Το άρωμα της Λεπέν τριγυρίζει το Μέγαρο των Ηλυσίων

Το θηλυκό άρωμα περιτριγυρίζει το Μέγαρο των Ηλυσίων. Όχι ότι ιστορικά έλειψε από εκεί. Το μέγαρο κατασκευάστηκε, άλλωστε, ως αρχοντικό από τον κόμη του Εβρέ με την πλουσιοπάροχη προίκα της 12χρονης συζύγου του Μαρί Αν Κροζάτ. Αν και αυτή το χρηματοδότησε, δεν το απήλαυσε. Εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την ερωμένη του συζύγου της, λίγο μετά την ολοκλήρωσή του.

Χρόνια αργότερα, μία άλλη παλλακίδα, αυτή του Λουδοβίκου του 15ου, εγκαταστάθηκε εκεί, οργανώνοντας πολυτελή πάρτι γεμάτα αιθέριες υπάρξεις που προορίζονταν για να εξάπτουν τον σύντροφό της, ο οποίος δεν αρεσκόταν στη μονογαμία, ακόμα κι αν αυτή αφορούσε στον παράνομο δεσμό του. Ο επόμενος ιδιοκτήτης του Μεγάρου των Ηλυσίων ήταν ένας τραπεζίτης με έξι ερωμένες. Όλες τους συνυπήρχαν αρμονικά υπό τη σκέπη του.

Η γυναικεία παρουσία, όμως, δεν έλειψε κι όταν οι Γάλλοι πρόεδροι άρχισαν να αποκαλούν το Ελιζέ “σπίτι”. Στην τελική ευθεία της τωρινής κούρσας για την προεδρία κατά πάσα πιθανότητα θα συμμετάσχει, όπως και στις προηγούμενες εκλογές, η Μαρί Λεπέν. Μόνο που αυτή τη φορά οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές γι’ αυτήν από ό,τι τότε. Οι υποψήφιοι που θα αποκλειστούν από τον δεύτερο γύρο δεν είναι αυτή τη φορά δεδηλωμένοι αντι-Λεπέν.

Δεν πρόκειται να παροτρύνουν τους ψηφοφόρους τους να υπερψηφίσουν τον Μακρόν. Αυτό ισχύει και για την Βαλερί Πεκρές (Ρεπουμπλικάνοι) και για τον Γαλλοεβραίο ακροδεξιό δημοσιογράφο Ερίκ Ζεμούρ. Ακόμα και κάποιοι από τους αριστερούς ψηφοφόρους ου Μελανσόν ίσως προτιμήσουν για λόγους αντισυστημικότητας να ψηφίσουν Λεπέν, ή τουλάχιστον να μην ψηφίσουν Μακρόν. Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει η βεβαιότητα που υπήρχε στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές.

Στη γαλλική αργκό, η διαδικασία εκλογής του Προέδρου Δημοκρατίας περιγράφεται ως «η συνάντηση ενός άνδρα με τον λαό». Μία έκφραση που αποτυπώνει την παραδοσιακή ανδροκρατία στη γαλλική πολιτική σκηνή. Σηματοδοτεί επίσης μία αδιαμφισβήτητη δεξιά τάση της γαλλικής κοινωνίας, η οποία θέλει να πιστεύει ότι είναι άκρως προοδευτική. Η Λεπέν, με υπομονή και επιμονή, αγωνίζεται να “αλώσει” το Μέγαρο των Ηλυσίων.

Η γκωλική Πεκρές

Ενώ μέχρι πρότινος η Λεπέν ήταν το όνομα που βόλευε ως αντίπαλος στον δεύτερο γύρο τον Μακρόν, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυτό δεν ισχύει πλέον. Εξ ου και το όνομά της έχει αρχίσει να στοιχειώνει τα χρυσοποίκιλτα σαλόνια στο Μέγαρο των Ηλυσίων και τον ύπνο του προέδρου. Ο Μακρόν συνειδητοποιεί ότι δεν είναι πλέον δεδομένο ότι θα παραμείνει για μία ακόμα θητεία ένοικος του πρώτου ορόφου.

