Το πάρτι των παρεμβάσεων και ο ιός της διαφθοράς

Ευδοκιμούν τα συνθήματα στη χώρα. Οι βαρύγδουπες διακηρύξεις, οι στεντόρειες φωνές στα εθνικά μνημόσυνα και στις επετειακές εκδηλώσεις, θεωρούνται διαχρονικά μέρος της πολιτικής συμπεριφοράς και του αφηγήματος, που είναι εγκλωβισμένο στη σιγουριά των όσων έπραξαν οι πρόγονοι. Αν και στα πρόσφατα ενίοτε -φευ- ευθύνονται οι προηγούμενοι! Είναι μια συμπεριφορά, που δεν θα αναλυθεί τώρα κοινωνιολογικά αλλά καθαρά πολιτικά. Γιατί με την απραξία, εδραιώνονται νοοτροπίες, στρεβλώσεις και παθογένειες. Τόσο σε ό,τι αφορά ζητήματα που αφορούν την επιβίωσή μας, σε σχέση με την πορεία στο Κυπριακό, όσο και στα κοινωνικά, στα οποία οι πολίτες βρίσκονται κάτω από συνεχή πίεση (πανδημία, αύξηση τιμών κλπ).

Στο Κυπριακό υπάρχει ένα “μονοπάτι”, που βαδίζουν οι εκάστοτε διαχειριστές και που οδηγεί βαθμηδόν στην προσαρμογή των στρατηγικών επιδιώξεων της κατοχικής δύναμης. Κι αυτό, όταν αποφασίσει η Τουρκία ότι έχουμε φθάσει στο τέλος, θα παρουσιαστεί ως “αναγκαίο κακό”. Κι αυτό θα παρουσιαστεί, από τους θεωρητικούς των “χαμένων ευκαιριών” ως η… τελευταία ευκαιρία. Μια πολιτική, οικονομική νομενκλατούρα προωθεί προσεγγίσεις αυτοχειρίας, κτίζοντας στα σύνδρομα της ήττας και του φόβου, που ευδοκιμούν σε μερίδα των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Παρουσιάζεται ως η “εκσυγχρονιστική” θεώρηση, η οποία θέλει να καταστήσει το αυτονόητο ανέφικτο και μη διεκδικούμενο.

Όταν δεν διεκδικείς δεν έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις. Κι όταν όλα όσα ισχύουν σε άλλες χώρες, που θεωρούνται αυτονόητα και κανονικότητα, στην Κύπρο χαρακτηρίζονται ακραία και εθνικιστικά, αυτό πού μπορεί να οδηγήσει; Σε προσαρμογή στις τουρκικές αξιώσεις. Με τα χρόνια εδραιώνονται τα κατοχικά δεδομένα και κάποιοι συνηθίζουν με την κατοχή, διευκολύνοντας την ομαλοποίηση της κατάστασης με ντε φάκτο διχοτόμηση.

Την ίδια ώρα, βιώνουμε τις πολιτικές διεργασίες ενόψει των προεδρικών εκλογών, που θα πραγματοποιηθούν σε έναν χρόνο. Και ποιο είναι το ζητούμενο; Ή η διατήρηση των σημερινών κυβερνώντων στην εξουσία, για τρίτη θητεία ή η αλλαγή. Το ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως δίλημμα. Αλλά ως ουσιαστικό θέμα, που θα αφορά τη διαχείριση του κράτους (γιατί περί τούτου πρόκειται). Τρίτη θητεία ΔΗΣΥ στην κυβέρνηση εδραιώνει καθεστωτικές καταστάσεις στο κράτος. Εδραιώνει ένα κομματικό κατεστημένο, το οποίο ήδη κάνει πάρτι με τις παρεμβάσεις του.

Ο ιός της διαφθοράς

Από την άλλη, δεν είναι πειστικό να λέγεται μόνο πως «θέλουμε να φύγουν επειδή έκαναν αυτό ή το άλλο». Δεν είναι πειστικό να λέγεται πως «πρέπει αυτή τη φορά να συμμετάσχουμε στην κυβέρνηση». Προτάσεις χρειάζονται και πρόσωπα ικανά και καθαρά, για να τις υλοποιήσουν. Το παιχνίδι σε σχέση με εν δυνάμει υποψήφιους διαδραματίζεται στον χώρο της δεξιάς, με έτοιμα τα “αριστερά” δεκανίκια σε ό,τι αφορά την αντιπολίτευση.

Και επειδή θα αρχίσουν οι συζητήσεις, θα πρέπει να αφουγκραστούν τους πολίτες και να αγγίξουν την κοινωνική πραγματικότητα. Οι πολίτες δεν χρειάζονται ένα πολιτικό σύστημα, που θα εναλλάσσεται απλώς στην εξουσία. Θέλουν ανατροπή της πορείας αδιεξόδου στο Κυπριακό, με εγκατάλειψη των πολιτικών προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις. Πολιτική δεν είναι η “μετριοπάθεια”, που θεωρεί δεδομένη την εξάρτηση από την Τουρκία και τη Βρετανία και τη μετάπτωση του κράτους σε προτεκτοράτο, ακόμη και τώρα που είναι μέλος της ΕΕ.

Η κοινωνία θέλει να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια, η ανεργία, να διευκολυνθεί με τις διαδικασίες πρόσβασης στις κρατικές υπηρεσίες. Θέλει πολιτικές κατά της διαφθοράς, της διαπλοκής, της γραφειοκρατίας, που λειτουργούν σαν γάγγραινα. Καθαροί πολιτικοί και όχι πλυντήρια με καθαρές πολιτικές. Η διαφθορά και η διαπλοκή θα εξακολουθήσουν να υπονομεύουν τη δημοκρατία, την ισονομία. Είναι ένας διαλυτικός ιός, που μπορεί να μην μεταλλάσσεται αλλά παραμένει ως πανδημία. Και επειδή η αμνησία είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας, που ξεχνά γενικώς, πρέπει να υπάρξει ανασύνταξη και επανεκκίνηση.