες διορθώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχ, αρκέστηκαν στην εξής παιδαριώδη στάση: Καταδικάζουν βολικά μόνο τις πιο ακραίες, χονδροειδείς αντιδράσεις ακροδεξιών και σκληρών εθνικιστών Ευρωπαίων, τους οποίους επιχείρησαν να ταυτίσουν με κάθε αρνητή αυτής της κυνικής, αντικοινωνικής ΕΕ, που έλεγχε το Βερολίνο και μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.

“Ευρωπαϊστές” και “γερμανική Ευρώπη”

Υποστηρίζοντας στην ελληνική πολιτική σκηνή, ότι αυτή η άνευ συνοχής πλέον ΕΕ, η υποταγμένη στην “πειθαρχία” της Ευρωζώνης και βυθισμένη σε ακραίες ανισότητες, πρέπει οπωσδήποτε να υποστηρίζεται, ως το λιγότερο κακό απέναντι στους “λαϊκιστές”, οι ημέτεροι “ευρωπαϊστές” πετυχαίνουν κάτι μοναδικό: Να στηρίζουν με τα λόγια τους μιαν Ευρώπη που είναι εντελώς αντίθετη με την αρχική συναρπαστική ιδέα μίας Κοινότητας Ευρωπαίων με κοινή πολιτική και οικονομική στρατηγική και πλούσιο πνευματικό φορτίο.

Αυτοί οι δήθεν φρουροί μιας ευρωπαϊκής ιδέας που εξαιτίας τους δεν υπάρχει πλέον, υπερασπίζονται ουσιαστικά σήμερα όχι την Ευρώπη, όχι την “ολοκλήρωση” της, αλλά το γερμανικά ελεγχόμενο γραφειοκρατικό-τραπεζικό μόρφωμα, το οποίο φέρει ακόμα το όνομα ΕΕ. Αυτοί οι κύκλοι, προερχόμενοι κατά βάση από τον αθηναϊκό οίκο των αυτοαποκληθέντων “εκσυγχρονιστών”, συν-παρατάσσονται, σήμερα, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, με τις αντιλήψεις των νεκροθαφτών της ευρωπαϊκής ενοποίησης, όπως την όρισαν μεταπολεμικά οι πρωτεργάτες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και υποστηρίχθηκε με συγκεκριμένες διαδικασίες έως και τη δεκαετία 1980.

Αυτοί οι κύκλοι, με κέντρο το Βερολίνο, πιστεύουν –όπως το πίστευαν οι γερμανικές “ελίτ” και προπολεμικά– ότι ευρωπαϊκή ενοποίηση νοείται μόνο όταν μπορεί να συγκεντρώνει υπό την γερμανική ισχύ χώρες τη κεντρικής Ευρώπης, με τις “μικρές” χώρες σε ρόλο υπάκουων υπηρετών αυτής της “ενοποίησης”. Σήμερα, όσοι στ’ αλήθεια επιμένουν σε μία ισχυρή Ευρώπη, με εσωτερική συνοχή, κοινό όραμα και πνευματική υπεροχή, μία Ένωση ικανή να αντιπαρατίθεται παραγωγικά στους γίγαντες, ΗΠΑ και Κίνα, με το δικό της τεχνικό πολιτισμό, βρίσκονται ακριβώς απέναντι στους στενών οριζόντων “ευρωπαϊστές” που περιφέρονται στην ελληνική πολιτική σκηνή.