Κάτι έχει να μας διδάξει με τον θάνατό του ο Γιώργος Τράγκας

Ο δημοσιογράφος Γιώργος Τράγκας ήταν ένα πολύ αναγνωρίσιμο πρόσωπο και είναι φυσικό η απώλειά του να βρίσκεται σήμερα στα κορυφαία θέματα της επικαιρότητας. Όχι μόνο διότι ήταν ένας αναγνωρίσιμος δημοσιογράφος με πληθωρική προσωπικότητα, που αγαπήθηκε και μισήθηκε στη διάρκεια των πολλών δεκαετιών που ασκεί τη δημοσιογραφία. Ας αξιοποιήσουμε τη λυπηρή είδηση της απώλειας, διακρίνοντας μέσα από την τραγωδία το κολοσσιαίο σφάλμα λογικής που διέπραξε, το οποίο τον καταδίκασε σε θάνατο.

Στην περίπτωση του κορονοϊού η θέση που έλαβε ήταν αιρετική. Επέλεξε να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις ότι ο αντίπαλος ήταν εξαιρετικά ύπουλος, με μεγάλο του “όπλο” τον αιφνιδιασμό. Δεν πείστηκε από την ανάγκη να προχωρήσει σε εμβολιασμό, ως το μοναδικό διαθέσιμο “όπλο” προστασίας, έστω κι αν δεν διασφαλίζει απόλυτη προστασία. Η ιατρική κοινότητα δεν έχει προλάβει να τον αποκωδικοποιήσει τόσο πολύ, ώστε να τον εξαλείψει, εάν αυτό είναι εφικτό.

Είναι πολλά αυτά που μπορούν να γραφτούν για την απώλεια. Αυτό που έχει σημασία, όμως, είναι να κρατήσουμε την ουσία. Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, με βασικότερο τον σακχαρώδη διαβήτη. Αυτό το δεδομένο, σε συνδυασμό με τις προειδοποιήσεις των γιατρών ότι η πιθανότητα να μην τα καταφέρει όποιος έχει τα αποκαλούμενα “υποκείμενα νοσήματα” αυξάνεται εκθετικά, έπρεπε να τον είχε κινητοποιήσει.

Παρότι πολλοί τον είχαν κατατάξει στους “αντιεμβολιαστές” ο ίδιος το τελευταίο διάστημα, προτού εισαχθεί στο νοσοκομείο, το είχε αρνηθεί. Σύμφωνα με τα λόγια του, ο Γιώργος Τράγκας επέλεξε να προσκολληθεί σε ένα αντεπιχείρημα που έχει προβληθεί και το οποίο τελικά τον σκότωσε. Είπε ότι απέρριψε τον εμβολιασμό διότι φοβόταν ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις, οδηγώντας σε όξυνση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε.

Η κατά προτεραιότητα απειλή

Σύμφωνα με συνεργάτη στο κόμμα που είχε ιδρύσει, το οποίο “έκλεινε το μάτι” στους αντιεμβολιαστές, «είχε μια αλλεργία που πιθανόν να προκαλούσε παρενέργειες και επειδή ήταν διαβητικός και δεν ήθελε να απορρυθμιστεί το ζάχαρο, το φοβόταν. Το σκεφτόταν όμως». Πολλά μπορεί να γραφτούν στηριζόμενα σε παλαιότερες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αναφορές του Τράγκα. Θα μείνουμε όμως αποκλειστικά στη δική του αναφορά, διότι επαρκεί να αποδείξει το τραγικό σφάλμα λογικής που διέπραξε, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του.

Στην πιο απλή μορφή του το επιχείρημα ότι δεν εμβολιάστηκε διότι φοβήθηκε μην επιδεινωθούν υφιστάμενα νοσήματα, είναι της ίδιας κατηγορίας με το επιχείρημα που ακούγεται στα ελληνικά καφενεία, ότι «δεν εμπολιάζομαι διότι δεν ξέρω τι θα πάθω σε 5-6 χρόνια». Το επιχείρημα του “μη δοκιμασμένου εμβολίου” πλέον δεν στέκει, μετά από τα περίπου οκτώ δισεκατομμύρια δόσεις που έχουν γίνει σε όλο τον κόσμο, με τις παρενέργειες να αφορούν ένα απίστευτα μικρό ποσοστό των εμβολιασθέντων.

