Οι έξωθεν πιέσεις ως πρόσχημα-εργαλείο του Αναστασιάδη

Αυτή η κυβέρνηση έχει μόλα για τη διαχείριση των σοβαρών θεμάτων. Ο κρόταφος των αξιωματούχων της έχει εκπαιδευτεί για να δέχεται το πιστόλι. Ενίοτε, όχι για μαζοχιστικούς λόγους, αναζητούν το πιστόλι, για να προωθούνται επιλογές και πολιτικές. Δεν είναι αυτομαζοχισμός, είναι πολιτική και ιδεολογική επιλογή, για να εξωθούνται οι εξελίξεις στο παρά πέντε και να προσελκύουν οι διαχειριστές τις πιέσεις. Όπως το αλεξικέραυνο. Οι πιέσεις και το πιστόλι, λοιπόν, είναι εργαλεία για γνώριμους κροτάφους και συνιστούν πλέον το φετίχ μιας ολόκληρης πολιτικής φιλοσοφίας.

Αυτή η κυβέρνηση έχει επιπλέον την πατέντα του πιο καλού μαθητή, του σπασίκλα, που ακολουθεί τις νόρμες των δασκάλων. Ό,τι τους ενοχλούσε διαχρονικά και πριν αναρριχηθούν στην εξουσία, επί της νέας εκδοχής της νεοφιλελεύθερης δεξιάς και όχι της παλιάς λαϊκής δεξιάς, προχώρησε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Η Λαϊκή Τράπεζα ήταν παράπλευρη απώλεια της κληρονομιάς των προηγούμενων, κάποιοι όμως χρεοκόπησαν, έχασαν χρήματα κι άλλοι, όμως, κέρδισαν.

Οι Κυπριακές Αερογραμμές, ωστόσο, ήταν αποτέλεσμα της προσέγγισης ότι ο ανταγωνισμός δεν σηκώνει κρατικισμούς. Η κωμωδία, όμως, που μετατράπηκε σε τραγωδία, είναι πως τις περισσότερες αμαρτίες για τις Κυπριακές Αερογραμμές τις κουβαλούσε η συντηρητική παράταξη. Και με τους αλόγιστους διορισμούς και τις επιλογές για τις αγορές (εξίσου ευθύνες αναλογούν και σε όσους διαχειρίστηκαν διαχρονικά την εταιρεία). Όλα αυτά είναι ιστορία ξεχασμένη, ούτε μνημόσυνα γίνονται πλέον. Τώρα το θέμα των ημερών είναι ο Συνεργατισμός, ο οποίος κρατήθηκε στον αναπνευστήρα (όπως κράτησαν τη Λαϊκή οι προηγούμενοι), αλλά έκλεισε πάνω τους. Αδεξιότητα; Εν πολλοίς ναι. Τα υπόλοιπα θα διαφανούν μέσα ενδεχομένως από την έρευνα που θα διεξαχθεί.

Το πολυδιαφημιζόμενο success story, το οποίο προβλήθηκε τόσο πολύ προεκλογικά, είναι ένα ξεφουσκωμένο μπαλόνι. Τα τροϊκανάκια είναι φορείς έτοιμων συνταγών και καλούνται να τις εφαρμόσουν. Δεν αρκεί να προβάλλεται η σύγκριση με τους προηγούμενους αδέξιους, αλλά να κρίνονται οι σημερινές πολιτικές. Και οι πολιτικές κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Το success story μπορούν να το επικαλούνται οι μηχανισμοί στήριξης, οι οποίοι πέρασαν σαν λαίλαπα, οδοστρωτήρας και αποχώρησαν (όχι οριστικά και τελειωτικά). Άφησαν, όμως, οδηγίες που υλοποιούνται.

Παραίτηση, μονόδρομος

Και επειδή όλοι κάνουν λόγο για έρευνα σε βάθος που θα αφορά όλη τη διαδρομή του Συνεργατισμού (και όχι μόνο), αυτή η διαδικασία δεν θα πρέπει να σταθεί μόνο στις σοβαρές στρεβλώσεις, τα παράνομα δάνεια, αλλά και στη διαχείριση και τους διορισμούς. Στον Συνεργατισμό όπως και αλλού, η διαχείριση στοιχίζει στην οικονομία και τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι πολίτες. Και επειδή δεν γίνεται να μην πληρώνουν για τις πολιτικές τους, τις επιλογές και τη διαχείριση, οι έρευνες πρέπει να περιλαμβάνουν και τους πρωταγωνιστές.

Με την επανεκλογή του Προέδρου Αναστασιάδη, ο νυν υπουργός Οικονομικών δεν ήθελε να παραμείνει στη θέση του. Είχαν τότε κυκλοφορήσει πολλά σενάρια για τους λόγους. Προφανώς το επικρατέστερο είναι πως δεν ήθελε στα χέρια του την καυτή πατάτα του Συνεργατισμού. Από τη στιγμή που παρέμεινε και σήκωσε το βάρος της διαχείρισης η επιλογή του είναι η έξοδος. Μικρές ή μεγάλες οι ευθύνες του, παραμένει ο αρμοδιότερος. Και στο σημείο που έχει φθάσει το θέμα του Συνεργατισμού η οδός της παραίτησης είναι μονόδρομος.

ΣΗΜ: Συχνά-πυκνά γίνονται δηλώσεις που προκαλούν πανικό. Αδειάζουν τα ταμεία των τραπεζών. Θεωρούν πως με αυτό τον τρόπο θα πετύχουν τους στόχους τους. Να πληρώνουν, όμως, και τον λογαριασμό.