Ο πόλεμος και η “στρατιωτικοποίηση” της σκέψης στη Γερμανία

Μπορεί όντως να είναι ακόμη νωρίς για να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Σίγουρα όμως, η 24η Φεβρουαρίου 2022, ημέρα έναρξης του παράνομου πολέμου στην Ουκρανία, σηματοδοτεί μια ημέρα καμπής στην παγκόσμια ιστορία. Ξαφνικά, χώρες όπως η Γερμανία άλλαξαν την πολιτική ασφάλειας δεκαετιών και απορρίπτουν βασικές αρχές για την εξασφάλιση της ειρήνης, αρχής γενομένης από την άρση της απαγόρευσης αποστολής όπλων σε περιοχές κρίσεων και πολέμου, γυρίζοντας στην εποχή του Κάιζερ.

Η εξέλιξη αυτή για την Ανατολική Ευρώπη σηματοδοτεί και το οριστικό τέλος της “Ostpolitik”. Μαζί με αυτήν πέρασε στα αζήτητα της ιστορίας και η ρήση του Βίλλυ Μπραντ: «η ειρήνη δεν είναι τα πάντα, όμως χωρίς ειρήνη τα πάντα είναι ένα τίποτα». Απελπισμένος με τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην “καρδιά της Ευρώπης” και την έκδηλη αλλαγή του πολιτικού προφίλ της Αριστεράς, ο σημαντικότερος ίσως εν ζωή επίγονος του Βίλλυ Μπραντ, ο Όσκαρ Λαφοντέν, υπέβαλε την παραίτησή του από το κόμμα της γερμανικής “Αριστεράς” (die LINKE), επισφραγίζοντας έτσι και το τέλος της πολυκύμαντης πολιτικής του καριέρας.

Ως έναν βαθμό, το γερμανικό Κοινοβούλιο θυμίζει σήμερα ημέρες καλοκαιριού του 1914, λίγο πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε που ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ ξεστόμισε το περίφημο ρητό: «Δεν γνωρίζω πλέον κόμματα, αλλά μόνο Γερμανούς» και όλοι σχεδόν οι βουλευτές ψήφισαν, ζητωκραυγάζοντας τα “πολεμικά κονδύλια” (Kriegskredite). Μάλιστα, εντελώς υποκριτικά, ο Κάιζερ ανέλαβε τότε μια αποστολή διαμεσολάβησης ως “φίλος της ειρήνης” στην σύγκρουση μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και Ρωσίας και της απειλούμενης με πολεμικά τελεσίγραφα συμμάχου της Σερβίας.

Την ίδια ώρα, όμως, μια μαζική φιλοπολεμική και αντιρωσική υστερία κατελάμβανε όχι μόνο τον γερμανικό λαό, αλλά και σχεδόν ολόκληρη την γερμανική διανόηση, η οποία –όπως και σήμερα– απλά προσωποποιούσε τον –κατά τον Λένιν– “ιμπεριαλιστικό” πόλεμο, έχοντας κεντρικό σύνθημα: “Αγώνας κατά του Τσαρισμού” (“Kampf gegen den Zarismus”). Οι πολλές ομοιότητες με το σήμερα, περισσότερο από έναν αιώνα μετά, είναι οφθαλμοφανείς. Οτιδήποτε ρωσικό στη Γερμανία είναι σήμερα κατακριτέο, ακόμα και στον πολιτισμό.

Το έναυσμα για την στρατιωτικοποίηση της σκέψης και της γλώσσας έχει δοθεί, κι έτσι τον πρώτο ρόλο θα έχουν εφεξής οι κεντρικές τράπεζες και τα κανόνια. Οι σαμπάνιες πάντως ρέουν σαν ποτάμι στα διευθυντικά γραφεία των απανταχού υποστηριχτών του πολέμου, που αποτελούν μια ελάχιστη, αλλά πανίσχυρη μειοψηφία μαζί με τις υπερεθνικές ελίτ. Ήδη, με την εξαγγελία του επανεξοπλισμού της Γερμανίας, με τον υπερδιπλασιασμό του ετήσιου προϋπολογισμού για τις “αμυντικές δαπάνες” στο +2% του ΑΕΠ, αλλά και των “εξτρά” 100 δισ. ευρώ για τα εξοπλιστικά σε βάθος δεκαετίας, μόνο η μετοχή του πολεμικού κολοσσού Ραινμετάλ κέρδισε αυτομάτως 60%. Και έπεται συνέχεια!