Ένα καροτσάκι σύμβολο ελευθερίας! – Πόσο χαμηλά έχουμε πέσει!

Τα ξημερώματα της τελευταίας ημέρας του 2021 αστυνομικές δυνάμεις, με την παρουσία δικαστικού λειτουργού, εισήλθαν στην έρημη από ανθρώπους πανεπιστημιούπολη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και άλωσαν, ή κυρίευσαν –όπως θέλετε ορίστε το– ένα χώρο της Φυσικομαθηματικής Σχολής, όπου κατά τα λεγόμενα των ιθυνόντων λειτουργούσε ένα “στέκι” –πιθανόν φοιτητικό– για 34 ολόκληρα χρόνια και πήραν ως λάφυρο ένα καροτσάκι.

Η όλη επιχείρηση είχε την θεατρική και την διδακτική της πλευρά, καθότι επιδείχθηκαν σε αυτή τα προσόντα αστυνομικών σκύλων, ενώ τα λάφυρα της άλωσης επιδείχθηκαν σε πλήθος φωτογραφιών της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης που αναπαρήχθησαν με σπουδή σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης. Το πλέον αξιόποινο από τα ευρήματα ήταν ένα καρότσι σούπερ-μάρκετ προφανώς από κάποιον παρακείμενο “Μασούτη”, το οποίο μπορούσε να στοιχειοθετήσει το αδίκημα της κλοπής ιδιωτικής περιουσίας. Στο πλαίσιο δε της ανάπλασης του χώρου, συνεργεία αγνώστου εξειδίκευσης άνοιξαν θεαματικές τρύπες στους εξωτερικούς τοίχους, προφανώς για να καταστήσουν αδύνατη την ανακατάληψη του χώρου και την λειτουργία του εν καιρώ χειμώνος.

Δεν θα μπορούσαμε να προσθέσουμε άλλο τι στην άκρως επιτυχημένη αυτή επιχείρηση, η οποία απελευθέρωσε μερικά τετραγωνικά μέτρα πανεπιστημιακού χώρου, σε όφελος της ακαδημαϊκής κοινότητας και του Έλληνα φορολογούμενου, ο οποίος εμφανίζεται επίσημα να χρηματοδοτεί την πανεπιστημιακή παιδεία. Το τελευταίο σηκώνει συζήτηση καθότι η κρατική χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων έχει σχεδόν μηδενιστεί και τα ΑΕΙ της χώρας λειτουργούν χάρη στα κονδύλια των ΕΛΚΕ, των Επιτροπών Ερευνών και τα μάλλον ιδιωτικά τους κονδύλια. Οπωσδήποτε η όλη υπόθεση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στρατηγικά σημαντική και σε τίποτε δεν είναι συγκρίσιμη με ανάλογες επιχειρήσεις που έκριναν το μέλλον της χώρας, ή έστω –μετριοπαθώς– καθόρισαν την πανεπιστημιακή ζωή.

Η όλη υπόθεση θα σταματούσε κανονικά εκεί. Το όλο επεισόδιο ελάχιστα επηρέασε την τρέχουσα ιστορία της χώρας και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καθαρά οικογενειακού χαρακτήρα – αν υποθέσουμε ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο, ή έστω το Αριστοτέλειο, αποτελούν μια μεγάλη οικογένεια. Πλην όμως το επουσιώδες εξελίχθηκε σε ουσιώδες και για την ακρίβεια σε εθνικό ζήτημα.

Το καροτσάκι στην πανεπιστημιούπολη!

Την ίδια κιόλας ημέρα η υπόθεση έφθασε ως τον πρωθυπουργό τον ίδιο. Ο πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου επικοινώνησε με τον κ. Μητσοτάκη και του εξέφρασε ευχαριστίες τόσο προς τον ίδιο όσο και προς τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης για την συμβολή τους στην όλη επιχείρηση. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τί απάντησε στις ευχαριστίες αυτές ο πρωθυπουργός, ή τα αναφερόμενα υπουργεία. Αιφνιδίως, όμως, η επιχείρηση της έκτης πρωϊνής της 31ης Δεκεμβρίου 2021, απέκτησε εθνική διάσταση και σημασία.

Η επικοινωνία του Πρύτανη με τον Πρωθυπουργό αναδείχθηκε σε σημαντική είδηση σε πλήθος έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Η δε ημέρα, κατά τα λόγια του Πρύτανη και κατά την συνήθη “επαύξηση” των δημοσιογράφων χαρακτηρίστηκε ιστορική, καθώς σηματοδότησε «το τέλος του φόβου και της ντροπής για όσα εδώ και δεκαετίες προσβάλλουν το δημόσιο πανεπιστήμιο και τον Έλληνα φορολογούμενο». Με λίγα λόγια επρόκειτο για μια ημέρα, εθνικής διάστασης και σημασίας. Κάτι σαν τις εθνικές επετείους, ένα πράμα…

Έτσι, λοιπόν, η ανάκτηση της νόμιμης κυριότητας του καροτσιού των σούπερ μάρκετ “Μασούτης” εγγράφηκε στην εθνική μας ιστορία ως μείζον γεγονός, επετειακής ακτινοβολίας περίπου. Επέτειος εξόχως απελευθερωτική. Κάτι σαν την 25η Μαρτίου του 1821 στο πιο μικρό… Τι καλύτερη απόδειξη χρειαζόμαστε για να αποδείξουμε ότι ο πόθος των Ελλήνων για ελευθερία και η προθυμία τους για απελευθέρωση των υπόδουλων –ανεξαρτήτως υφής, υπόστασης και μεγέθους– παραμένει ακόμα εξόχως ζωντανή! Τι θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα το επετειακό έτος 2021!

Οι κακεντρεχείς θα πουν ότι τόσο το καροτσάκι του Μασούτη, όσο και η κοστοβόρα 17λεπτη “πρωτοχρονιάτικη” εμφάνιση του κ. Ρουβά, όσο και πολλά άλλα, πιστοποιούν την απώλεια του μέτρου στον ελληνικό δημόσιο βίο, ίσως δε και των συνεπακόλουθων αξιών. Αφήστε τους στην πλάνη τους…