Κυρίαρχο ζητούμενο η επανίδρυση του κράτους

Οι αιτίες της πύρινης καταστροφής στην Ανατολική Αττική είναι ίδιες με τις αιτίες της υδάτινης διπλής καταστροφής στην Δυτική Αττική. Και στις δύο περιπτώσεις διαπιστώσαμε εκ των υστέρων, τραγικές παραβιάσεις των κανόνων δόμησης. Δόμησης μέσα σε δασικές περιοχές, χωρίς τους κανόνες προστασίας που απαιτούνται σε περίπτωση φωτιάς. Οικισμοί χωρίς κατάλληλο οδικό δίκτυο, χωρίς ανεξάρτητες από το ηλεκτρικό ρεύμα δεξαμενές νερού, χωρίς συστηματική καθαριότητα του δασικού χώρου, αλλά και των δρόμων από τα σκουπίδια.

Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, στο Μάτι, όπου είχαμε και τα περισσότερα θύματα, η πρόσβαση στη θάλασσα ήταν κλειστή από πολυτελή αυθαίρετα κτίσματα, σχεδόν πάνω στον αιγιαλό! Ποιος καθορίζει και κυρίως ποιος ελέγχει τους κανόνες; Κανείς! Το σύστημα είναι πελατειακό σε όλα τα επίπεδα. Ποιος κρίνει τα όρια της οικιστικής ανάπτυξη σε δασικές περιοχές; Κανείς! Ποιος ελέγχει αν η ανάπτυξη αυτή καταστρέφει το φυσικό κεφάλαιο και σε τελευταία ανάλυση μηδενίζει και την αξία των επενδύσεων σε κτίσματα; Κανείς.

Και καλά οι ιδιώτες και η απληστία τους, που σου λένε: «Έλα βρε αδερφέ, σε μένα θα τύχει τι κακό; Εγώ θα σώσω την Ελλάδα;» Όταν αυτό το τελευταίο το είχε πει και ο πρωθυπουργός Σημίτης τότε που τον ζόρισαν στη Βουλή για τον πέτσινο εκσυγχρονισμό τι να περιμένουμε; Και όταν έσκασε η φούσκα του Χρηματιστηρίου, για το οποίο Χρηματιστήριο καυχιόταν και το είχε κερασάκι στον μύθο της ισχυρής Ελλάδας, τι είπε; «Ας πρόσεχαν»!

Η διαφθορά και το πελατειακό σύστημα

Σε μια χώρα όπου οι αυθαίρετες παράνομες κατασκευές ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο είναι υποκρισία να ψάχνεις εκ των υστέρων για ευθύνες υπαρκτές ή ανύπαρκτες στη διαχείριση αποφυγής της καταστροφής, όταν τα εγκλήματα είναι διαχρονικά. Όταν για παράδειγμα σε όλες τις έρευνες διαφθοράς την πρώτη θέση καταλαμβάνει μονίμως η πολεοδομία και το αποτέλεσμα της έρευνας δεν σοκάρει κανέναν, ούτε την Πολιτεία, ούτε την κοινωνία, τι μπορείς να πεις;

Από το 1974 και μετά για να μιλήσουμε για την κανονική δημοκρατική περίοδο του ελληνικού κράτους το πολιτικό σύστημα ήταν μονίμως πελατειακό. Οι κυβερνήσεις έκαναν τα στραβά μάτια απέναντι σε μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων για να διατηρούν την πολιτική εξουσία. Για σκεφτείτε ένα εκατομμύριο παράνομα κτίσματα, επί δύο ή τρία ή και τέσσερα πρόσωπα που είχαν συμφέρον από την παρανομία και χρειάζονταν την ανοχή της κυβέρνησης και τη διαφθορά της πολεοδομίας, βγαίνει σχεδόν το 40% του εκλογικού σώματος!

Θυμάμαι τον Κώστα Λαλιώτη ως υπουργό ΠΕΧΩΔΕ να κάνει μια απόπειρα να γκρεμίσει κάποια αυθαίρετα και μάλιστα στην περίπτωση του κέντρου Νεράιδα στο Καλαμάκι, που είχε πάρει μαζί του και τις κάμερες, να σταματά την επιχείρηση λόγω πολιτικού πελατειακού κόστους. Θα πείτε πως να ελεγχθεί η δόμηση, όταν δεν υπάρχει ακόμα Κτηματολόγιο και δασικοί χάρτες; Το έργο του κτηματολογίου ξεκίνησε το 1993 επί ΥΠΕΧΩΔΕ Λαλιώτη αλλά μέχρι το 2015, δηλαδή μετά από 22 χρόνια, είχε ολοκληρωθεί μόλις το 23% και είχαν δαπανηθεί 700 εκατομμύρια ευρώ!

Η επανίδρυση

Με λίγα λόγια, είναι μεγάλη ανάγκη επανίδρυσης του ελληνικού κράτους. Και πως κάνεις την επανίδρυση τώρα, που είναι αναγκαία όσο ποτέ; Πως μπορείς να διορθώσεις το έγκλημα με ένα εκατομμύρια αυθαίρετα για παράδειγμα; Πόσο έτοιμα και μετανοημένα είναι τα παλαιά κυβερνητικά κόμματα να βοηθήσουν;

Αν η πλειονότητα των πολιτών, έχοντας υποστεί την καταστροφή και τη χρεοκοπία, είναι έτοιμη να στηρίξει ένα τόσο δύσκολο έργο όπως η επανίδρυση του ελληνικού κράτους, όποιος δεν συμβάλει σε αυτό το τιτάνιο, λόγω των συνθηκών, έργο θα απομονωθεί.
Και το έργο είναι τιτάνιο, διότι πρέπει να στήσεις το νέο κράτος ταυτόχρονα με το ξήλωμα του παλαιού!