Πώς το ελληνικό έθνος έχασε το ένστικτο αυτοσυντήρησης…

Το ελληνικό έθνος, αυτό το αρχαίο έθνος (ο όρος έθνος υπάρχει στο πλατωνικό έργο) έχει εδώ και δεκαετίες υποστεί μια ιστορική διαφθορά. Το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών του ταγών αλλά και μεγάλο μέρος του λαού έχει υποστεί όχι την αγοραία διαφθορά, αλλά κάτι βαθύτερο. Έχει υποστεί μια ψυχική διαστροφή, η οποία συνίσταται στην απώλεια του φυσικού αισθήματος της επιβίωσης, ένα ορμέμφυτο με το οποίο έχει προικίσει η φύση κάθε έμβιο ον.

Δυστυχώς, κάπου μεταξύ του “δεν διεκδικούμε τίποτα” και η “ΕΕ αποτελεί ασπίδα προστασίας μας” χάσαμε το πρωτογενές αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Σε αυτό συνέβαλε και η ξαφνική ευμάρεια ενός λαού, ο οποίος μαστιζόταν επί δύο τουλάχιστον χιλιετηρίδες από φτώχεια και ανασφάλεια. Δεν είμαστε ιστορικά ο μόνος λαός, ο οποίος έχει υποστεί τέτοια μοίρα. Και οι Χετταίοι το ίδιο υπέστησαν και εξαφανίστηκαν.

Εμείς, πάντως, από τη δεκαετία του 1970, με τη δημογραφική μας συρρίκνωση. δηλώσαμε πως οι μάχες για μας έχουν τελειώσει. Η επιθυμία του θανάτου έχει πλέον γίνει συνώνυμη με την επιθυμία της ηδονής της καλής ζωής. Μιας καλής ζωής που ανακαλύψαμε πως υπάρχει κάπου εκεί έξω σε επιδόματα, συντάξεις, δάνεια, και στην επίπλαστη ασφάλεια μιας παχύσαρκης κουτσομπόλας και αργοκίνητης γριάς που λέγεται ΕΕ. Εκεί ψάχναμε για ένα καταφύγιο. Υποθέσαμε πως το βρήκαμε και αφεθήκαμε να ανταλλάζουμε κούφια λόγια, τα οποία καλά-καλά δεν κατανοούσαμε τι ακριβώς εννοούσαν.

Έτσι βρεθήκαμε να γίνουμε ευρωπαϊστές σε μια Ευρώπη που δεν ήθελε να είναι ευρωπαϊκή – αποποιήθηκε συντάγματα και πολιτική ένωση για να γίνει μια εμπορική ένωση με νομικίστικο μανδύα. Καταντήσαμε να μιλάμε για φιλελευθερισμό, κρατώντας μια γελοία επίπλαστη πολιτική ορθότητα, η οποία διαστρέβλωνε τις σημασίες σαν να μπορούσαμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, βαπτίζοντας το κρέας ψάρι.

Επίσης, βρήκαμε σαν αποκούμπι της πνευματικής μας μιζέριας την αναρχία και την “αντίσταση” κατά του κράτους που θέλει να μας καταπιέζει. Αναζητήσαμε την ελευθερία σε περιοχές της πράξης και της νόησης, όπου κατοικούσαν αράχνες και νυχτερίδες, γέροντες ντυμένοι με νεανικές μάσκες. Λατρέψαμε το παρελθόν, το πάλαι ποτέ μεγαλειώδες, δίχως να έχουμε καμία ιδέα για το τι ήταν αυτό το μεγάλο παρελθόν και καταλήξαμε πως “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”. Αυτό μας έδινε την ελευθερία να μην διαλέγουμε εμείς αλλά αυτά!

Τσίπρας και Τσαβούσογλου

Κάποια στιγμή το 2020, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει πως οι παρατηρήσεις του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Τσαβούσογλου τον είχαν βάλει σε διλήμματα τύπου Άμλετ: «Τώρα, ότι ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι “όλα ήταν καλά και τα βρίσκαμε με τις ελληνικές κυβερνήσεις” στη μοιρασιά της Ανατολικής Μεσογείου, μέχρι που ήρθε ο Τσίπρας που “είναι υπερβολικά πατριώτης”, πως να το εκλάβω; Ως προσβολή ή ως παράσημο;».