Η προ καιρού νίκη της Πεκρές στις εσωκομματικές εκλογές της γκωλικής Δεξιάς είχε τροφοδοτήσει ελπίδες ότι θα μπορούσε να είναι αυτή που θα “έτρεχε” στον τελικό, αλλά τον τελευταίο καιρό χάνει συνεχώς έδαφος στις δημοσκοπήσεις. Είναι μία μάλλον απογοητευτική κατάληξη μίας κατά τα άλλα εντυπωσιακής πορείας προς την κορυφή. Στην αρχή, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι θα μπορούσε να κερδίσει τον Μακρόν στον δεύτερο γύρο.

Στη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού στο κόμμα της είχε αποφασιστεί να συμμετάσχουν μόνο τα 140.000 μέλη του. Έχοντας συγκεντρώσει το 60,95% των προτιμήσεων στην τελική μονομαχία της με τον Ερίκ Σιοτί (39,05%) είχε αναδειχθεί η επίσημη υποψήφια της γκωλικής Δεξιάς για τις προεδρικές εκλογές. Για πρώτη φορά η παράταξή της είχε επιλέξει μια γυναίκα για να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλίας.

Ο παίκτης-κλειδί Ζεμούρ

Παίκτης-κλειδί θεωρείται και ο δημοσιογράφος και τηλεοπτικός σχολιαστής Ερίκ Ζεμούρ. Ανήκει στην Ακροδεξιά και έχει καταδικαστεί δύο φορές για υποκίνηση φυλετικού μίσους. Ως υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας υπέγραψε και τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του κόμματός του. Το όνομα αυτού: Reconquête, το γαλλικό αντίστοιχο του ισπανικού όρου Reconquista, που παραπέμπει στην ανακατάκτηση των μουσουλμανικών εδαφών της Ιβηρικής από τα χριστιανικά βασίλεια του Βορρά.

Δεν είναι πολιτικός, αλλά ο ακραίος λόγος του και η μακρά του πορεία στα Μίντια τον είχε μετατρέψει σ’ ένα είδος σταρ των εκλογών. Το γεγονός ότι, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις δύο από τους τέσσερις βασικούς διεκδικητές ανήκουν με συμβατικούς όρους στην Ακροδεξιά, ενώ οι άλλοι δύο ανήκουν στην παραδοσιακή Δεξιά (Πεκρές) και στο Κέντρο (Μακρόν), αποτυπώνει τη μετατόπιση της γαλλικής κοινωνίας προς τα δεξιά, ή πιο σωστά προς αυτό που αποκαλείται “Νέα Δεξιά”, ή “Εναλλακτική Δεξιά”.

«Μήνες πριν από τις εκλογές, η Γαλλία πιο δεξιά παρά ποτέ». Με αυτόν τον πρωτοσέλιδο τίτλο είχε σχολιάσει η εφημερίδα Le Figaro τα συμπεράσματα της έρευνας της OpinionWay, που είχε διενεργηθεί για λογαριασμό του Ιδρύματος Πολιτικής Ανανέωσης (Fondapol) το 2021. Σύμφωνα με εκείνη τη δημοσκόπηση, το 37% των Γάλλων τοποθετείτο στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος, το 20% στην αριστερή και το 18% στο Κέντρο, ενώ ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος, το 23%, απέρριπτε τη διαχωριστική γραμμή Δεξιά-Αριστερά.

Το 56% των ερωτηθέντων είχε δηλώσει ότι θα μπορούσε να ψηφίσει έναν υποψήφιο της Δεξιάς. Η δήμαρχος του Παρισιού και επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αν Ινταλγκό είχε από νωρίς δείξει ότι δεν “τραβάει”. Οι δημοσκοπήσεις της έδιναν στην πρόθεση ψήφου από τότε περίπου 5%, τοποθετώντας την μετά τον αριστερό Ζαν-Λυκ Μελανσόν. Αυτό δεν άλλαξε μέχρι τώρα, αποκαλύπτοντας ότι η συστημική Αριστερά έχει χάσει τουλάχιστον στη Γαλλία την επαφή της με την κοινωνία.