Τα μνημόσυνα της υποκρισίας 44 χρόνια μετά

Κάθε χρόνο, η καθιερωμένη συνεδρίαση της Βουλής για την «καταδίκη του πραξικοπήματος και της εισβολής». Τρισάγια στους τάφους, αφού προηγηθούν μνημόσυνα σε εκκλησίες. Μια επαναλαμβανόμενη εικόνα τέσσερις και πλέον δεκαετίες. Οι διακηρύξεις, οι εξαγγελίες και τα βαρύγδουπα λόγια της πεπατημένης έχουν γίνει κλισέ.  Αυτές οι εκδηλώσεις, οι τελετές, γίνονται ημερολογιακά, μοιάζουν με «κουραστικές επαναλήψεις» και κάποιες ομιλίες/ δηλώσεις αντιγραφή από τα προηγούμενα χρόνια, copy paste.

Στη Βουλή, οι πολιτικοί εκφραστές της ακροδεξιάς, το ΕΛΑΜ, δεν χάθηκε στη μετάφραση. Οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, δεν καταδικάζουν το πραξικόπημα, καθώς υποστηρίζουν την πράξη, την ενέργεια, τους στόχους. Δεν το λένε ευθέως. Το λένε αποφεύγοντας να το καταδικάσουν, χωρίς να αναφερθούν σε πραξικόπημα. Μπήκαν στο λούκι του πολιτικού τακτικισμού που επιστρατεύει ενίοτε την εποικοδομητική ασάφεια.

Αυτό, όμως, δεν τους απαλλάσσει ποσώς από το γεγονός ότι εκφράζουν την ιδεολογία των πραξικοπηματιών σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτό δεν τους απαλλάσσει καθώς το πραξικόπημα ήταν μέρος του σχεδίου για ανατροπή του Μακάριου και διά αυτής της πράξης να ανάψει το πράσινο φως για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.

Το πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄ -κι αυτό επιβεβαιώνεται πλέον από πολλά έγγραφα- ήταν πακέτο με την εισβολή. Έγινε για να εισβάλει η Τουρκία. Κανένα άλλο στόχο και επιδίωξη δεν είχαν οι πραξικοπηματίες. Το πραξικόπημα δεν ήταν η κορύφωση του διχασμού. Ήταν μέρος ενός συγκεκριμένου σχεδιασμού και όσοι συνεργάστηκαν, συμμετείχαν και στηρίζουν, έχουν συμβάλει προς την κατεύθυνση ολοκλήρωσής του, με την εισβολή και κατάληψη τμήματος της Κύπρου από τους Τούρκους.

Το 1974 υπήρξε προδοσία εκ των έσω και έξωθεν συνωμοσία. Υπήρξε συνεννόηση των εντός με τους εκτός. Και όσοι παρασύρθηκαν, μετάνιωσαν και στάθηκαν στη συνέχεια απέναντι από την προδοτική ενέργεια, οφείλουν να γνωρίζουν ακόμη ένα στοιχείο: Ότι ήταν πολλά τα λεφτά! Και τα ταμεία γεμάτα (για κάποιους επίλεκτους).

Επιπτώσεις της προδοσίας

Ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος, βιώνουμε μέχρι σήμερα τις επιπτώσεις εκείνης της προδοσίας με τη συνεχιζόμενη κατοχή από την Τουρκία εδάφους της χώρας μας. Η επιδερμική αντιμετώπιση της ιστορικής αλήθειας και η ανοχή που επέδειξαν κυβερνήσεις και κοινωνία οδήγησαν σε μια πλαδαρή προσέγγιση.

Κάποιοι «αλληθωρίζουν» κρατώντας αποστάσεις, επικαλούμενοι δήθεν την ενότητα (που δεν τους ενδιαφέρει καθώς είναι διχαστικοί στο λόγο και την πράξη τους). Κάποιοι «αλληθωρίζουν» και κρατούν διπλοπόρτι, συμμετέχοντας σε δυο παράλληλα μνημόσυνα. Πολιτικές κουτοπονηριές της κυβερνώσας και μη Δεξιάς.

Το πραξικόπημα και η προδοσία κατονομάζονται χωρίς υπεκφυγές και γενικολογίες. Όπως και η εισβολή και η συνεχιζόμενη κατοχή. Όπως οι έποικοι, τα Κατεχόμενα. Καταστράφηκε η πατρίδα μας και δεν νομιμοποιείται κανένας να παραχαράσσει την ιστορία, να αλλάζει την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Το πραξικόπημα αποτελεί έγκλημα χωρίς τιμωρία. Αυτή η Πολιτεία, το κράτος, άφησε το έγκλημα ατιμώρητο. Γι’ αυτό και κάποιοι, οχυρωμένοι πίσω από την ανοχή, επιχείρησαν να φτιάξουν δικές τους εκδοχές για την ιστορία, ώστε να συγκαλυφθεί το έγκλημά (τους) και η προδοσία. Έφταιγε ο διχασμός, ο εμφύλιος, ο Μακάριος που τους φυλάκιζε! Έφταιγε ο Μακάριος που μίλησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ τα πλοία προσέγγιζαν τις βόρειες ακτές της Κύπρου! Ούτε τη διαφορά της ώρας δεν υπολόγισαν όταν διατύπωναν τις ηλιθιότητές τους.

Όταν, λοιπόν, οι καταστροφείς έμειναν ατιμώρητοι απέκτησαν θράσος και -φευ- θεωρείται «λογικό», να αναζητείται λύση με βάση τα κατοχικά δεδομένα και τα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης κατοχής. Κοντολογίς, να ολοκληρωθεί το έγκλημα.