Οπότε η ουσία που απέτυχε να κατανοήσει ο Τράγκας, σφραγίζοντας τη μοίρα του, συνοψίζεται ως ακολούθως: Επέλεξε να προστατευθεί από τη δυνητική επιδείνωση υφισταμένων προβλημάτων από το εμβόλιο, αλλά ο κορονοϊός παρέμεινε χωρίς τα διαθέσιμα “αντίμετρα” και κατάφερε να τον σκοτώσει. Εκ του αποτελέσματος προκύπτει εάν η επιλογή του ήταν ορθή ή λανθασμένη. Ο κορονοϊός ήταν η απειλή από την οποία έπρεπε να προστατευθεί κατά προτεραιότητα.

Ήταν λάθος που εστίασε στις ενδεχόμενες και μη ιατρικά αναγνωρισμένες παρενέργειες του εμβολίου. Διότι όποιο φάρμακο και να ανοίξεις, ακόμα και το πιο συνηθισμένο αναλγητικό, εάν διαβάσει κανείς τι έχει προκαλέσει στο ένα εκατομμύριο χρήστες (ενδεικτική αναφορά), δεν θα το καταναλώσει ποτέ. Οι υπέρμαχοι αυτού του επιχειρήματος όμως, διαπράττουν άλλο ένα μεγάλο σφάλμα λογικής: Επικεντρώνουν στις δυνητικές παρενέργειες του εμβολιασμού και αδιαφορούν για τις παρενέργειες του κορονοϊού, ακόμα κι αν νοσήσεις και επιβιώσεις.

Ο “ανένδοτος” κατά του εμβολίου

Τον υπογράφοντα σόκαρε παράδειγμα στο κοντινό κοινωνικό περιβάλλον: Παιδάκι του Δημοτικού που νόσησε, μπορεί να γιατρεύτηκε, αλλά ο κορονοϊός του άφησε “προίκα” τον σακχαρώδη διαβήτη. Το παιδάκι θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με ινσουλίνη. Χωρίς καν να μπούμε σε ιατρικής φύσεως συζητήσεις, περί του αν ο διαβήτης θα συντομεύσει και πόσο την ίδια τη ζωή του…

Πολλοί συμπολίτες μας δείχνουν να συμπεριφέρονται σαν να έχουν βρει ένα νόημα στη ζωή τους, έναν “ανένδοτο” αγώνα κατά του εμβολιασμού, διανθισμένου με μπόλικη συνωμοσιολογία παγκόσμιας διάστασης. Δεν έχει νόημα καν να μπει κανείς στην ουσία της συζήτησής τους. Και μόνο η εμπειρία της καθημερινής ζωής, αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας είναι τόσο καταλυτικά που μπροστά τους δεν στέκεται αντίλογος. Αρκεί να συλλογιστεί κανείς ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να πλήξει την ίδια του την οικογένεια, το παιδί του, έναν συγγενή του, έναν φίλο του…

Επειδή όσοι έχουν δημόσιο λόγο έχουν ευθύνη μεγαλύτερη από τον πολίτη που συζητά σε μια παρέα, οφείλουν να λάβουν υπεύθυνα θέση. Αυτό ισχύει από τον κορυφαίο πολιτικό, μέχρι τον τελευταίο αρθρογράφο που λέει την άποψή του στο διαδίκτυο. Και δυστυχώς, δεδομένων των στοιχείων που έχουμε διαθέσιμα, άλλη υπεύθυνη άποψη πέρα από την έκκληση να εμβολιαστούν όλοι δεν υπάρχει.

Ας κάνουμε το εμβόλιο πρώτα, κι ας συζητήσουμε μετά για συνωμοσίες, δημοκρατικά δικαιώματα, λάθη και παραλείψεις των κυβερνήσεων. Όποιος άνθρωπος φεύγει από τον κορονοϊό είναι απώλεια, ασχέτως απόψεων. Και δυστυχώς, κάθε νέα απώλεια, πλήττει την αξιοπιστία της “δικαιωματικής” προσέγγισης του ζητήματος. Άρα επιφέρει πλήγμα στην καρδιά αυτής καθαυτής της ιδέας που υποστήριζε. Διότι συζήτηση με φανατικούς που μιμούμενοι τον Χίτλερ έφτασαν να καίνε βιβλία δεν μπορεί να υπάρξει…