Τα δύο μνημόσυνα του 2022

Το 2021 οι Έλληνες γιόρτασαν τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση για την εθνική τους ανεξαρτησία. Η συγκυρία δεν ήταν οπωσδήποτε πρόσφορη για εορτασμούς, εφ’ όσον εσκιάζετο από την υγειονομική μάστιγα μιας θανατηφόρου πανδημίας και των προσθέτων επιβαρύνσεων της ζωής που προέρχονταν από έκτακτα αλλά οπωσδήποτε αλλοπρόσαλλα μέτρα προστασίας που η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να λάβει.

Είναι γεγονός ότι ελάχιστες κυβερνήσεις κατόρθωσαν να αποφύγουν την πολιτική φθορά από παλινωδίες της υγειονομικής αστυνόμευσης και δείγματα γενικότερης αμηχανίας απέναντι σε μια υγειονομική απειλή, η ταυτότητα της οποίας εξακολουθεί να παραμένει ακόμη σκοτεινή. Η υγειονομική σύγχυση της εικόνας επιτάθηκε από την παρεμβολή στη διαχείριση ευκαιριακών οικονομικών σκοπιμοτήτων του πανίσχυρου lobby των φαρμακευτικών κολοσσών που ενδεχομένως έχουν παρασύρει τις κυβερνήσεις σε υγειονομικές πρακτικές υποτιθέμενης προστασίας που έτρωσαν όμως τόσο το κύρος των κυβερνήσεων όσο και της ίδιας της επιστήμης του Ιπποκράτη.

Λίγες κυβερνήσεις κατάφεραν να κρατήσουν τα μέτρα της σοβαρότητας, επιδεικνύοντας σχετική ψυχραιμία και κάποια στρατηγική συνέπεια στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος με αξιοσημείωτες επιθετικές μεταπτώσεις. Μεταξύ αυτών θα διέκρινε κανείς πρωτίστως τη Σουηδία και από κοντά τη Γερμανία, την Ολλανδία και την απόμακρη Ιαπωνία. Υπεράνω σχολιασμού παραμένει η Κίνα, η πολιτική αδιαφάνεια της οποίας επιτρέπει μόνο μια αφ’ υψηλού φαινομενολογική αξιολόγηση.

Στην Ελλάδα η κατάσταση προσέλαβε αυξημένες διαστάσεις οικονομικής καταστροφικότητας, καθώς η υγειονομική αστυνόμευση και προληπτική προστασία λειτούργησε επιβαρυντικά πάνω σε μια οικονομική βάση εξασθενημένη από την προηγηθείσα δεκαετή μνημονιακή περίοδο λιτότητας που συρρίκνωσε συντριπτικά τα εισοδήματα και διέσπειρε στην ελληνική κοινωνία μια ψυχολογία μαρασμού.

Η αυστηρότητα των μνημονιακών μεθοδεύσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης των χρεών δεν μπορεί να αποκρυβεί ότι συνδεόταν άμεσα με την πλημμελή θεσμική και ρυθμιστική δόμηση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, το οποίο εφαρμόστηκε επισήμως στην Ελλάδα από τον Μάρτιο του 2002. Πράγμα που σημαίνει ότι κατά το τρέχον έτος 2022 η Ελλάδα οφείλει να εορτάσει τα είκοσι χρόνια από την επίσημη είσοδό της στον ενιαίο νομισματικό χώρο.

Οι εορταστικοί πειρασμοί του 2022

Αν η εικοσαετία είναι άξια εορτασμού αποτελεί όμως ένα ιδιαίτερο ερώτημα, μετά τη συνολική αρνητική εμπειρία της δεύτερης δεκαετίας, κατά την οποία πληρώθηκε ασύμμετρα από τον ελληνικό λαό το κόστος αισιοδοξίας της πρώτης! Το γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε στο κοινό νόμισμα εκούσια και με απλοϊκή πολιτική εμπιστοσύνη, καθιστά το ερώτημα δυσκολότερο να απαντηθεί. Γιατί προϋποθέτει την απάντηση σε ένα προηγούμενο, προκριματικό ερώτημα: Από πού προέκυπτε και πώς εδικαιολογείτο τότε η προκαταρκτική εμπιστοσύνη.

Αλλεπάλληλοι λοιπόν εορταστικοί πειρασμοί, που όμως διαπλέκονται με επιπρόσθετες επιμνημόσυνες επετείους, καθώς το 2022 είναι το έτος που συμπληρώνεται εκατονταετία από την Μικρασιατική καταστροφή, την οποίαν η χώρα δεν προτίθεται βεβαίως να “εορτάσει” αλλά την οποίαν υποχρεούται να πενθήσει με τρόπο αξιοπρεπή και συγκρατημένο, όπως ταιριάζει στις αξιοπρεπείς οικογένειες λαών, στις οποίες η χώρα ανήκει από το 1981 και σε περίοδο μάλιστα πολιτισμικής μετανεοτερικότητας, κατά την οποίαν οι θρήνοι και οι ανώφελοι σπαραγμοί δεν είναι ούτε αποδοτικοί σε τίποτε ούτε και political correct!

Δεν έχομεν λοιπόν παρά να αυτοσυγκρατηθούμε και να αποφασίσουμε σε πιο μνημόσυνο από τα δύο αξίζει να δοθεί προτεραιότητα. Στο μνημόσυνο της ιστορικής απώλειας των χαμένων πατρίδων ή στο εορτάσιμο πένθος μιας οικονομικής σύζευξης το πραγματικό κόστος (ή όφελος) της οποίας αδυνατούν να αποτιμήσουν οι θλιμμένοι (ή και οι ποικιλοτρόπως χαζοχαρούμενοι) συγγενείς;