Όπως είναι γνωστό, ο πρώην πρωθυπουργός υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών, μάλλον τη μοναδική συμφωνία του είδους της στην ιστορία της ανθρωπότητας, εκχωρώντας την ιστορία και τον πολιτισμό ενός αρχαίου έθνους για ένα άδειο πουκάμισο καλής προαίρεσης από τη Μέρκελ και τον Τραμπ. Ο άνθρωπος αυτός πήρε στα σοβαρά την πραγματικά αξιομνημόνευτη ειρωνεία και σαρκασμό του παμπόνηρου ανατολίτη, ο οποίος ξέρει πολύ καλά πώς να προκαλέσει την έξαρση μιας μόνιμης εμφύλιας διαίρεσης.

Με αυτόν τον τρόπο ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών μάς έβαλε πάλι να αναρωτιόμαστε, ευτυχώς δίχως όπλα, αν οι αριστεροί ή οι δεξιοί είναι πατριώτες κλπ. Βέβαια, η συνέχεια έγινε ένα δράμα, μιας και οι νησιώτες του Αιγαίου, μάλλον δικαίως, δεν εμπιστεύονται τους συμπατριώτες τους της ηπειρωτικής Ελλάδας. Φυσικά και οι νησιώτες στην αρχή της παράνομης εισόδου χιλιάδων μεταναστών στη χώρα έλεγαν «πως και οι ίδιοι ήσαν κάποτε πρόσφυγες και πως όλοι είμαστε πρόσφυγες…».

ΜΚΟ και ΜΑΤ

Το εμπορικό μέρος της εισροής των παρανόμων ήταν ωφέλιμο για κάποιους από αυτούς και ο χορός των ΜΚΟ καλά κρατούσε σε αυτό το επίπεδο δημοσίων εμπορικών και ανθρωπιστικών σχέσεων. Οι συμπλοκές και οι ξυλοδαρμοί επακολούθησαν, όταν τα πράγματα άρχισαν να γίνονται δύσκολα και οι νησιώτες κατάλαβαν πως εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Τα γεγονότα, όμως, ήρθαν πολύ αργά για να σώσουν και τους νησιώτες και τους “Αθηναίους” πατριδοπώλες από τους εισβολείς. Μάλλον γελοιοποίησαν τους πάντες όπως είθισται στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Μάταια κάποιοι που είχαν πάρει τη ρετσινιά του εθνικιστή και του γραφικού προειδοποιούσαν πως το ζήτημα είναι εθνικό και επικίνδυνο. Είναι εθνικό γιατί επιγραμματικά η αλλοίωση της σύνθεσης ενός πληθυσμιακά ομογενούς γλωσσικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά κράτους αυτομάτως θέτει προβλήματα οικονομικά, πολιτισμικά, ασφάλειας και δημοκρατικής συνοχής. Μάλιστα, τα προαναφερθέντα συμβαίνουν σε μια χώρα πτωχευμένη, όπου όλοι ξεχνάνε ευσχήμως πως υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι!

Θυμόμαστε, όμως, με ανέκφραστα υπονοούμενα πως υπήρχαν και υπάρχουν μπόλικες ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, βεβαίως βεβαίως. Τζίροι εκατομμυρίων από τη μεταφορά ανθρώπων και πλουτισμός από κάθε είδους παρανομία και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μάταια κάποιοι ζητούσαν έναν ουσιώδη διάλογο στόχους, νούμερα και στοιχεία. Τίποτα δεν έγινε. Το ίδιο, όμως, συνέβη και εις την Εσπερία, όπου ακόμη και σήμερα όλοι μιλάνε για λαϊκιστές, ακροδεξιούς, ρατσιστές κλπ. Μάλιστα, δεν τολμάνε να ανοίξουν μια συζήτηση με στοιχεία, αριθμούς και ποσά για τις δυσκολίες και τα συνεπακόλουθα αυτής της ιστορικής σεισμικής αλλαγής.